Op 26 april 2008 ben ik met een stel fanantieke duikers voor een tweeweekse duikvakantie vertrokken naar Bali. Voor de vlucht naar Denpasar in Bali hadden we gekozen voor Singapore Airlines. De eerst etappe was een 12 uur durende vlucht van Amsterdam naar Singapore (SQ323). Drie uur na de landing op Singapore vervolgeden we onze reis naar Den Pasar met een vlucht van 1 uur en 50 minuten (SQ942).
Het meest zag ik op tegen de vlucht van 12 uur naar Singapore. Niet omdat ik bang ben om te vliegen, maar ik ben zelf 1,96 meter lang, en daarom geen fan van de Economy stoelen. Voor mijn werk vlieg ik heel veel naar de US, echter wij mogen dan Business Class vliegen en heb dan geen last van de stoelen. Maar deze vliegreis moest uit mijn eigen portemonnee komen en dan vind ik een Business class stoel net iets te veel geld.
Maar goed, twee dagen voor vertrek kwamen we voor het eerst in aanraking met Singapore Airlines. Namelijk het online inchecken. Singapore is een van de weinige maatschappijen (naar mijn idee) waar je al tot op de minuut af 48 uur van te voren kan inchecken. De groep waar ik mee op vakantie ging had zeer democratisch besloten dat ik de groep van 9 personen online zou inchecken. Dit omdat ik met mijn ruim 60 vluchten per jaar al redelijk wat ervaring heb met luchtvaartmaatschappijen en vliegvelden.
Het moment was daar, twee dagen voor vertrek zat ik op het werk klaar met alle e-tickets voor mijn neus. Precies 48 uur voor vertrek opende het scherm van Singapore Airlines om in te kunnen checken, Hier kwam ik voor de eerste verassing te staan: ik moest alle paspoortgegevens voor iedere passagier invullen. Dit was nieuw voor me en natuurlijk had ik geen van de paspoortnummers bij me.
Na wat rondbellen had ik alle gegevens verzameld en kon ik alsnog inchecken. Nu ruim een uur verder kon ik de stoelen selecteren, althans normaal gesproken zou dat kunnen, we zaten weliswaar met ons allen op een rij, maar veranderen was niet mogelijk, aangezien alle stoelen al bezet waren. Hier vervloog mijn hoop op een nooduitgang plaats redelijk snel. Maar met de gedachte dat ik over twee dagen vertrok naar het warme Bali, had ik daar wel vrede mee.
Nu een zeer klein sprongetje in de tijd. De dag van vertrek. 's Ochtends vroeg verzamelden we met de hele groep bij het duikcentrum. Een zeer luxe taxibus zou ons van Zutphen naar Schiphol vervoeren. Iedereen was ruim op tijd aanwezig bij het duikcentrum en er was ruim tijd voor een kop koffie en ons mentaal voor te bereiden op de lange vlucht van Amsterdam naar Bali.
Toen de koffie op was kwamen we voor een uitdaging te staan: het inladen van onze duikbagage. Aangezien de bus groot genoeg was voor 10 man, was dat niet het geval voor onze koffers, maar na een kwartiertje puzzelen en proppen, kregen we toch de klep dicht, en alles lag in de bus. Vervolgens vertrokken we naar schiphol, maar eerst nog een tussenstop in Apeldoorn. Hier moesten we een van onze duikmaten nog even ophalen. Dit was nog even lachen, want ook hij had een duik koffier bij zich, deze moest ook nog even in de bus. Dus het was weer even passen en meten. Toen ook deze duik kist in de bus zat, konden we onze reis naar schiphol vervolgen.
Aangekomen op schiphol schrokken we ons kapot. Ondanks dat Schiphol zo'n beetje mijn tweede thuis is geworden, had ik het nog nooit zo druk gezien (het was dan ook wel de eerste zaterdag van de voorjaarsvakantie). Nou eerst nog maar even een sigaretje roken voordat we in de rijen zouden aansluiten.
