Het duurde lang voordat de borden op Istanbul Atatürk Airport vertelden vanaf welke gate Turkish Airlines vlucht 106 zou vertrekken. De vertrektijd was 07:30 uur, maar pas om 07:00 uur was duidelijk waar ik moest zijn. Het verbaasde me dat er zo weinig mensen in de wachtruimte zaten. De route Istanbul - Ankara is normaalgesproken een druk bezet traject.
Het toestel, een Boeing 737-400 stond al aan de gate en het leek erop dat de schematijd gehaald zou worden. Toch begon het boarden pas op het moment dat eigenlijk de start had moeten plaatsvinden. Gelukkig waren er maar zo'n veertig passagiers en het duurde niet lang voordat iedereen zijn of haar plaatsje had gevonden. Ik zat bij het raam, helemaal achterin het vliegtuig.
De beenruimte was niet optimaal, maar omdat de twee stoelen naast me onbezet waren kon ik mijn lange benen toch nog redelijk kwijt. Althans, zo leek het. Vanuit mijn ooghoek zag ik twee bussen over het platform aanrijden. De deuren gingen open en tientallen moslims liepen de trap op het vliegtuig in. Het viel me op dat het allemaal vijftigplussers waren. De vrouwen waren allemaal voorzien van een hoofddoek en oogden duidelijk minder westers dan hun landgenoten die al in het vliegtuig zaten. Het viel me bovendien op dat praktisch alle passagiers zakken met water bij zich droegen. Sommige mannen torsten zelfs twee zware jerrycans met water het vliegtuig in. Een label aan een koffer liet zien waar de reizigers vandaan kwamen: Jeddah (Saoedi-Arabië). Ze waren blijkbaar in Mekka geweest en vlogen nu via Istanbul terug naar hun woonplaats Ankara. Het water dat ze bij zich droegen had waarschijnlijk een waardevolle betekenis voor hen.
Het kostte de bemanning van Turkish Airlines de grootste moeite om alles in goede banen te leiden. Alle Mekka-gangers kwamen via de achterdeur het vliegtuig binnen. Ze waren niet al te bewegelijk meer, en vanwege het water en overige bagage duurde het lang voordat ze de trap beklommen hadden. Tot overmaat van ramp bleken de meesten ook niet te snappen hoe het systeem met de stoelnummers in z'n werk gaat. Terwijl de één naar de instapkaart bleef turen alsof er algabra op stond, plofte een ander op de dichtstbijzijnde vrije zitplaats neer. Sommigen begonnen met medepassagiers over een stoel te onderhandelen, zodat ze de driekwartier in de lucht naast hun reisgenoot konden doorbrengen. Twee volslanke Turkse dames vroegen ook mij in het Turks of ik mijn prachtige zitplek wilde opgeven, in ruil voor een stoeltje aan het gangpad ergens halverwege de cabine. Ik maakte duidelijk dat ik weinig begreep van hun bedoelingen, en keek kwasi-nonchalant het raampje uit. Precies op tijd om nog twee busladingen met passagiers uit Mekka te zien uitstappen.
Smakeloze kaas
Het duurde al met al drie kwartier voordat iedereen een stoeltje had bemachtigd. Het cabinepersoneel was overduidelijk niet op deze vlucht voorbereid en slaagde er nauwelijks in om de situatie onder controle te krijgen. Bovendien besteedden de flight attendants weinig aandacht aan de veiligheidseisen, want ze lieten oogluikend toe hoe de jerrycans en waterzakken kriskras in de cabine werden geparkeerd. Ik stelde vast dat ik in een noodsituatie minstens tien minuten nodig zou hebben om bij een uitgang te komen.
Terwijl twee paar boze ogen van onder een hoofdoek me aanstaarden zette de Boeing zich in beweging richting Ankara. Er werd een broodje met smakeloze kaas geserveerd en een frisdrank naar keuze. De vluchttijd bedroeg drie kwartier, vijftien minuten minder dan de schematijd. Ik was blij dat ik ondanks de vertraging van 45 minuten net genoeg overstaptijd overhield voor mijn volgende vlucht vanaf Ankara.
De terugreis naar Istanbul was blijkbaar flink overboekt. Turkish Airlines gebruikte een Airbus A310 in plaats van de kleinere Boeing 737. Geen Mekka-gangers dit keer, wel een vertraging van ruim dertig minuten. Een stewardess die als passagier meevloog moest buiten diensttijd bijspringen om iedereen op tijd van een hapje en drankje te voorzien.
Als cijfer voor de vlucht van Istanbul naar Ankara geef ik een matige 5. Voor mijn algemene ervaring met Turkish Airlines geef ik (misschien ook wel vanwege de charmant ogende stewardessen) een 6.
