SCHIPHOL - Een drietal zakenreizigers heeft de afgelopen weken tot vier keer toe op elkaars paspoorten gereisd om de paspoortcontrole te testen, publiceert luchtvaartjournalist Arnold Burlage vanochtend in De Telegraaf. “Geen enkel probleem. Onze wisseltruc bleef onontdekt”, zegt Johan Kruithoff, leverancier van landbouwwerktuigen, woensdag in het ochtendblad.
De zakenman reisde samen met zijn collega’s Marcel Pronk en Martijn van de Griend eerst naar Brazilië en kort daarna naar Kiev.
“We verwisselden zowel bij vertrek als bij aankomst tot vier keer toe onze paspoorten. De eerste keer denk je nog aan toeval. Na vier keer waren we ronduit verbijsterd”, aldus de leverancier van landbouwmachines. “Waar het ons om gaat is om een betere veiligheid op Schiphol. Uiteindelijk kan de nonchalance van nu veel ellende veroorzaken. Ons is het met deze aanklacht te doen om dat te voorkomen”, zei hij in een gesprek met Arnold Burlage.
Menno Piersma vertelt in hetzelfde verhaal ook schokkende feiten. Hij was als medewerker op de luchthaven twee jaar werkzaam op Schiphol. Eigenlijk was hij niet verbaasd over de diamantroof op ‘de best beveiligde plek in Nederland’.
“Ik was verantwoordelijk voor onderhoud en herstel van computers en printers, en was in het bezit van een pas en een gate sleutel, waarmee ik direct van elk willekeurige pier rechtstreeks het vliegveld op kon”, liet hij deze krant weten. Hij vervolgt in De Telegraaf: “Dit hield in dat ik me overal vrij kon verplaatsen van tankeiland naar platform, bagageruimte, noem maar op!”
Kwaadwilligheid
Het gereedschap van de Schiphol-medewerker bestond uit een kar waarin hij koffers met zijn gereedschap en eventuele andere onderdelen vervoerde. “Ik ben nooit gecontroleerd, ook niet op plekken waar ik het eigenlijk heel logisch zou hebben gevonden”, zegt hij. “Als ik uit kwaadwilligheid iets had willen doen, smokkel of een aanslag, had ik dat kunnen doen. Als er ergens beveiliging stond - wat pas de laatste periode meer gebeurde - kon of kan je gewoon een andere route nemen. Ik heb daarin zelf natuurlijk nooit aan gedacht om me daarmee in te laten. Maar doordat ik wel eens over mijn werk sprak, heb ik wel eens de vraag gehad of ik wel iets kon doen voor iemand”.
Menno Piersma antwoordde altijd nee. “Maar je hoeft niet lang te fantaseren wat ik had kunnen doen als ik kwade bedoelingen in de zin had gehad. Kortom, ik kan me niet voorstellen dat het, midden/hoger kader hier geen signalen over heeft ontvangen in het verleden om deze overval - of een aanslag - te voorkomen.
De zakenman reisde samen met zijn collega’s Marcel Pronk en Martijn van de Griend eerst naar Brazilië en kort daarna naar Kiev.
“We verwisselden zowel bij vertrek als bij aankomst tot vier keer toe onze paspoorten. De eerste keer denk je nog aan toeval. Na vier keer waren we ronduit verbijsterd”, aldus de leverancier van landbouwmachines. “Waar het ons om gaat is om een betere veiligheid op Schiphol. Uiteindelijk kan de nonchalance van nu veel ellende veroorzaken. Ons is het met deze aanklacht te doen om dat te voorkomen”, zei hij in een gesprek met Arnold Burlage.
Menno Piersma vertelt in hetzelfde verhaal ook schokkende feiten. Hij was als medewerker op de luchthaven twee jaar werkzaam op Schiphol. Eigenlijk was hij niet verbaasd over de diamantroof op ‘de best beveiligde plek in Nederland’.
“Ik was verantwoordelijk voor onderhoud en herstel van computers en printers, en was in het bezit van een pas en een gate sleutel, waarmee ik direct van elk willekeurige pier rechtstreeks het vliegveld op kon”, liet hij deze krant weten. Hij vervolgt in De Telegraaf: “Dit hield in dat ik me overal vrij kon verplaatsen van tankeiland naar platform, bagageruimte, noem maar op!”
Kwaadwilligheid
Het gereedschap van de Schiphol-medewerker bestond uit een kar waarin hij koffers met zijn gereedschap en eventuele andere onderdelen vervoerde. “Ik ben nooit gecontroleerd, ook niet op plekken waar ik het eigenlijk heel logisch zou hebben gevonden”, zegt hij. “Als ik uit kwaadwilligheid iets had willen doen, smokkel of een aanslag, had ik dat kunnen doen. Als er ergens beveiliging stond - wat pas de laatste periode meer gebeurde - kon of kan je gewoon een andere route nemen. Ik heb daarin zelf natuurlijk nooit aan gedacht om me daarmee in te laten. Maar doordat ik wel eens over mijn werk sprak, heb ik wel eens de vraag gehad of ik wel iets kon doen voor iemand”.
Menno Piersma antwoordde altijd nee. “Maar je hoeft niet lang te fantaseren wat ik had kunnen doen als ik kwade bedoelingen in de zin had gehad. Kortom, ik kan me niet voorstellen dat het, midden/hoger kader hier geen signalen over heeft ontvangen in het verleden om deze overval - of een aanslag - te voorkomen.