Toen de sigaretten gerookt waren, zijn we op weg gegaan naar de incheckbalies van Singapore Airlines. Al slalommend en bijna in paniek rakend bij het aanschouwen van alle rijen bij andere maatschappijen, kwamen we aan bij de incheckbalie. Hier kwamen we voor een aangename verassing te staan, want er stonden maar twee personen voor ons. Dus nog geen zes minuten later stonden we al met onze boarding pass in de handen. Ook de 8 kilo die we gemiddeld per persoon te veel bij ons hadden, was helemaal geen probleem en werd zonder problemen ingecheckt. Nou nu nog maar even een sigaretje roken en dan door de douane heen.
Bij de douane was het wat drukker. Maar ook niet overdreven druk, zelf was ik met mijn Priviumpas binnen 30 seconden door de passage heen, en mijn duikmaten volgden al vrij snel. Eerst maar even een kop koffie drinken en daarna Schiphol Plaza leeg kopen. Voordat we het wisten was de 2 uur wachttijd voorbij en konden we boarden. Alles ging op tijd, de security checks en het boarden verliep uitermate soepel.
Wij zaten redelijk achterin in het vliegtuig, en we mochten als laatste naar binnen. Dit vond ik een beetje onlogisch, maar goed geen ramp. Aangekomen bij onze stoelen had ik een zeer aangename verassing. Ondanks ik niet bij een nooduitgang zat, of in de business class, heeft Singapore Airlines zeer veel been ruimte in de Economy class en ik kon zeer riant zitten. En als ik mijn schoenen uit trok, zelfs mijn benen volledig strekken. Hier was ik dus zeer tevreden mee en deze plek in combinatie met het gangpad, in één woord heerlijk.
Na ongeveer 20 minuten op mijn stoel te hebben gezeten, begon het toch wel warm te worden in het vliegtuig. Maar het grappige was, enkele seconden later kwam de gezagvoerder over de PA met de mededeling dat de APU (de derde motor in de staart die het vliegtuig van stroom en luchtkoeling voorziet als de motoren niet draaien) defect was. Eerst schrok ik, dacht oh nee, vertraging, maar de piloot zei al snel dat dit geen reden was voor vertraging, en dat zodra de motoren zouden starten, het snel koeler zou worden in het toestel. Zo gezegd zo gedaan, 15 minuten later werden de motoren gestart en de airco even vol vermogen aangezet. Nog voordat we vertrokken, was het zelfs even koud in het toestel.
Na een uitgebreide security-uitleg te hebben gehad van het cabinepersoneel vertrok de Boeing 777-200ER vanaf de Kaagbaan naar Singapore. Bij de 10.000 foot gingen de ‘riemen vast lampen’ uit en direct stonden overal mensen op om spullen uit hun handbagage te halen. Zelf besloot ik om een filmpje te gaan kijken op het inflight entertainment system. Ook hier was ik onder de indruk, ik kon namelijk kiezen uit ruim 90 films. En begon daarom maar met een leuk filmpje, namelijk Bee Movie.
Veel van het kijken kwam er eigenlijk niet, een beetje dollen en praten met mijn kameraden, en al snel kwamen de zeer mooie dames van Singapore Airlines het eerste drankje aan bieden. Samen met mijn vaste duikbuddy voor deze vakantie besloten we een biertje te nemen. Helemaal verrukt waren we toen ze ons favoriete uit Groenlo afkomstige biertje hadden. Heerlijk genietend hiervan volgde al snel de warme maaltijd. Ook hier namen we weer een biertje bij.
Voor de maaltijd was er keuze uit twee gerechten, namelijk kip of vis. Zelf lust ik nog wel graag een visje, en heb daarom de vis gekozen, Erwin, mijn duikbuddy die naast mij zat nam zelf de kip. Dit was mooi, want dan konden we een beetje vergelijken. Ik moet zeggen dat me de vis erg goed smaakte.
Het was zelfs veel beter dan de business class maaltijden die ik bij veel Amerikaanse maatschappijen gekregen heb. De kip was echter iets aan de droge kant maar toch zeker acceptabel. Nadat we beiden de zeer uitgebreide maaltijd hadden genuttigd bestelden we ons derde biertje. Hier gebeurde echter iets vreemd. Omdat dit ons derde biertje in 2 uur tijd was, kregen we de vraag of we dronken waren. Eerste dachten we dat het een grapje was. Maar door de ernst van de blik van de stewardess, beseften we dat ze serieus was.
