Er zijn twee manieren om van en naar Noord-Korea te reizen: per trein of per vliegtuig. Elke reis start of eindigt in Beijing. De trein heeft ongeveer 29 uur nodig om de afstand af te leggen, het vliegtuig 1 uur en 45 minuten. Toch besloten we op de heenweg met de trein te gaan en op de terugweg een week later met het vliegtuig.

Achteraf een gemiste kans: hadden we het omgekeerd gedaan, dan hadden we met de Noord-Koreaanse luchtvaartmaatschappij Air Koryo gevlogen in een Tupolev 204. Nu vlogen we gewoon met Air China in een 737-300.

Er kunnen boeken volgeschreven worden over de week in Noord-Korea, een week vol propaganda en leugens.

Netjes op tijd werden we afgezet op de luchthaven. Eerst moeten we twee formuleren invullen, een departure card en een douaneverklaring. Inchecken werd gedaan door de gidsen, die kwamen al snel terug met onze boarding passen. Het was ze alleen niet gelukt om onze SAS Eurobonus Frequent Flyer cards te registeren, dus de punten voor deze vlucht moeten we achteraf claimen.

We hadden alleen handbagage, dus we konden ons naar de vertrekhal begeven. Daar mochten we niet gelijk doorlopen naar de veiligheidscontrole; om onduidelijke redenen werden we weggestuurd en moesten we naar het VIP-gedeelte van de luchthaven om daar plaats te nemen. Dat ze in Noord-Korea niet bang zijn voor terrorisme is duidelijk: de veiligheidscontrole was van het niveau van voor 9/11 en, om eerlijk te zijn, het was een genot om weer eens normaal behandeld te worden op een luchthaven. Geen lastig gedoe met vloeistoffen, zakjes, laptop in een bakje, schoenen uit etc. Gewoon zonder piepen door het poortje lopen en het was goed. Wat zou het heerlijk zijn als de rest van de wereld al dat overspannen gedoe achterwege laat. Hou bommen tegen en zorg ervoor dat de cockpitdeur nooit open gaat tijdens de vlucht, hoe moeilijk kan het zijn…

Vanuit een paar riante stoelen hadden een mooi uitzicht op het platform waar we ons toestel zagen arriveren. Geen slurf op de luchthaven, alle vliegtuigen worden middels bussen afgehandeld. Op het platform stonden nog diverse Russische toestellen van Air Koryo en een aantal helikopters.

Al snel konden wij en dertig andere passagiers ons naar de bus begeven. De bussen waren van het bekende merk COBUS: vreemd dat waar je ook bent op deze wereld, een luchthaven er altijd hetzelfde uitziet en van dezelfde techniek gebruik maakt. Een mix van westerlingen, Japanners, Chinezen en een Noord-Koreaans sportteam vlogen vandaag naar Beijing. Het toestel was dus slechts voor een vierde gevuld. Wij hadden de rij net achter de nooduitgang gekregen, maar nog voor de start mochten we een rijtje naar voren. In deze oude 737 ook de bekende 2/3 opstelling bij de nooduitgang en dus anderhalve meter beenruimte.

Naast ons zat nog een zeer oude Japanse dame die duidelijk moeite had met het bedienen van de gordel. Vreemd dat deze vrouw bij het inchecken op een plek bij de noodgang gezet was. Het personeel vond dit ook en greep in, ze moest een paar rijen verder naar achteren gaan zitten.

Nadat iedereen aan boord was, werden de motoren gestart en moesten we een ‘follow me’ auto volgen richting de startbaan. Deze startbaan ligt een heel eind rijden (en uit het zicht) van de terminal. Na vijftien minuten stonden we eindelijk op de startbaan en konden we Noord-Korea verlaten. Het was prachtig weer en het was verder een bijzonder comfortabele vlucht.

Nadat we op kruishoogte waren aangekomen, kregen we een broodje en wat fris te drinken. De broodjes smaakten goed en het was gelukkig geen probleem een extra broodje te krijgen. Na anderhalf uur vliegen zetten we de daling in naar Beijing Airport en al snel stonden we aan de grond. In de avond komen niet veel internationale vluchten aan en het was dan ook erg rustig bij de grenscontrole. Zonder verdere vragen werden we weer toegelaten in China en kwam een bijzondere reis ten einde.

Naam bekend bij de redactie