Na mijn bezuinigingswoede en gevoed door de goedkope vlucht bij AirTran, ook gedacht om via hen naar van Atlanta naar Portland (Oregon) te vliegen. Jammer, maar AirTran vliegt dat niet, maar ze zijn wel zo vriendelijk om je door te linken naar de site van Frontier. En weldra daar ook een leuk tariefje gevonden, voor de zekerheid maar wel Classic Plus geboekt. Ik ken onze klanten in Atlanta, voor dat je het weet mis je de vlucht en kan je de hoofdprijs bijbetalen om nog weg te komen. Classic Plus geeft deze vrijheid wel en nog een aantal andere zaken.

Na afloop van onze meeting moesten we toch nog even van onze klanten hun nieuwe magazijn bezichtigen en dat was maar 10 minuutjes rijden. Nou schijnt hun definitie van 10 minuten een andere te zijn dan die wij hebben. Na 3 kwartier toch maar eens afgevraagd waar we naar toe gingen en natuurlijk naar het magazijn, intussen bleek ook de uiterste check-in tijd met rasse schreden dichterbij te komen, maar volgens onze klanten geen zorgen; het vliegveld was maar 10 minuten weg van de locatie.

Een beetje snel de bezichtiging gedaan en de GPS het vliegveld laten vinden en ja hoor, 20 miles to go. Alle regels aan de laars lappend naar het vliegveld, waar we de auto voor de deur dubbel parkeerden zodat ik eerst in kon checken en me al klaar houdend voor gezeur en het betalen voor overbagage... Ik kreeg een schok, de mevrouw was supervriendelijk en vertelde dat het vliegtuig iets vertraging had en me geen zorgen hoefde te maken en dat door Classic Plus mijn bagage ‘free of charge’ werd vervoerd, daarna mijn collega en ik in de tussentijd de auto terugbrachten naar Avis.

Door dat rare Amerikaanse systeem van autoverhuur begon toch wel weer de tijd te dringen en voor iedereen die wel eens in Atlanta is geweest weet hoe groot dit vliegveld is en om je op je gemak te stellen vertrekken de Frontier vluchten vanaf terminal D ‘as in Delta’ . En wat blijkt: als je haast hebt staat er een rij waar je gek van wordt bij onze vriendelijke vrienden van Security. Mijn collega, een Belg, mocht zich dan ook verheugen in het feit dat de madam zo nieuwsgierig was waar België zich bevond, want ze had nog nooit een echte Belg gezien en ze dacht dat het een sprookjesland was. Nou heeft mijn collega wel wat weg van kabouter Plop, maar het was geen sinecure om dit nu eens lekker te gaan bespreken als je gate binnen 15 minuten sluit.

Goed, Belgen zijn charmant en geven overal braaf antwoord op en warempel, op zijn mededeling dat onze vlucht sloot binnen korte tijd, ging er een apart checkpoint voor ons open en waren we binnen een p..p en en een zucht in de metro en op weg naar terminal D ‘as in Delta’.

Daar aangekomen echt wel even schrikken, ik ken de Airbus A318 goed en dan bedoel ik ècht goed. Ik had nog nooit zo veel mensen met al hun bagage bij elkaar zien staan om plaats te nemen in een Airbus A318. Enfin, door onze Classic Plus status als eerste aan boord, geen seperate cabine voor deze passagiers maar je krijgt de betere stoelen zoals de emergency exit seats. En toen het boarden. Lieve low cost carriers, luister naar deze bede of schaf de toeslagen af voor ruimbagage of doe een strenger beleid. Een stuk is echt een stuk van bepaalde afmetingen. Nu propte iedereen zijn bagage in de bagagebakken, waardoor er een stremming ontstond door mensen die in de eerste rijen zaten maar eerst al hun bagage moesten wegproppen en tegen het verkeer in gingen lopen of de boel blokkeerden.

Na 45 minuten zat iedereen. De bagagebakken kraakten aan alle kanten maar we konden weg. Na nog eens 30 minuten in de vertrekrij te hebben gestaan waren we airborne. Mijn collega en ik hadden ons er wel bij neergelegd dat wij de aansluiting in Denver naar Portland niet meer zouden halen, maar volgens de vriendelijk purser zou dat nog wel eens mee kunnen vallen.

Omdat we Classic Plus vlogen kregen we gratis cocktails, een salade en ook het IFE-systeem werd ons gratis ter beschikking gesteld. Na drie lange uren in een te vol vliegtuig kwam Denver in zicht. Warempel, het vliegtuig naar Portland en Seattle had gewacht op ons.

Direct door de terminal naar het gereedstaande vliegtuig geleid, waar wel een ontzettende zure purser ons even moest vertellen dat zij speciaal op ons hadden gewacht. De sfeer werd er niet beter op nadat ik hem vertelde dat dit niet had gebeurd als zijn maatschappij een beter bagagebeleid zou hebben gevoerd, om dan ook nog eens van die zuurpruim te moeten vernemen of ons Engels wel goed genoeg was om bij de nooduitgang te mogen zitten. Waarna ik hem in perfect Oxford-Engels duidelijk maakte dat mijn Engels wellicht beter was dan het zijne, waarna hij met een luid uitlachende AP van positie wilden veranderen. Ik heb de man ook niet meer gezien tijdens de gehele vlucht.

Dan vlieg je 3 a 4 keer per jaar naar de Verenigde staten en maak je de fout dat het land een paar tijdszones heeft, stom maar geen rekening mee gehouden zo bleek de in mijn perceptie 1 uur durende vlucht 3 uur te duren. Best wel lang in een volgepropte Airbus A318.

Maar aan alle ellende komt een eind, denk je Portland daar zijn we dan, ook weer zo’n misrekening. Dacht eigenlijk aan klein aftands vliegveldje, maar blijkt een serieuze luchthaven te zijn. Op naar de bagageband en al snel mijn tas, koffer van mijn collega en vele andere bagagestukken maar niet mijn koffer. Via lost en found het formulier ingevuld waarna deze mevrouw vertelde dat de bagage met de laatste vlucht zou binnen komen maar dat ik pas morgen over mijn bagage zou beschikken. Ik heb waarschijnlijk zo zielig gekeken dat deze mevrouw vertelde dat zij mijn koffer persoonlijk wel bij het hotel zou afgegeven.

Om een lang verhaal kort te maken, de bagage stond er alleen was de hotel receptie dat even vergeten en had mijn koffer achter een desk gestopt.

Vreselijk slecht is het niet, maar zes uur in een Airbus A318 economy clas is voor mij echt te veel van het goede. Ik zou Frontier een 7 geven, maar de slogan ‘Frontier, a whole different animal’ gaat niet voor mij op.

E. Liedermooy