We kwamen van Walt Disney World af en daar word je opgehaald op basis van vertrekschema van het vliegtuig. De vlucht stond op de planning voor 7.30 pm, dus wij werden om 3.40 pm opgehaald. Een uur later waren we op het vliegveld van Orlando, terwijl we wisten dat de vlucht minstens twee uur vertraging zou hebben. Het viel ons wel rauw op het dak dat die vertraging inmiddels opgelopen was tot vijf uur, want de aswolk gooide weer roet in het vliegverkeer! We zouden pas om 12.25 am gaan vliegen, dus dat werd lang rondhangen op Orlando. Nou ja, de laptop en de Nintendobrowsers hadden we bij ons.


Orlando heeft gratis wifi dus we hadden genoeg te doen. Als tegemoetkoming kregen we nog een bon van $7 per persoon en die konden we overal op het vliegveld besteden. Helaas gaan op Orlando alle winkels en eettenten rond 9 uur 's avonds dicht en dan wordt het ook heel stil. En je zag ook overal hangende, vermoeide Nederlanders om je heen!

We gingen ruim van tevoren door de douane en wachtten bij de gate tot we mochten boarden (vlucht MP636, uitgevoerd met een Boeing 767-300). Rond elf uur kwam het rood/zwarte Martinair team aanlopen en wij hoopten maar één ding: zo snel mogelijk naar huis gaan! Even later werd er wel iets door een microfoon gewauweld (de heenreis had er meer dan twaalf uur over gedaan en men hoopte dat wij er negen uur over zouden doen) en kon het boarden beginnen.

Dit keer zaten we op rij drie in de Comfort Class, precies op de eerste rij bij de galley. Een plek die ik niemand zal aanbevelen, want je hoort alles en iedereen loopt langs je! Mijn stoel kon niet eens naar achteren, bij mijn dochter was het afdekplaatje van het tafeltje kapot, dus dat kledderde steeds tussen ons in en de stoel van mijn man ging automatisch naar achteren; die bleef dus niet in de landen en dalenstand staan. Wel had men op iedere stoel al een fles water klaargelegd.

We vertrokken om half één in de nacht en al vrij snel kwam men met de warme lunch langs. Niet iets waarop je midden in de nacht staat te wachten. Veel mensen bedankten dan ook voor het eten dat dit keer uit pasta en kip met rijst bestond. Vervolgens werd ons dringend gevraagd de luiken voor de ramen dicht te doen, zodat mensen konden slapen. Even later wist de gezagvoerder nog te melden dat de kustlijn van Amerika zo goed te zien was, dus er waren mensen die het luikje even open deden, maar die werden meteen terecht gewezen. Dicht, dat luik!

Om kwart over drie werd ook de airshow uitgezet en dat vond ik erg jammer, want we zouden over IJsland terugvliegen en dat maak je niet snel nog een keer mee. Wel kregen we een turbulentie waarschuwing, maar meer dan het schudden van het toestel hebben we niet meegemaakt. Helaas bleef het toen vanaf de kant van het personeel heel lang heel stil. Uren later (het was inmiddels zeven uur in de morgen Orlando tijd en één uur 's middags Nederlandse tijd) mocht de airshow nog steeds niet aan, omdat er mensen sliepen. Ook de luiken moesten dicht blijven, dus er was niet veel aan. Wel dreigde ik inmiddels flauw te vallen als ik niet snel wat te eten zou krijgen, maar behalve een nieuw op te warmen warme lunch, kon men mij niets aanbieden. En dat nog wel op moederdag!

Eens kijken of ik zelf nog wat in de tas had zitten, want dit was niet leuk meer! Een uur later werd er opeens tempo gedraaid! De airshow ging aan (we vlogen over IJsland, dus we konden nog net wat van dat land zien), men kwam met stevige croissantjes Amerikaanse (plastic) kaas of kalkoen langs, er werd koffie of thee geschonken, de taxfreekar met chips kwam langs en het inflight entertainment werd in rap tempo opgehaald (niet veel mensen hebben deze vannacht gebruikt). Helaas had men het blijkbaar te druk om nog even de zakjes met verzameld afval op te halen, dus die bleven achter bij de stoelen. Om vier uur 's middags landden we op Schiphol en konden we de Nederlandse kou in!

Deze vlucht viel mij enigszins tegen. Ten eerste omdat je midden in de nacht warm eten krijgt en er tot het broodje een veel te grote periode zit, vooral als je niet kunt slapen. Ook het uitzetten van de airshow schoot bij mij in het verkeerde keelgat. En verder vond ik dat het personeel op deze vlucht meer met elkaar privégesprekken zat te voeren (of in de cockpit zat) dan het de passagiers naar de zin te maken. Toen ik wat te eten wilde vragen, kon ik niet eens iemand voor in het vliegtuig vinden, maar het was wel lachen vanuit de cockpit! Ik geef de terugvlucht ook een 5,5!

P. de Vries