U. Ercan
Het toestel, een Boeing 737-400 stond al aan de gate en het leek erop dat de schematijd gehaald zou worden. Toch begon het boarden pas op het moment dat eigenlijk de start had moeten plaatsvinden. Gelukkig waren er maar zo'n veertig passagiers en het duurde niet lang voordat iedereen zijn of haar plaatsje had gevonden. Ik zat bij het raam, helemaal achterin het vliegtuig.
De beenruimte was niet optimaal, maar omdat de twee stoelen naast me onbezet waren kon ik mijn lange benen toch nog redelijk kwijt. Althans, zo leek het. Vanuit mijn ooghoek zag ik twee bussen over het platform aanrijden. De deuren gingen open en tientallen moslims liepen de trap op het vliegtuig in. Het viel me op dat het allemaal vijftigplussers waren. De vrouwen waren allemaal voorzien van een hoofddoek en oogden duidelijk minder westers dan hun landgenoten die al in het vliegtuig zaten. Het viel me bovendien op dat praktisch alle passagiers zakken met water bij zich droegen. Sommige mannen torsten zelfs twee zware jerrycans met water het vliegtuig in. Een label aan een koffer liet zien waar de reizigers vandaan kwamen: Jeddah (Saoedi-Arabië). Ze waren blijkbaar in Mekka geweest en vlogen nu via Istanbul terug naar hun woonplaats Ankara. Het water dat ze bij zich droegen had waarschijnlijk een waardevolle betekenis voor hen.
Het kostte de bemanning van Turkish Airlines de grootste moeite om alles in goede banen te leiden. Alle Mekka-gangers kwamen via de achterdeur het vliegtuig binnen. Ze waren niet al te bewegelijk meer, en vanwege het water en overige bagage duurde het lang voordat ze de trap beklommen hadden. Tot overmaat van ramp bleken de meesten ook niet te snappen hoe het systeem met de stoelnummers in z'n werk gaat. Terwijl de één naar de instapkaart bleef turen alsof er algabra op stond, plofte een ander op de dichtstbijzijnde vrije zitplaats neer. Sommigen begonnen met medepassagiers over een stoel te onderhandelen, zodat ze de driekwartier in de lucht naast hun reisgenoot konden doorbrengen. Twee volslanke Turkse dames vroegen ook mij in het Turks of ik mijn prachtige zitplek wilde opgeven, in ruil voor een stoeltje aan het gangpad ergens halverwege de cabine. Ik maakte duidelijk dat ik weinig begreep van hun bedoelingen, en keek kwasi-nonchalant het raampje uit. Precies op tijd om nog twee busladingen met passagiers uit Mekka te zien uitstappen.
Smakeloze kaas
Het duurde al met al drie kwartier voordat iedereen een stoeltje had bemachtigd. Het cabinepersoneel was overduidelijk niet op deze vlucht voorbereid en slaagde er nauwelijks in om de situatie onder controle te krijgen. Bovendien besteedden de flight attendants weinig aandacht aan de veiligheidseisen, want ze lieten oogluikend toe hoe de jerrycans en waterzakken kriskras in de cabine werden geparkeerd. Ik stelde vast dat ik in een noodsituatie minstens tien minuten nodig zou hebben om bij een uitgang te komen.
Terwijl twee paar boze ogen van onder een hoofdoek me aanstaarden zette de Boeing zich in beweging richting Ankara. Er werd een broodje met smakeloze kaas geserveerd en een frisdrank naar keuze. De vluchttijd bedroeg drie kwartier, vijftien minuten minder dan de schematijd. Ik was blij dat ik ondanks de vertraging van 45 minuten net genoeg overstaptijd overhield voor mijn volgende vlucht vanaf Ankara.
De terugreis naar Istanbul was blijkbaar flink overboekt. Turkish Airlines gebruikte een Airbus A310 in plaats van de kleinere Boeing 737. Geen Mekka-gangers dit keer, wel een vertraging van ruim dertig minuten. Een stewardess die als passagier meevloog moest buiten diensttijd bijspringen om iedereen op tijd van een hapje en drankje te voorzien.
Als cijfer voor de vlucht van Istanbul naar Ankara geef ik een matige 5. Voor mijn algemene ervaring met Turkish Airlines geef ik (misschien ook wel vanwege de charmant ogende stewardessen) een 6.
U. Ercan
Ontvang een jaar lang 30% korting op het beste van Luchtvaartnieuws en Zakenreisnieuws. Krijg onbeperkt toegang tot al het nieuws en de bijbehorende Apps. Ontvang tevens 12 maanden het Luchtvaartnieuws Magazine in de mail of op de mat.