Vorig voorjaar was ik met een groepsreis in Libië. Vanwege de grote afstanden zat er ook een binnenlandse vlucht in het pakket, en wel met Buraq Air, een maatschappij van één van de zonen van Khadaffi. Op 29 april 2004, enkele dagen voor de terugreis naar Nederland, was het dan zover: we zouden gaan vliegen van Benghazi (BEN) naar Tripoli Mitiga (MJI) met een avondvlucht (UZ 507 was geloof ik het vluchtnummer).

De luchthaven van Benghazi stelde weinig voor, een zeer grote loods met honderden plastic tuinstoelen vormde de wachtruimte. Na enig wachten mochten we door de douane (controle was wat ik als ‘westerling’ gewend ben, in ieder geval niet minder streng dan op bijvoorbeeld Schiphol), en we kwamen in de volgende wachtruimte terecht. Overigens hebben alle wachtruimtes geen ramen, fotografie is dan ook ten strengste verboden op vliegvelden in Libië (waarschijnlijk omdat de vliegvelden tevens dienstdoen als luchtmachtbases).

Na nog wat meer wachten kwamen er bussen aanrijden die ons naar het vliegtuig zouden brengen. Een kort ritje over het vliegveld bracht ons naar twee Boeings 727-200 van Buraq Air. De onze, een 727-2F2/Advanced met registratie 5A-DMO, zou dat jaar alweer zijn dertigste verjaardag gaan vieren, en vloog eerder in zijn leven met Turkish Airlines als TC-JBJ. We werden aan de voorkant van het toestel afgezet, maar ons werd te kennen gegeven dat we achterin moesten instappen, omdat onze stoelen op de achterste rijen waren. Dus de kans om onder de linkervleugel door te lopen, en even te checken of alles er nog enigszins deugdelijk uitziet! Door de trap onder de staart naar binnen, en plaatsgenomen.

Het uit Turkije afkomstige personeel verzocht ons snel te gaan zitten, want ze wilden geen verdere vertraging oplopen (het was ongeveer 10 minuten na geplande vertrektijd). Aan alles was te zien dat het toestel voor Turkish Airlines had gevlogen, bijvoorbeeld aan de asbakken (!) met Turkish-logo, en alle bordjes waren zowel in het Engels als in het Turks. De stoelen hadden hun langste tijd gehad: doorgezakt en versleten. Na een korte veiligheidsinstructie stegen we op. Tijdens de vlucht, die volgens schema 70 minuten zou moeten duren, kregen we water en een plak cake. Het mannelijke cabinepersoneel was zeer vriendelijk en vrolijk, de enige vrouw die erbij liep had echter waarschijnlijk hiervoor in een gevangenis gewerkt, zo vriendelijk was ze (niet). Wat ook opviel was dat het behoorlijk leek te tochten in de cabine, maar misschien hoort dit zo in de 727? (het was mijn eerste en tot nog toe enige 727-vlucht)

Bij landing in Mitiga niet één maar twee afgebroken landingen, omdat er andere vliegtuigen op de landingsbaan waren. Om de één of andere reden duurde de vlucht ook veel langer dan 70 minuten, dus toen we na zo'n 2 uur vliegen eindelijk landden stond het zweet me in de handen, en een bevrijdend applaus klonk door de cabine (die overigens geheel uitverkocht was).

Al met al een ervaring om niet snel te vergeten. Ik twijfel of ik het nog een keer zou doen, de route over de weg (ruim 1000 kilometer) is zo onaantrekkelijk nog niet...

Mijn bevindingen: we kwamen een uur te laat aan, personeel was vriendelijk (op 1 na), we kregen wat te eten en te drinken, de stoelen waren matig maar wel met voldoende beenruimte. Ondanks mijn twijfels kwamen we veilig aan in Mitiga.

Cijfer: 7

A.J. Oskam