Op 4 mei vloog ik met de KL 621 (16.50 uur) van Amsterdam naar Atlanta en met de DL 1812 (21.50 uur) door naar Chicago O’Hare. Na het bezoek aan de Crown lounge (locatie 52 boven op de F pier) ging ik naar gate F4 om in te checken. De A330 was tot de laatste stoel bezet.

Ik had stoel 10B een Economy comfort stoel aan het gangpad in het rijtje van 2. Ik had veel ruimte naar het kopschot toe. (Erg aangenaam!) De service begon snel met een drankje en een zakje nootjes. Daarna volgde een bovengemiddelde maaltijd. Ik koos voor de rijst met kip (verder met een broodje, sla, crackers met kaas en een toetje voorzien van soesjes).

De stewardess was fantastisch! Daar viel wat mee te lachen. De senior purser liet haar binnen de blijkbaar door de KLM gestelde marges van vrijheid haar gang gaan. Ook een leuke man die IBP zijn vrouw en dochter aan boord had. De stewardess vertelde mij wel dat ze niet geschikt werd geacht door de KLM voor de businessclass omdat ze nogal hard praatte (hetgeen absoluut waar was). Daar zouden de businessclass passagiers niet van houden. Ik kan me alleen voorstellen dat iedere passagier van zoveel flair en aandacht houdt.

Vlak voor 8 uur werd door de gezagvoerder de twee minuten stilte van 4 mei uitgelegd aan de passagiers. Gek genoeg namen de Amerikaanse passagiers dit het meest serieus. Hulde voor de KLM dat hier aan boord aan gedacht is.

Tussen de maaltijden door stonden de bakjes water en de snoepdoos weer voor de passagiers klaar. De tweede maaltijd bestond uit een soort wrap, sla en fruit. Uiteraard weer met de nodige drankjes en koffie met een koekje.

Ruim een half uur voor de geplande aankomsttijd landden wij op een heel nat Atlanta. Nu had ik dus ruimschoots de tijd om mijn bagage in te klaren en mijn doorverbinding naar Chicago te pakken. De immigratieprocedure ging snel en efficiënt. Helaas liep dat met de koffer anders. De bagage kwam pas na een uur. Inmiddels waren er grote rijen ontstaan doordat Korean en andere maatschappijen ook binnenkwamen en wel snel hun bagage kregen.

Na de Customs mijn bagage weer afgegeven (deze was door de KLM al doorgelabeld). Toen de security en weer lange rijen. De zweetpareltjes stonden inmiddels op mijn hoofd en mijn rug werd wat klam. Toen ik er eindelijk doorheen was restte mij de sprint naar de E14 gate. (Tunnel, lopende banden, roltrappen etc.) Bij de gate stonden mijn collega’s met handbagage breeduit te lachen. We hadden net gewed of je het zou halen!” Ja dus! Als beloning kreeg ik van DELTA een upgrade (mijn stoel 30C was blijkbaar al vergeven) naar de businessclass, mijn collega’s niet! Stoel 4D in de B757-200 is aangenaam. Prima verzorging, jammer dat het maar anderhalf uur vliegen is. Wel weer een uur tijdsverschil tussen Chicago en Atlanta. DELTA vertoont wel een grappig filmpje over de veiligheid aan boord. Het filmpje wordt ingeleid door de CEO van DELTA.

Op Chicago O’Hare was uiteraard, zoals ik al verwachtte, mijn koffer niet aanwezig. Deze was achtergebleven in Atlanta. Ik liep sneller dan de koffer! Bij de DELTA balie kreeg ik een noodpakket (Scheerspullen, deodorant, tandenborstel met tandpasta en een schoon T-shirt) en de toezegging dat ze de 5e mei mijn koffer in het hotel zouden brengen. (Hetgeen via mijn informant op Schiphol bij Servisair ook al is bevestigd. Hij wist te melden dat mijn koffer mee komt op de DL652 van 09.43 uur).

Mijn waarderingen:
• KLM lounge op Amsterdam een 8
• KLM vlucht een vette 10
• DELTA ground staff op Atlanta een magere 2
• Atlanta Airport 2 (waarom niet meer personeel als er zulke grote kisten binnenkomen bij de Customs en de Security?)
• DELTA vlucht een 8 (alles prima maar met de crew kan je niet lachen)
• DELTA ground staff op Chicago een 8 (zij losten het probleem netjes op).

E. Niemeijer