Volgens de website van Spanair dienen passagiers zich uiterlijk een uur voor vertrek van de vlucht te melden bij de check-in balie. De automatische check-in machines kunnen tot een half uur voor vertrek worden gebruikt. Ik constateerde echter dat passagiers ook bij de balie nog wel 45 minuten van tevoren terecht kunnen. De machines liet ik voor wat ze zijn.
Op Madrid Barajas Airport moet je wel een beetje bekend zijn, want het is een grote luchthaven die een stuk minder overzichtelijk is dan Schiphol. Overeenkomst zijn de aaneengesloten terminals in het luchthavengebouw. Voor een wandeling van de ene hoek naar de andere kun je gerust vijftien a twintig minuten uittrekken. Bovendien kun je over bijna de hele lengte van het gebouw naar binnen. Daardoor is er niet iets zoals een overzichtelijk startpunt vanuit waar je kunt bepalen waar je heen moet. Op de schermen staat ook niet aangegeven vanaf welke gate je vliegtuig vertrekt. Wel staat aangegeven door welke poort (veiligheidscontrole) je het best kunt gaan. Pas na de controle volgt meer info over de precies plaats van vertrek.
Het boarden van de McDonnell Douglas MD-83 begon om 13:00 uur, twintig minuutjes voor vertrek. Het toestel was redelijk gevuld, maar zeker niet vol. Toch vond ik in de bagagevakken rond mijn zitplaats op de 32e rij geen ruimte meer om mijn rugtas en jas op te bergen. Tot mijn grote verbazing mocht ik van de prachtige Spaanse stewardess mijn spullen gewoon op de vrije stoel naast me neerleggen. Uit eigen beweging sjorde ik ze maar vast met een stoelriem. Naast de beperkte opbergruimte is ook het motorgeluid van de MD-83 storend. Al tijdens de rit naar de startbaan viel het ronkende geluid van de motor me in negatieve zin op. Uit ervaring weet ik echter dat het voorin in dit vliegtuigtype juist vrij rustig is, doordat de motoren zich helemaal achteraan het toestel bevinden. Ik had blijkbaar dus gewoon pech.
De bemanning ziet er in het blauw en wit van Spanair chic uit. De dames droegen voor en na de vlucht zelfs degelijke donkere leren handschoenen.
De combinatie van motorgeluid en zwaar Spaans accent van de captain zorgden ervoor dat ik van de updates vanaf het 'flightdeck' niets begreep. Met moeite merkte ik op dat de beste man uberhaupt was overgegaan van Spaans naar Engels. De copiloot daarentegen was duidelijk niet van Spaanse komaf, en was goed verstaanbaar.
Met mijn ruim 1,90 meter liet de beenruimte flink te wensen over. Vooral als de persoon voor je ook zonder pardon zijn rugleuning in je navel priemt. De lege stoel naast me zorgde gelukkig voor meer ruimte, en daardoor de nodige verlichting.
Tijdens de korte vlucht (40 minuutjes) kregen we een snoepje van de zaak. Andere consumpties (assortiment beperkt) waren tegen bijbetaling verkrijgbaar, alhoewel de cabinebemanning geen moeite deed om hun koopwaar te slijten.
Al met al een vlucht uit de categorie 13 in een dozijn. Maar voor dertig euro (inclusief belasting) mag je ook niet meer verwachten.
Ik waardeer de service van Spanair met een 6,5.
Sjors Winkel
Op Madrid Barajas Airport moet je wel een beetje bekend zijn, want het is een grote luchthaven die een stuk minder overzichtelijk is dan Schiphol. Overeenkomst zijn de aaneengesloten terminals in het luchthavengebouw. Voor een wandeling van de ene hoek naar de andere kun je gerust vijftien a twintig minuten uittrekken. Bovendien kun je over bijna de hele lengte van het gebouw naar binnen. Daardoor is er niet iets zoals een overzichtelijk startpunt vanuit waar je kunt bepalen waar je heen moet. Op de schermen staat ook niet aangegeven vanaf welke gate je vliegtuig vertrekt. Wel staat aangegeven door welke poort (veiligheidscontrole) je het best kunt gaan. Pas na de controle volgt meer info over de precies plaats van vertrek.
Het boarden van de McDonnell Douglas MD-83 begon om 13:00 uur, twintig minuutjes voor vertrek. Het toestel was redelijk gevuld, maar zeker niet vol. Toch vond ik in de bagagevakken rond mijn zitplaats op de 32e rij geen ruimte meer om mijn rugtas en jas op te bergen. Tot mijn grote verbazing mocht ik van de prachtige Spaanse stewardess mijn spullen gewoon op de vrije stoel naast me neerleggen. Uit eigen beweging sjorde ik ze maar vast met een stoelriem. Naast de beperkte opbergruimte is ook het motorgeluid van de MD-83 storend. Al tijdens de rit naar de startbaan viel het ronkende geluid van de motor me in negatieve zin op. Uit ervaring weet ik echter dat het voorin in dit vliegtuigtype juist vrij rustig is, doordat de motoren zich helemaal achteraan het toestel bevinden. Ik had blijkbaar dus gewoon pech.
De bemanning ziet er in het blauw en wit van Spanair chic uit. De dames droegen voor en na de vlucht zelfs degelijke donkere leren handschoenen.
De combinatie van motorgeluid en zwaar Spaans accent van de captain zorgden ervoor dat ik van de updates vanaf het 'flightdeck' niets begreep. Met moeite merkte ik op dat de beste man uberhaupt was overgegaan van Spaans naar Engels. De copiloot daarentegen was duidelijk niet van Spaanse komaf, en was goed verstaanbaar.
Met mijn ruim 1,90 meter liet de beenruimte flink te wensen over. Vooral als de persoon voor je ook zonder pardon zijn rugleuning in je navel priemt. De lege stoel naast me zorgde gelukkig voor meer ruimte, en daardoor de nodige verlichting.
Tijdens de korte vlucht (40 minuutjes) kregen we een snoepje van de zaak. Andere consumpties (assortiment beperkt) waren tegen bijbetaling verkrijgbaar, alhoewel de cabinebemanning geen moeite deed om hun koopwaar te slijten.
Al met al een vlucht uit de categorie 13 in een dozijn. Maar voor dertig euro (inclusief belasting) mag je ook niet meer verwachten.
Ik waardeer de service van Spanair met een 6,5.
Sjors Winkel
