Na een prettig verlijf in het zonovergoten Turkije was het tijd om terug te keren naar Nederland. Aangekomen op de kleine maar nette luchthaven stond een behoorlijke rij om in te checken voor vlucht MP164. Het werktempo van de lokale vertegenwoordigers van Martinair liet nogal te wensen over, want na een klein uur wachten waren we pas onze bagage kwijt en in het bezit van onze instapkaarten met stoel nummers 30 D/E/F, bijna geheel achter in onze Airbus A320, de PH-MPE.

Vervolgens snel door de paspoortcontrole, gezien de tijd begon te dringen. Toch bleek dat deze haast enigszins overdreven was, aangezien de inkomende vlucht om 20:25 binnen kwam in plaats van op de schematijd van 20:00. Vervolgens was het wachten op het signaal dat vlucht gereed was voor het instappen. Het instappen verliep vervolgens vlot en om vijf over negen zat iedereen op zijn plekje en werden de deuren gesloten. De gezagvoerder bracht zijn gebruikelijke praatje, en voegde toe dat wij helaas niet per direct konden vertrekken gezien onze slot was verlopen en een nieuwe was aangevraagd.

Vijf minuten later werd de machine het platform afgeduwd en konden de motoren worden opgestart. Om 21:15 vertrok het toestel via de enige start- en landingsbaan van de luchthaven in de richting van de baai van Bodrum. Vrijwel direct na de start begon het cabinepersoneel met het uitreiken van kussens en dekentjes aan de mensen met kleine kinderen. Voor de kinderen aan boord heeft Martinair speciale kindermenu's. Deze worden uitgedeeld voordat rest van de mensen hun portie krijgen. Ideaal, zo kunnen de ouders eerst zien dat hun kroost wat naar binnen krijgt. Het kindermenu bestond uit kipnuggets met aardappeltjes en doperwten met mayonaise en ketchup.

Voor grote mensen was er andijviestamppot en gehaktballetjes. Ik heb beide getest, en beide vond ik zeer wel binnen te houden. In een van de eerdere reisverslagen had al gelezen over het te kort aan beenruimte in de A320 van Martinair, ik ben 1.76 en beschouw mij zelf niet als een van de langste, maar ik zat al volledig klem met mijn knieën tegen mijn voorstander.

Enigszins lachwekend om vervolgens een spotje aan boord te zien van Martinair waarin Floortje van RTL Travel vertelt hoe je fit op je bestemming aankomt en dat er onder andere wordt gedemonstreerd hoe je oefeningen met je benen kunt doen tijdens de vlucht. Graag nodig ik eenieder uit om dit eens in deze machine uit te proberen. Mocht u dit kunnen: gefeliciteerd, u bent de nieuwe ster van het Chinese staatscircus!

De vlucht verliep voor de rest vrij rustig afgezien van enkele momenten van turbulentie. Uiteraard komen deze altijd net tijdens de maaltijd, of de duvel er mee speelt... Het inflight entertainment bestond uit de gebruikelijke audiokanalen en een film over een Cubaans muziekgezelschap. Helaas kon deze film mij niet echt boeien. Aangekomen boven het Ruhrgebied werd de daling ingezet voor Amsterdam. De gezagvoerder informeerde dat de Kaagbaan door luchtverkeersleiding was aangewezen als landingsbaan en dat in verband met de geluidsoverlast via de Noordzee moest worden genaderd. Echter, circa 15 minuten voor de landing bedacht de verkeersleiding zich, en werd het toch de Polderbaan. Om 23:50 raakte de banden het asfalt van de Polderbaan om volgens op de maximale taxisnelheid te rijden in de richting de D-pier, welke na 10 minuten werd bereikt.

Ik geef voor deze vlucht een 7, dit mede door de beenruimtekwestie, anders was deze hoger.

Ramon Terschegget