Ik had vanaf Tampa ook de gebruikelijke route via Detroit kunnen kiezen. We zijn echter al eens op Detroit geweest en dat is niet een vliegveld waar je het een paar uur gezellig kunt hebben. Toen ik dus op de KLM-site zag dat beide vluchten rond 14.00 uur vertrokken en ongeveer even lang duurden, besloot ik voor Minneapolis te gaan. Dat vliegveld kenden we immers nog niet. Pas later kwam ik er achter dat Minneapolis zich in een andere tijdzone bevindt, dus we gaan eerst een uur terug en vervolgens zeven uur naar voren!

We waren op tijd op het vliegveld van Tampa en konden pas vanaf 11 uur onze koffers kwijt en boardingpassen printen, dus even gezeten en rondgekeken. Toen ontdekten we ook weegschalen, dus toch maar even onze koffers er op gooien. Goed, de koffer van dochter was een paar pound te zwaar, maar de koffer van man bleek toch 8 pound te zwaar. Dus besloten we toch maar over te pakken tot we uiteindelijk op 50, 51 en 38 pound zaten. Het was inmiddels 11 uur geweest, dus inchecken! Bij de balie werden de boardingpassen uitgeprint en de koffers gelabeld en doorgestuurd. Toen gingen we eerst naar de Starbucks, daarna nog wat eten en hup naar de gate.

Het toestel naar Minneapolis was een Airbus A320 en zat vol met ouderen. We weten niet wat er in Minneapolis aan de hand was, maar er zat echt een explosieve grijze massa in het toestel en natuurlijk zat het toestel weer propvol! Gemiddelde leeftijd zonder ons mee te tellen? Zeventig, schat ik. Dus sommigen sliepen al voordat we ook maar een meter gereden hadden. We vertrokken op tijd, kregen dit keer wel degelijk met flinke turbulentie te maken dus ik was blij dat we even voor half vijf op Minneapolis waren geland. Bij vertrek beloofde de piloot ons er 2 uur en 58 minuten over te doen. We deden er uiteindelijk toch 3,5 uur over! Gelukkig zaten we dit keer op rij 9, dus we waren ondanks de grijze golf nog snel het toestel uit, maar het uitladen schoot niet echt op! Zit er iemand op rij 6 eerst te wachten tot iedereen voor hem uit het toestel is en dan heel langzaam je zogenaamde handbagage (lees: koffers) uit het rek halen en dan pas het toestel uit lopen. Zucht, kom op jongens, even tempo draaien!

Vervolgens konden we rondlopen op Minneapolis en ik moet zeggen dat dit best een leuk vliegveld is. Je kunt helemaal rondlopen, ziet genoeg winkels en eettenten en je kunt je daar uitstekend vermaken om de tijd door te brengen. Ze maken hier ook reclame voor beren en elanden en hoewel een echte eland een lelijk dier is om te zien, zien de pluchen elanden er wel schattig uit. Omdat onze vlucht pas om half acht zou vertrekken, namen we ook hier wat te eten en daarna was het bij de gate een oplaadpunt zoeken en alles weer opladen tot het maximaal mogelijke. Dat gaat natuurlijk niet zo snel met 110 volt, maar alle kleine beetjes helpen. Er waren trouwens weinig Nederlanders die met deze vlucht mee gingen. We hoorden alleen maar Engels, Spaans of Portugees en Aziatische talen. Uiteindelijk kwamen we met het boarden nog een Nederlander tegen, maar dat was het dan wel.

We zaten op 25 A,B en C en naast mijn man bleven de plekken D en E vrij. Zoals gezegd, mijn man en ik willen graag een gangpadplek en dan is een Airbus A330 met 2-4-2 indeling echt handig. We zeiden al tegen onze dochter dat zij mooi op CDE kon gaan slapen, dan zou mijn man wel naast mij komen zitten. Nou, dochter kreeg het even later heel anders voor elkaar! Onze stewardess was niet echt een knapperd. Ik begon al te zingen “Cruella de Ville, Cruella de Ville” omdat ze best gelijkenis vertoonde met deze boef uit de film en mijn man noemde haar Hetty de heks. Later kwamen we erachter dat ze Renee heette en ze bleek vreselijk aardig! Nadat we in de lucht zaten, kregen we eerst wat te drinken en even later werd het eten geserveerd. Ik had een kipsalade beseld, maar ik vond deze niet echt lekker. Het bakje met fruit maakte ik wel leeg, maar ik had achteraf beter de warme kip kunnen nemen.