Nadat we haar gerust hadden gesteld, kregen we ons biertje. Overigens moet ik er hier bij zeggen, dat we veel lol hadden en dat de vraag misschien wel een beetje terecht was. De lege dineer trays werden ook weer opgehaald en toen heb ik onder het genot van een ijsje de film maar afgekeken die ik al ruim een uur op pauze had staan.
Nu een klein sprongetje in de vlucht, na ongeveer 6 uur gevlogen te hebben, en twee films te hebben gekeken kreeg ik een beetje genoeg van het zitten. Inmiddels was het ook al donker geworden buiten, en ik besloot om naar de wc te gaan. Niet omdat ik echt moest, maar gewoon om even te lopen. Aangekomen bij de wc's was het vrij rustig, het halve toestel sliep, en ik hoefde dus niet te wachten. De wc's waren ondanks we ruim 6 uur onder weg waren erg schoon, maar wel erg krap. Maar ja, het is ook niet een plek waar je 5 uur op gaat zitten.
Nadat ik mijn behoefte had gedaan, besloot ik om nog niet terug te gaan naar mijn stoel, maar ik bleef even staan bij één van de nooduitgangen. Al gauw kwamen er een stel van mijn duikkameraden er bij staan. Het was erg gezellig, na ongeveer 10 minuten gestaan te hebben, kwam er een stewardess naar ons toe. Ik dacht bij mijzelf: nu moeten we terug naar onze stoel, want dit was ik immers gewend bij de Amerikaanse maatschappijen waar ik veel mee vloog, maar nee, zij vroeg of we wat wilde drinken. Toen nog maar een
biertje besteld. Echter, ze was nu door haar voorraad Nederlandse bier heen, dus we kregen een biertje uit Singapore. Dit was zeker geen straf, want ook dit biertje gleed erg goed naar binnen.
Ongeveer een uurtje hebben we staan praten bij de nooduitgang alvorens ik weer terug ging naar mijn stoel. Hier deed ik mijn zoveelste poging in mijn leven om in een economy class stoel in slaap te vallen. Alleen was dit mij nog nooit eerder gelukt, maar ja, toch maar een poging wagen. Zowaar werd ik na ongeveer 2 uur later wakker. Het was dan weliswaar geen lange dut, maar toch weer 2 uur verder in de vlucht.
Nu ging ik weer naar de WC. Bij de wc's aan gekomen was net een stewardess bezig om een van de toiletten te reinigen, blijkbaar had een passagier veel moeite gehad om de pot te raken, want, er lag meer naast de wc dan erin. Wel top trouwens dat het personeel van
Singapore bereid is om dit tijdens de vlucht schoon te maken.
Omdat nu iedereen sliep die ik kende aan boord van het vliegtuig, ben ik weer even alleen gaan staan bij de nood uitgang. Nu onder het genot van een kop koffie en wat snoep (waar je bij Singapore helemaal mee word vol gestopt) heb ik door het raampje van het vliegtuig wat naar buiten gestaard. De lucht was erg helder, maar de lamp aan het einde van de vleugel verpeste het zicht een beetje. Maar ja, ik kan moeilijk even de cockpit binnen lopen om te vragen of ze de lamp even uit wilden doen.
Twee uur voor de landing op Singapore werd het cabinelicht weer aangedaan. Dit ging wel heel abrupt. Het zou misschien wat vriendelijker zijn als de lampen aan de hand van een dimsysteem aan werden gedaan. Maar dit terzijde, kregen we nu weer een maaltijd. Ditmaal ging het om een ontbijt wat bestond uit een croissantje, een gebakken eitje en vers fruit. Ook dit ontbijtje was erg lekker en zeker de moeite waard. Zelf had ik niet heel
veel honger, want ik had mijzelf helemaal vol gestopt met de chocola die tijdens de vlucht werd uitgedeeld.
Iedereen had genoten van het ontbijt, waarna het cabinepersoneel het toestel begon klaar te maken voor de landing op Singapore. De daling verliep soepel. Jammer vond ik alleen dat ik nu niet aan het raam zat, ik mag namelijk graag naar buiten kijken tijdens een landing. Ik had echter ook het idee dat de landing te soepel verliep, want het cabinepersoneel begon steeds harder te rennen. Volgens mij zaten ze een beetje in tijdnood, maar toen een van de piloten over de PA de zin ‘2 minutes before landing’ zei, ging ook het cabine personeel op hun stoel zitten.
