Een kwartier later heb ik de horned owl gezien, en sta op een houten loopbrug over de duinen. Te wachten op de start van een Atlas V raket. Beweerdelijk met de super-geheime NROL-67 intelligence gathering payload in de holle-bolle neus.

Links van me staan twee mannen met enorme telelenzen, op statief. Rechts een wijsneus van schatweg veertien jaar, met een NASA-T-shirt aan. Hij is speciaal met zijn moeder uit South-Carolina gekomen. Helemaal gek van ruimtevaart. Weet alles, heeft alle films gezien. Van Apollo-13 tot Gravity.

Vreemd genoeg heeft hij nog nooit van Wernher von Braun gehoord, laat staan van Peenemünde. Die geschiedenis wordt blijkbaar goed weggemoffeld in het Amerikaanse schoolsysteem. Ik vertel hem dat het basisprincipe van die witte raket daar aan de horizon 'Made in Germany' is. Maar hij luistert niet naar die kletskous uit Nederland. Want de mannen met de telelenzen raken opgewonden.

Dan is de lancering plotseling daar. Altijd weer onverwacht. Altijd weer kippenvel. Beetje ontroering zelfs. Over wat de mens vermag. De nietigheid van de poppetjes op het strand, die allemaal dezelfde kant op kijken. De lulligheid van hun kleurige parasols, en hun Disney-opblaasbeesten, in contrast met al dit technische geweld. De enorme zuil van rook, die de raket draagt. Die intens-heldere lasvlam; feller dan de zon. En dan nog net zichtbaar in de knalblauwe lucht, de booster-separation.

De raket is weg. Alleen een witte pijperagger van rook blijft staan, minutenlang. De knaap naast me is er beduusd van. Misschien is het hem tegengevallen, de lancering? Hij knikt vaag, als ik het vraag. Mij in elk geval niet. Is er ergens een launch, en ik ben in de buurt: ik ben er bij.

Goof Bakker
[email protected]

Lees ook:

http://goofbakker.nl/NRC_LR/NRC_2003-02-03-Hell_of_a_sight.html

http://www.universetoday.com/111107/super-secret-spy-satellite-soars-spectacularly-to-space-aboard-atlas-v-booster-from-cape-canaveral/