Het instappen voor deze vlucht ging erg rommelig. In de eerste plaats is het aan gate E7 op Schiphol vreemd dat je al door de instapprocedure van het grondpersoneel bent geweest (dus je instapkaart gescand is) voordat je door de fysieke beveiligingscheck bent geweest: mocht je om wat voor reden worden tegengehouden, dan moeten ze je weer "uitscannen".

Daarnaast is er niet zoveel ruimte na de beveiligingscheck dat alle passagiers voor een Airbus A330-300 daarin passen. Dus dat staat/zit hutjemutje te wachten. Er is wel een toilet, maar het stonk daar vreselijk toen ik erlangs liep. En tenslotte moet bij het daadwerkelijke instappen iemand bij de ingang van de slurf staan om te controleren of jij bij de opgeroepen groep reizigers behoort die op dat moment mag instappen (mensen die assistentie nodig hebben, ouderen, kinderen, dan business class, dan frequent flyer elite kaarthouders, dan de rest voor de achterste stoelrijen, middelste stoelrijen, en de rest). Die persoon moet alle instapkaarten opnieuw bekijken, staat er in haar eentje, en moet je ook nog tegenhouden als je nog niet aan de beurt bent, terwijl er helemaal geen plek is om even 'opzij' te gaan staan. Er ging dus een Amerikaan voor zijn beurt die weigerde zich tegen te laten houden door haar, wat bijna op een pijnlijke Nederlands-Amerikaanse woordenwisseling uitkwam.

Aan boord bleek het toestel nagenoeg vol te zitten. Het boordpersoneel was typisch Amerikaans: ongeïnteresseerd, niet behulpzaam bij opbergen bagage, etc. Een paar passagiers kwam op het allerlaatste moment binnen en voor een van hen kwam nog grondpersoneel naar binnen met een nummer van zijn koffer dat anders was dan op zijn label, en met de mededeling dat die het ook gehaald was en echt aan boord was. We kregen te horen dat we tien minuten extra moesten wachten vanwege drukte aan de startbaan, maar uiteindelijk gingen we vijf minuten na vertrektijd los van de gate. Uiteindelijk gingen we vanaf de Kaagbaan in zuidelijke richting zo'n twintig minuten na schemavertrektijd los van de grond. Vliegtijd was negen uur en vijf minuten.

Helaas was mijn videosysteem niet helemaal in orde, want de films en andere programma's bleven regelmatig hangen (bevroren beeld of op zwart, of geluid even weg). Het oortelefoontje had scherpe gietrandjes op het oor en toen ik er even aan wreef om ze iets ronder te maken, viel het oortje uit elkaar. Gelukkig had ik veel te lezen bij me.

De logistiek van de drank- en etenverzorging zag er aanvankelijk veelbelovend uit, want ze kwamen een sticker op mijn stoel aanbrengen vanwege de speciale maaltijd die ik had besteld. Maar daarna ging het steeds mis: ik kreeg de maaltijd van 15A in plaats van 15J waar ik zat, toevallig hadden we dezelfde besteld, maar als dat nu niet zo was geweest? Bovendien lag er toch iets op de tray wat niet in dat dieet thuishoorde (het was verpakt, dus kon ik het laten voor wat het was). Maar erger was dat ze gedurende de vlucht (drankje, lunch met drankje, koffie/thee, later nog een drankje, aan het eind nog een snack met drankje, koffie/thee) twee keer met de karren in de verkeerde volgorde liepen (eerst de drankenkar en daarna het eten), de tweede keer bedachten ze dat dat niet klopte en gingen ze het omwisselen, nadat ze ook nog ontdekt hadden dat ze met te weinig mensen liepen voor twee karren. En één keer hadden ze de snacks niet bij zich omdat die nog in de oven stonden, dus die werden toen stuk voor stuk in een keten doorgegeven over twee karren heen. Lekker handig allemaal. Ten slotte vergaten ze nog een paar rijen een drankje te schenken bij de snack, dus moest dat ook weer omslachtig worden opgelost.

Buiten het toestel was ook niet alles in orde: kort na de start klonk de rechtermotor zeer luid, met een zware brom en vibreerde ook de vloer mee (ik zat vóór de vleugel, dus dat was kennelijk door een flink deel van het toestel te voelen). Dit duurde ongeveer vijf minuten, toen verdween het weer. Maar bij de daling gebeurde het weer. Kennelijk had het te maken met de vliegsnelheid of de vlieghoogte. Het was tamelijk zorgwekkend de eerste keer dat ik het hoorde en ik dacht nog dat we zouden terugkeren. Maar ook al was dat niet nodig, dan nog vraag ik me af of er iets aan gedaan zou worden na onze aankomst of dat niemand dat doorgaf en de volgende vlucht ook weer last zou hebben. Beetje vreemd.

Op diverse momenten van heel lichte turbulentie tijdens de vlucht moesten we onze gordels vast, maar het werd nooit ruw. Wel was er bij de daling nog een echt flinke luchtzak, waar de piloot weliswaar voor waarschuwde, maar die toch iedereen flink verraste. En toen hadden we de gordels nog niet vast.

We landden ruim twintig minuten voor schematijd, maar moesten nog een stuk taxiën en ook wachten voor een toestel dat een baan moest oversteken, en zo kwamen we bijna op schematijd aan bij de gate van de nieuwe F-terminal die twee weken eerder was geopend. Er was aan het eind van de slurf niet genoeg ruimte voor de vele rolstoelen die waren besteld door de diverse passagiers, zodat wij - lopende passagiers - er amper langs konden.

Verder is het vreemd dat ze in de VS nog steeds niet door hebben dat als er drie of vier internationale vluchten tegelijk landen, je toch even extra immigratiepersoneel in je hokjes moet zetten om rijen te voorkomen (circa twintig minuten wachttijd). Dat doet flink afbreuk aan de nieuwe terminal, waarvan je verwacht dat het beter loopt. Ik was nog redelijk voorin de rij, maar de bagage was dus al ruimschoots op de band aanwezig: die lag drie lagen dik. De tevens nieuwe bagageband hier kan dus niet de inhoud van een A330-300 aan. Vraag me af hoe ze dat met de A380 gaan doen.

Overall cijfer voor deze reis: 6.

N. Blanken