Vlucht UA232 ging op 19 juli 1989 van Denver naar Chicago. Ruim een uur na vertrek liet een fan disk in de staartmotor los, waardoor deze explodeerde. Rondvliegende brokstukken zorgden ervoor dat het hydraulische systeem niet meer werkte.

Het zestien jaar oude toestel raakte daardoor praktisch onbestuurbaar. Door te spelen met het motorvermogen van beide nog werkende motoren wist de crew het toestel min of meer onder controle te houden. Zo kregen de huldiensten in het kleine Sioux City de nodige tijd om zich voor te bereiden op de plotselinge noodsituatie.

Het toestel maakte drie kwartier later onder zeer moeilijke omstandigheden een noodlanding op de luchthaven van Sioux City. Omdat de flaps niet werkten had het toestel bij de landing een veel te hoge horizontale snelheid en ‘sink rate’. De DC-10 draaide op haar zij, brak in verschillende delen en vloog in brand. Van de 296 inzittenden kwamen er 111 om het leven, maar dankzij de crew waren er dat niet meer.

Het ongeluk met vlucht UA232 werd gezien als een schoolvoorbeeld van Crew Resource Management (CRM). “Tot 1980 werkten we min of meer volgens het principe dat de gezagvoerder DE autoriteit aan boord was”, zei Haynes daar later over. “We zijn daardoor de nodige vliegtuigen kwijtgeraakt.“ Het toepassen van CRM was volgens Haynes niet meer dan logisch. “Waarom zou ik beter weten hoe dat vliegtuig onder deze omstandigheden aan de grond te zetten dan de andere crewleden?”