Omdat we toch al op de benedenwindse eilanden zaten, en onze dochter helemaal gek is van duiken (ze is als 15-jarige gebrevetteerd tot en met Rescue) hadden we besloten ook maar een paar dagen Bonaire aan Curaçao te koppelen. De vlucht van Curaçao naar Bonaire zouden we ook gaan maken met Insel Air. Inderdaad, een van oorsprong Duitse luchtvaartmaatschappij.

Ik had van tevoren al op internet gezien dat deze maatschappij niet zo heel veel toestellen heeft (een paar McD’s en drie Embraers 110) en met zo’n laatste toestel zouden wij gaan vliegen. Officieel ruimte voor 21 personen, maar in verband met de mee te nemen bagage (max. 20 kilo per persoon) was er slechts ruimte voor 15 personen. Slik, niet echt een toestel waar ik op zat te wachten.

We hadden op ons e-ticket staan dat de vlucht om 9.45 zou gaan; bij herbevestiging door de hostess kregen we 9.40 uur door en eenmaal op het vliegveld aangekomen stond er op de borden 10.25 uur! Welkom op de Nederlandse Antillen! We zochten de balie waar onze vlucht zou staan aangegeven, maar niks, nada, noppes, dat scherm kwam maar niet in beeld. Dus even navragen bij een allervriendelijkste dame en toen kregen we te horen dat “ons” toestel met mankementen op Aruba stond en dat er een onbekende vertraging was. Yeah, dat hebben wij weer!

Een aantal mensen was reeds overgeboekt op de vlucht die via Bonaire naar Miami ging, maar dat geluk trof ons natuurlijk niet! Wel bleken onze koffers opeens in gewicht aangekomen te zijn, maar daar werd niets over gezegd. Vervolgens werd het wachten. En dat viel eigenlijk best mee op dit vliegveld, want het is toch groter dan je in eerste instantie denkt. Rond 11 uur kwam iemand van Insel Air nog langs om een voucher in verband met de vertraging uit te delen. We kregen alle drie een voucher van NAF12,50 (omgerekend minder dan 2,5 euro) maar je kon tenminste wat te snacken en te drinken halen op die bon.

Opeens werd op de borden aangegeven dat vlucht 305 naar Bonaire ging inchecken, maar het bleek valse hoop: men ging de vlucht naar Aruba inchecken. Pas toen deze gesloten was, werd weer Bonaire aangegeven en konden wij ook onze looptocht naar het toestel beginnen. Het toestel, een Fokker 50, was blijkbaar zeer recent door Insel Air aangekocht. Alleen het staartdeel was bestickerd met Insel Air, de rest van het toestel hulde zich in vrolijk gekleurde letters met de naam Aruba. We gingen aan boord en zochten onze plek.

Al snel bleek dat we slechts met 11 passagiers in het toestel voor 60 personen zaten, dus iedereen die naast een ander was geplaatst, ging ergens anders zitten. Om 1 uur begon de actie! De steward keek naar de piloot en de piloot keek naar de steward, waarna de piloot de veiligheidsinstructies las en de steward deze behandelde. De man deed dat met zoveel enthousiasme en beweging, dat deze voorstelling zeker op één staat in mijn Top 25 van het voordoen van de veiligheidsinstructie. Volgens mij kreeg hij ook de aandacht van iedere passagier.

Daarna hobbelde het toestel naar de landingsbaan, maakte snelheid en ging de lucht in. Wat fantastisch zo’n leuk toestelletje, waar je het landingsgestel in de vleugels ziet verdwijnen. En al na een paar minuten komt Bonaire in zicht en klapt het landingsgestel weer uit! Even dacht ik nog dat de piloot in zee wilde landen, want het water komt opeens heel dicht bij, maar natuurlijk weet de man wat hij doet en landden we netjes op de landingsbaan. Het toestel werd geparkeerd naast een grote MD-11 van KLM die uit Ecuador was gekomen (maar zij zijn groot en ik is klein. En da’s niet eerlijk. Oh nee) en wij mochten weer van boord.

Tegen de tijd dat we bij de bagageband waren (lopen in 45 graden gaat ook niet zo snel) kwamen de koffers er ook al aan. We waren lekker snel van Flamingo International Airport weg, maar dit keer moesten onze koffers dus wel door de scanners.

P. de Vries