Tot ons grote genoegen deed het entertainment het nu wel en we konden dus kiezen voor de airshow, films of wat er dan ook werd aangeboden. Ik vond het aanbod ruim voldoende. Bij het eten kreeg ik ook een sudokupuzzel en na het eten ging dochter die maken. Degene die voor haar zat, had de stoel nog rechtop staan, dus ze hing lekker over het tafeltje. Totdat degene die voor haar zat zonder te kijken haar stoel in één klap naar achteren knalde, het videoscherm keihard tegen het hoofd van dochter aankwam en dochter dus gewond en huilend in de stoel zat! We belden om een zak ijs te vragen, maar er reageerde niemand binnen 10 minuten. Nadat we dus maar bleven pingelen met het belletje werd er iemand wakker en ze vroeg of dochter een aspirientje wilde. Nee, dochter had nog steeds last van pijnscheuten dus geef maar een bak ijs om tegenaan te houden. Toen kwam dus Renee op de proppen, stelde zich voor en nam dochter meteen mee naar rustiger oorden (de business class). Nee, ik hoefde niet meteen mee, het zou allemaal goed komen!

Even later meldde Renee dat Lisette nu rustig bij Colleen zat en dat ze nu in ieder geval kon bijkomen. Ik ging de business class in, werd even tegengehouden wat ik daar kwam doen, maar mocht toch naar binnen. Nou, daar lag onze prinses languit op de eerste rij met een dekbedje over haar heen. Een en al grijns op dat moment, maar wel met een zak ijs op haar hoofd om de zwelling tegen te gaan. Ze had ook nog steeds hoofdpijn dus ze moest blijven liggen en onder toezicht blijven. Ik zei al tegen mijn dochter dat ik haar ongeveer een uur voor de landing terug zou zien (ik gun haar die luxe natuurlijk) en ik ging weer naar mijn krappe plekje in de economy class.

De schuldige die mijn dochter zo’n dreun had verkocht, had tegen de stewardess wel gezegd dat ze het niet express had gedaan. Dat had ze ook niet, maar ze had op zijn minst nog wel kunnen informeren hoe het later met mijn dochter was, maar dat deed ze ook niet meer. Ik had inmiddels ook twee stoelen tot mijn beschikking, maar ik kan niet slapen in een toestel. Dan maar het entertainment aangezet en dit keer werkte alles wel goed. Je kon nu ook naar het menu voor films of wat anders kijken en het scherm werkte nu zoals het moet werken.

Ik begon met de Disneyfilm Oz, the Great. Ik kon mijn aandacht er niet bij houden, trouwens, de film begint ook in zwart/wit en ik schakelde maar over naar de airshow. Dat was tenminste boeiend beeld, want je ziet de tijd tot destination aftellen. Natuurlijk moesten op een bepaald moment de raamschuifjes dicht, liep ik nog even langs dochter om haar een fijne nachtrust toe te wensen (er was inmiddels ook aan mij gevraagd of ze Ibuprofen mocht hebben en als ze dat zelfde wilde, waarom niet?) en ik vouwde me weer over de stoelen heen. Zucht, kreun en steun en nee, weer niet in slaap gekomen. Dan maar de film Mulan kijken, want ik vind Mushu zo’n schattig diertje.

Op een gegeven moment besloot ik maar weer even dochter te bezoeken en zij kon in de business class de slaap evenmin pakken, terwijl ze best languit kon liggen. Maar ze zat natuurlijk wel alleen, kon weinig op het hoofdscherm zien en besloot even later toch maar weer richting ons terug te komen. Toen werd ook net het ontbijt geserveerd: een soort gestoomd ei broodje en eigenlijk smaakte dat wel met de zure jus d’orange en een koude banaan. Inmiddels deden we de raamschuif weer open, zagen natuurlijk het daglicht en dan wordt het zo’n beetje aftellen naar Amsterdam!

Wij landden natuurlijk weer op de Polderbaan en kregen wederom twintig minuten sightseeing van het vliegveld! Da’s echt een domper hoor! Ben je op tijd geland, duurt het weer zolang tot je bij de gate bent en er uit kunt! Gelukkig waren onze koffers er heel snel en zo gingen we richting Hema om saucijzenbroodjes te halen. We moesten echt nog wat eten, want het ontbijt is niet echt je van het bij Delta!

Tampa-Minneapolis: een 8, turbulentie, maar toch rustig doen.
Minneapolis-Amsterdam: een 9, goede service, alleen dat ontbijt!

Naam inzender bij de redactie bekend