Rond half vier 's middags meld ik me in de "Non-US terminal" van de Reina Beatrix luchthaven van Aruba voor de in-check aan de balie van Avianca. Een vriendelijke Colombiaanse dame in rood Avianca-uniform controleert mijn vluchtgegevens en paspoort en vraagt op eigen initiatief of ik lid ben van het Avianca Plus-frequent flyerprogramma.
De vlucht van Aruba naar Bogota zal anderhalf uur duren en gevlogen worden met een Airbus A320, waarna ik in Bogota zal overstappen op een Boeing 757 naar Medellin. Ik vraag of ik een stoel achterin aan het raam kan krijgen en dit is geen probleem. Zonder gemaakte "airline smile" maar met een spontane vriendelijkheid wordt ik geïnformeerd over mijn instap op Aruba en overstap in Bogota en richting de "secured area" gedirigeerd.
De rood-witte Airbus 320 van Avianca arriveert even na vijf uur en het instappen begint keurig op tijd. Met een charme die typisch Colombiaans is worden we warm verwelkomd door de stewardessen van Avianca en naar onze stoelen geleid. De "Colombia-experience" begint reeds in het vliegtuig: de sfeer in de cabine wordt gelijk gezet door een aanstekelijk instrumenteel muziekje en de persoonlijke entertainment-schermen laten kleurrijke beelden zien van de mooiste plekken van Colombia. De slogan "Colombia: the only risk is wanting to stay" verschijnt in beeld en wekt een glimlach bij me op. Ik kan ze geen ongelijk geven. Colombia is een indrukwekkend en warm land en ook Avianca straalt dat uit.
De deuren van de cabine worden gesloten en het cabinepersoneel (drie meisjes en een jongen) begint aan haar standaard-procedures. Ze zijn geroutineerd, maar oprecht vriendelijk. Dit is geen ingestudeerde bedrijfscultuur, zoals bij Amerikaanse carriers, dat merk je zo. De stoel van de economy-klasse zit comfortabel. Er is niet gesjoemeld met beenruimte en je hebt niet het gevoel dat je in een sardienblikje bent beland. Push-back en taxi verlopen vlot. De purser meldt dat vlucht AV091 volgens plan en op tijd vertrekt. We wachten nog even op de landing van een Boeing 767 van Martinair en het vertrek van een Shorts 360 van Tiara Air, maar daarna zitten we binnen een paar tellen in de lucht en zien we het eiland al snel achter ons verdwijnen en begint de nacht ook in te dalen. Het is 18.50 uur op de klok.
Al vrij snel krijgen we eerst een Colombiaans dagblad aangeboden, waarna we een koude schotel krijgen geserveerd, bestaande uit salade, kip met aardappelen en een kleine zoetigheid, die ik wegspoel met fris, bier of water. Het smaakt prima. Bovendien, op een vlucht van anderhalf uur is er geen enkele Amerikaanse carrier die dat in 2009 nog nadoet. Een trolley met thee of smakelijke Colombiaanse Juan Valdez koffie volgt. Daarna komt er een verkoopmedewerker langs met de Duty Free-artikelen. Intussen vermaak ik me opperbest met het personal entertainment-systeem. Er is ruime keuze tussen video-clips, documentaires, opgenomen tv-programma's, muziek, nieuws, spelletjes of vlucht-informatie. Ik vermaak me eigenlijk zo goed, dat ik het jammer vind dat we al snel onderbroken worden door de gezagvoerder die de nadering van Bogota aankondigt. Buiten zie ik inderdaad dat de nacht opgeleefd wordt door duizenden lichtjes van de enorme metropool. De daling verloopt vlekkeloos, met slechts hier en daar lichte turbulentie. Na wat bochten naar links en naar rechts, maken we een zachte touch-down op "El Dorado International Airport" en worden we welkom geheten in "Bogota, 3000 meter dichterbij de sterren". We taxiën tussen honderden vliegtuigen in en zien Avianca-toestellen in alle maten. We parkeren naast een Airbus A330 en worden via een trap naar twee gereedstaande bussen geleid.
