Het vliegen bij een grote club in de wereld van de businessjets is zo dynamisch, dat je 's ochtends nooit weet waar je die avond je vliegtuig parkeert. Behalve op de laatste dag van een werkperiode. Dan ga je zelf als airline-passagier naar huis en dat is in mijn geval een klein stadje in de buurt van Orlando in Florida. Donderdagochtend heb ik nog een kort vluchtje gemaakt van Los Angeles naar Monterey aan de Californische kust. Ik ben al ingecheckt en zit klaar voor mijn vlucht met United via Denver naar Orlando, waar ik rond middernacht zal aankomen. Dan komt de captain het piepkleine vertrekhalletje binnen. Hij pakt de microfoon: "Dames en heren, onze vlucht naar Denver is geannuleerd vanwege het zeer slechte weer. We kijken wat we verder nog voor u kunnen doen."
Dat is niet best. Ik moet morgenochtend naar de dokter en daarna stap ik weer in een vliegtuig om via Atlanta naar Amsterdam te vliegen. Zondag komt een fotograaf familiefoto's maken. Het heeft maanden gekost om alle kinderen en kleinkinderen bij elkaar te krijgen en deze zondag is de enige dag waarop iedereen kan.
Het is de hele week al slecht weer in Amerika, waardoor de ene na de andere vlucht vertraagd of geannuleerd wordt. United heeft verder geen vluchten vanuit Monterey, maar op mijn telefoon zie ik dat American nog een vertraagde vlucht naar Dallas heeft. De aansluiting naar Orlando is helaas overboekt. We zien wel. Ik ga in ieder geval de goeie kant op. Vlak voor vertrek vind ik op de app nog een late, vertraagde aansluiting naar Tampa in Florida, die ik meteen boek. Nu alleen nog een huurauto erbij en mijn probleem is opgelost.
Om twee uur 's nachts land ik in Tampa en loop direct naar de Hertz-balie. Niemand. Ik loop door naar de garage waar de auto's staan. Weer niemand. Na een half uur komt er eindelijk iemand: “Ik heb alleen nog een Tesla!” Voor het eerst rijd ik in een elektrische auto. De introductie was zo summier, dat ik de eerste kilometers gebruik om wegwijs te worden op het grote computerscherm. De navigatie doet het, maar verdwijnt weer als ik de verlichting aan de praat krijg. De ruitenwissers gaan spontaan aan en de navigatie is terug. Ik vind zelfs de automatische piloot die me naar huis brengt. Altijd leuk voor een vlieger.
Twee uur slaap en een doktersbezoek later ben ik alweer op weg naar het vliegveld. Ja hoor, mijn vlucht naar Atlanta heeft zoveel vertraging, dat ik de kist naar Amsterdam ga missen. Delta kan me omboeken met Virgin naar Londen, maar bij de gate blijkt dat ik niet in de Virgin-computer zit. Bellen met Delta, bellen met Virgin en ondertussen zie ik dat er ook nog een vlucht met Emirates naar Dubai gaat. Daar kom ik dan morgenavond aan en kan zondagochtend door naar Schiphol. Ik bedenk me geen moment en boek een IPB ticket bij de maatschappij waar ik zes jaar geleden met pensioen gegaan ben en de rest van mijn leven personeelstickets mag boeken. Er is zelfs plaats in de eerste klasse.
Een kleine dertig uur vliegen in vier dagen, maar dankzij creatief doorzetten, een smartphone met alle luchtvaart-apps en het reizen met alleen handbagage, stap ik precies op de afgesproken tijd het Hilversumse park in waar de fotograaf al klaar staat. Vijf kleinzoons springen op mijn nek: “Daar is opa Amerika, CHEESE!”
