Op 17 juli begon onze vakantie naar de USA. Gelukkig waren we op tijd op Schiphol, alwaar ons vriendelijke KLM-personeel ons erop wees dat er 1 koffer met 24,2 kilo toch echt te zwaar was! Dat we een andere koffer hadden die slechts 18,6 kilo was, mocht de pret niet drukken. We moesten ompakken! Dus verhuisden de zak drop en de Lidl kofferweegschaal van de ene naar de andere koffer en toen was het goed! We kregen nieuwe boardingpassen voor het traject Detroit-Tampa en konden toen Schiphol rondslenteren om te wachten op vertrek.
Rond 13.00 zaten wij toch ook al aan boord van de Airbus A330-300 die ons naar Detroit zou vliegen (vlucht DL 0235) en om 13.20 kwam de push-back en vertrokken we naar Detroit. Ik had nog nooit eerder in een Airbus gezeten, maar deze bleek verdacht veel op een 767 te lijken, dus eigenlijk niets nieuws onder de zon. We hadden allemaal een eigen schermpje met een enorme keuze uit films; alleen de spelletjes lukten niet met de bijbehorende afstandbediening.
Het zeer "vriendelijke" en belegen Deltapersoneel kwam wel vaak langs om drinken uit te delen en de eerste keer ook zakjes pretzels en zoute pinda's. Vervolgens volgde het eten. We kregen de keuze uit twee warme gerechten (kip of lasagne) of een koud gerecht (kipsalade) en deze laatste smaakte best. Jammer dat bij de warme gerechten de salade er ook bij was gezet, waardoor de sla en alles warm was geworden. Ondertussen deelde het personeel ook witte formulieren uit, die we allemaal moesten invullen. Wel vreemd, twee jaar geleden moesten we nog een groen formulier invullen, maar nu kreeg iedereen in het vliegtuig een wit formulier. Nou ja, had in ieder geval iemand weer wat bezigheidstherapie.
Na enige tijd werden we een beetje loom en toog ik naar achteren om eens op jacht te gaan naar een extra zakje pretzels. In plaats van drie zakjes, kreeg ik drie handen vol zakjes en toen moest ik weer terug naar voren. Meteen ontstond er een run door andere mensen op de peanuts en de pretzels, dus daar was men even later ook doorheen! Zo'n anderhalf uur voor de landing kregen we nog een 3-kazen Calzone broodje. Nou was net die dag bekend geworden dat er in de broodjes bij Delta (die van een Nederlandse cateraar waren gekomen) naalden waren aangetroffen, dus ik denk dat dit een uitwijkmogelijkheid is geweest. Het broodje smaakte uitstekend!
Om 15.30 uur lokale tijd landden we op het warme Detroit (38 graden C) en begon het bekende immigrations-gebeuren. Hoewel, het kan best wel snel, hoor! Op Detroit was de rij voor de citizens enorm lang, verder was er een rij voor de disabled people en daarna waren er vier rijen voor de overige bezoekers. En dat schoot flink op, want binnen een half uur waren we daar doorheen! Bij immigrations bleek dat als je een ESTA had ingevuld (Yes, we did! En wel op 6 september 2010 zodat ik er nog niet voor hoefde te betalen! Vooruitziende blik) je geen wit formulier hoefde in te vullen (zonde van de tijd dus) en we mochten al onze vingertjes nog even laten scannen om vervolgens op de foto te gaan. Toen we klaar waren, was alle bagage al uitgeladen en konden we onze koffers rapen en weer afgeven voor de volgende vlucht. Wijzelf moesten nog wel door de douane, maar ook dat ging redelijk snel. Binnen een uur stonden we gereed om te vertrekken, maar we moesten nog 3,5 uur wachten.
Ik geef deze vlucht een 9. Ik vond het enige minpuntje dat het personeel de witte immigrations formulieren ging uitdelen zonder te zeggen dat niet iedereen ze in hoefde te vullen. Eten was goed en het personal entertainment biedt veel afwisseling.
Voor de vlucht van Detroit naar Tampa (vlucht DL 1721) werd al een weerwaarschuwing gegeven. We zouden onderweg veel slecht weer krijgen en de captain zou ons waarschuwen wanneer we in de gordels moesten blijven zitten. Dat beloofde veel goeds!
Op Detroit moesten we onze op Amsterdam gekregen boardingpassen weer inwisselen voor andere boardingpassen, maar we bleven wel op de stoelen op rij achttien zitten. De MD-90 kwam aan bij de gate waar we zaten te wachten en met een 2-3 indeling was het best een knus, kneuterig toestel. Overigens zit er in dit toestel totaal geen entertainment, maar het betreft hier dan ook een binnenlandse vlucht van zo’n twee en een half uur. Er kunnen zo'n 150 mensen in en met de opgeroepen standby passagiers zat het hele toestel ook vol! Het gevolg was, dat iedereen slechts 1 handbagage en een handtas of laptoptas mocht meenemen: alle overige bagage ging het ruim in! En wat was nu het geval? De bagagerekken maakten een tamelijk lege indruk, omdat er niet zoveel kon worden meegenomen. We vertrokken om 8 uur en een half uur later kwam de slecht weer waarschuwing. Iedereen, zelfs het vliegend personeel, moest in de riemen, want de komende 20 minuten werd het heftig met turbulentie, onweer, storm en regen! “Ouders, houd uw kinderen in de gaten dat ze vast blijven zitten en ook zelf niet gaan lopen!” We maakten ons op voor een vreselijke 20 minuten luchtzakken en andere ellende en het werd ook akelig stil in het vliegtuig, want iedereen zette zich schrap voor het slechte weer. Maar toen een kwartier later het gordellampje weer uitging, riep dochter verbaasd "Was dit alles?" En inderdaad, het bleek dat de piloot toch was gaan stijgen en daarmee de ergste ellende had omzeild. We hadden nu nergens last van gehad! Daarna werd er nog een rondje drinken geserveerd met pretzels en peanuts en opeens werd het koud in het toestel!
Iedereen deed de knop van de airco uit, maar het bleef steenkoud! Ook wij doken in onze tassen om vesten en truien te pakken en deze aan te trekken en degene die geen warmere kleding bij zich had (en dat waren nogal veel Amerikanen) vroegen natuurlijk om dekens bij het overigens zeer aardige personeel. Men had maar een paar dekens ter beschikking, dus veel mensen bleven het koud hebben. Na de landing op Tampa (op Detroit was gezegd dat de vlucht twee uur zou duren, maar het werd toch gewoon de standaard tweeënhalf uur) gaf de captain ook toe dat het freezing cold was geweest, maar hij was op andere hoogte gaan vliegen om het slechte weer te omzeilen. Wij mochten het dan koud hebben gehad, we hadden wel een hele rustige vlucht met nauwelijks turbulentie en gelukkig helemaal geen luchtzakken.
Ik geef deze vlucht een 10! Als je gewaarschuwd wordt voor zulk slecht weer en je krijgt toch een rustige vlucht: heerlijk! Ook het strenge beleid op de handbagage mag wel wat vaker toegepast worden. En de kou? Die namen we achteraf maar voor lief, toen we hoorden dat veel mensen diezelfde dag urenlange vertragingen hebben opgelopen richting Orlando en/of Miami of te maken hebben gehad met flinke luchtzakken.
P. de Vries