In de internationale terminal komen we langs de DAS (veiligheids- en immigratiedienst), de bagage-check, ticket-check en langs de transit-route belanden we weer in een bus die ons naar de terminal voor binnenlandse vluchten brengt. Het geheel verloopt vlot, ondanks dat El Dorado overduidelijk een drukke luchthaven is. Wat een wereld van verschil met bijvoorbeeld Philadelphia of JFK. Opvallend is dat zelfs de immigratie-ambtenaren en politie-agenten achter hun professionele beroepshouding, erg vriendelijk en behulpzaam zijn. Ze lijken in niets op hun Amerikaanse collega's die elke buitenlander afsnauwen en aanstaren alsof ze een terrorist zijn. Ik voel me welkom in Colombia.
In de continentale terminal belanden we automatisch bij een balie waar Avianca-personeel ons naar de juiste gate verwijst. Het is een druk gaan en komen van Avianca-toestellen van het type Fokker 100, MD-83, Airbus A319, A320, Fokker 50 en Boeing 757. Onze aankomst sluit aan op vertrekkende vluchten naar steden in alle hoeken van het land. Ik wacht welgeteld een uur op mijn vlucht naar Medellin. AV9332 blijkt vanavond niet gevlogen te worden met de beloofde Boeing 757, maar met een Airbus A319, wederom een nieuw en stabiel vliegtuig waarin je bijna niks voelt van turbulentie.
De vlucht naar Medellin vertrekt op tijd en duurt een half uur, veels te kort voor mijn tweede sessie op het personal entertainment systeem. We krijgen een vruchtensap aangeboden en al snel landen we op "Rio Negro", de internationale luchthaven van Medellin, "stad van de eeuwige lente". Binnen vijftien minuten ben ik uitgestapt en heb ik mijn bagage in eigen handen. Mijn laatste contact met Avianca is nog een korte tag-verification, waarbij gekeken wordt of ik wel mijn eigen bagage meeneem. Ik verlaat de aankomsthal als een tevreden klant.
Het is mijn 21ste vlucht met Avianca, en het is elke keer weer genieten. Inmiddels heb ik besloten om ook richting Europa en de VS de Amerikaanse carriers "goodbye" te zeggen en te vliegen met Avianca. Ik verheug me alvast op mijn reis naar Barcelona via Bogota met de Airbus A330.
Cijfer: 9
R. de Kort
De vlucht van Aruba naar Bogota zal anderhalf uur duren en gevlogen worden met een Airbus A320, waarna ik in Bogota zal overstappen op een Boeing 757 naar Medellin. Ik vraag of ik een stoel achterin aan het raam kan krijgen en dit is geen probleem. Zonder gemaakte "airline smile" maar met een spontane vriendelijkheid wordt ik geïnformeerd over mijn instap op Aruba en overstap in Bogota en richting de "secured area" gedirigeerd.
De rood-witte Airbus 320 van Avianca arriveert even na vijf uur en het instappen begint keurig op tijd. Met een charme die typisch Colombiaans is worden we warm verwelkomd door de stewardessen van Avianca en naar onze stoelen geleid. De "Colombia-experience" begint reeds in het vliegtuig: de sfeer in de cabine wordt gelijk gezet door een aanstekelijk instrumenteel muziekje en de persoonlijke entertainment-schermen laten kleurrijke beelden zien van de mooiste plekken van Colombia. De slogan "Colombia: the only risk is wanting to stay" verschijnt in beeld en wekt een glimlach bij me op. Ik kan ze geen ongelijk geven. Colombia is een indrukwekkend en warm land en ook Avianca straalt dat uit.
De deuren van de cabine worden gesloten en het cabinepersoneel (drie meisjes en een jongen) begint aan haar standaard-procedures. Ze zijn geroutineerd, maar oprecht vriendelijk. Dit is geen ingestudeerde bedrijfscultuur, zoals bij Amerikaanse carriers, dat merk je zo. De stoel van de economy-klasse zit comfortabel. Er is niet gesjoemeld met beenruimte en je hebt niet het gevoel dat je in een sardienblikje bent beland. Push-back en taxi verlopen vlot. De purser meldt dat vlucht AV091 volgens plan en op tijd vertrekt. We wachten nog even op de landing van een Boeing 767 van Martinair en het vertrek van een Shorts 360 van Tiara Air, maar daarna zitten we binnen een paar tellen in de lucht en zien we het eiland al snel achter ons verdwijnen en begint de nacht ook in te dalen. Het is 18.50 uur op de klok.
Al vrij snel krijgen we eerst een Colombiaans dagblad aangeboden, waarna we een koude schotel krijgen geserveerd, bestaande uit salade, kip met aardappelen en een kleine zoetigheid, die ik wegspoel met fris, bier of water. Het smaakt prima. Bovendien, op een vlucht van anderhalf uur is er geen enkele Amerikaanse carrier die dat in 2009 nog nadoet. Een trolley met thee of smakelijke Colombiaanse Juan Valdez koffie volgt. Daarna komt er een verkoopmedewerker langs met de Duty Free-artikelen. Intussen vermaak ik me opperbest met het personal entertainment-systeem. Er is ruime keuze tussen video-clips, documentaires, opgenomen tv-programma's, muziek, nieuws, spelletjes of vlucht-informatie. Ik vermaak me eigenlijk zo goed, dat ik het jammer vind dat we al snel onderbroken worden door de gezagvoerder die de nadering van Bogota aankondigt. Buiten zie ik inderdaad dat de nacht opgeleefd wordt door duizenden lichtjes van de enorme metropool. De daling verloopt vlekkeloos, met slechts hier en daar lichte turbulentie. Na wat bochten naar links en naar rechts, maken we een zachte touch-down op "El Dorado International Airport" en worden we welkom geheten in "Bogota, 3000 meter dichterbij de sterren". We taxiën tussen honderden vliegtuigen in en zien Avianca-toestellen in alle maten. We parkeren naast een Airbus A330 en worden via een trap naar twee gereedstaande bussen geleid.
In de internationale terminal komen we langs de DAS (veiligheids- en immigratiedienst), de bagage-check, ticket-check en langs de transit-route belanden we weer in een bus die ons naar de terminal voor binnenlandse vluchten brengt. Het geheel verloopt vlot, ondanks dat El Dorado overduidelijk een drukke luchthaven is. Wat een wereld van verschil met bijvoorbeeld Philadelphia of JFK. Opvallend is dat zelfs de immigratie-ambtenaren en politie-agenten achter hun professionele beroepshouding, erg vriendelijk en behulpzaam zijn. Ze lijken in niets op hun Amerikaanse collega's die elke buitenlander afsnauwen en aanstaren alsof ze een terrorist zijn. Ik voel me welkom in Colombia.
In de continentale terminal belanden we automatisch bij een balie waar Avianca-personeel ons naar de juiste gate verwijst. Het is een druk gaan en komen van Avianca-toestellen van het type Fokker 100, MD-83, Airbus A319, A320, Fokker 50 en Boeing 757. Onze aankomst sluit aan op vertrekkende vluchten naar steden in alle hoeken van het land. Ik wacht welgeteld een uur op mijn vlucht naar Medellin. AV9332 blijkt vanavond niet gevlogen te worden met de beloofde Boeing 757, maar met een Airbus A319, wederom een nieuw en stabiel vliegtuig waarin je bijna niks voelt van turbulentie.
De vlucht naar Medellin vertrekt op tijd en duurt een half uur, veels te kort voor mijn tweede sessie op het personal entertainment systeem. We krijgen een vruchtensap aangeboden en al snel landen we op "Rio Negro", de internationale luchthaven van Medellin, "stad van de eeuwige lente". Binnen vijftien minuten ben ik uitgestapt en heb ik mijn bagage in eigen handen. Mijn laatste contact met Avianca is nog een korte tag-verification, waarbij gekeken wordt of ik wel mijn eigen bagage meeneem. Ik verlaat de aankomsthal als een tevreden klant.
Het is mijn 21ste vlucht met Avianca, en het is elke keer weer genieten. Inmiddels heb ik besloten om ook richting Europa en de VS de Amerikaanse carriers "goodbye" te zeggen en te vliegen met Avianca. Ik verheug me alvast op mijn reis naar Barcelona via Bogota met de Airbus A330.
Cijfer: 9
R. de Kort
Ontvang een jaar lang 30% korting op het beste van Luchtvaartnieuws en Zakenreisnieuws. Krijg onbeperkt toegang tot al het nieuws en de bijbehorende Apps. Ontvang tevens 12 maanden het Luchtvaartnieuws Magazine in de mail of op de mat.