Ondanks dat de daling naar Singapore erg soepel verliep en zonder turbulentie, was de landing zelf iets anders. Het leek wel of een Chimpansee het toestel landde. We stuiterden twee keer en de wielen van het toestel raakten niet tegelijk het asfalt. Maar goed, ik kan niet oordelen over hoe het weer op de grond was.
Na de landing was het nog ongeveer 10 minuten taxiën voordat we bij de gate waren. In deze tijd besefte ik me hoe snel deze vlucht voorbij was gegaan. Bij de gate aangekomen zagen we dat bij de gate naast ons een Airbus A380 geparkeerd stond, dus je begrijpt het al, hier moesten wat foto's van gemaakt worden. Want ik had hem nog nooit in het echt gezien, ooit hoop ik nog eens in dit toestel te vliegen.
Aangekomen op Singapore hadden een aantel van mijn kamaraden maar één doel voor ogen: ROKEN! Het was even zoeken, maar uiteindelijk vonden we een rokerspunt. Dit was buiten. Hier kregen we een eerste introductie van het weer in Azië. Want we liepen van een koele hal van 22 graden in een zeer benauwde buitenlucht van 35 graden met een luchtvochtigheid van ongeveer tachtig procent. Geen pretje dus. Het zweet brak bij iedereen aan alle kanten uit. Maar ja, er was ruim 15 uur niet meer gerookt. Dus het was wel heel noodzakelijk dat het even gebeurde.
Toen iedereen zijn rookverslaving had bijgewerkt, gingen we maar eens op verkenning uit. Op zoek naar de volgende gate, kregen we een aardige indruk over de grootte van het vliegveld van Singapore. Zelfs met een automatische metro van terminal gewisseld. Aangekomen in de terminal waar we moesten zijn, zijn we eerst met ons allen een biertje gaan drinken, dit ondanks het 7 uur in de morgen was. Ik moet zeggen, het smaakte erg goed, maar sloeg wel in als een bom.
Eenmaal het biertje genuttigd zijn we wat gaan rondlopen op Singapore Airport. Dit vliegveld heeft net als Schiphol veel exclusieve winkels, waar genoeg te zien valt (kijken, kijken, niks kopen). Omdat we allen redelijk moe waren, zijn we vrij snel naar de gate gegaan, om daar rustig te wachten tot het boarden begon. Ook deze vlucht van Singapore
naar Denpasar (Bali) zou worden uitgevoerd met een Boeing 777-200. Het toestel stond al klaar aan de gate. De security check op Singapore verloopt beduidend chaotischer dan op Schiphol. Zo is er maar éé röntgenapparaat waar alles door moet, en negen van de tien keer moet de tas toch open gemaakt worden voor een handmatige controle.
Dit is mij ook overkomen. Want kennelijk is mijn automatische octopus die ik gebruik voor het duiken een zeer geavanceerde bom. Die niet mee zou mogen. Pas toen de kerel zag dat we allemaal zo'n ding bij ons hadden verdween zijn argwaan, en liet ons door gaan. Kenbaar waren wij de eerste duikers ooit die van Singapore naar Bali vlogen.
Maargoed. Eenmaal door de controle heen, begon het boarden weer. Ook deze vlucht was uitverkocht, maar omdat dit toestel iets meer economy en minder business stoelen had als de vorige vlucht, was het een stuk drukker. Ook hier begon het boarden van voor naar achter. Ondanks dat ik nog steeds niet heb kunnen achterhalen waarom dat is, ben ik rustig ingestapt. Dit keer was ik wat meer teleurgesteld, de stoelen stonden hier dichter op
elkaar, en ik kon niet fatsoenlijk zitten. Om het nog erger te maken had ik de middenstoel van de middelste rij. Niet echt prettig dus. Maar goed, de vlucht is maar 1 uur en 50 minuten, dus dat zou ik wel kunnen overleven.
Het toestel vertrok op tijd en al snel na de takeoff werd er weer een ontbijtje geserveerd, Dit ontbijt verschilde niet veel met het ontbijt dat we op de eerste vlucht hebben gehad. Echt trek had ik niet, maar ik heb het wel opgegeten, want het eten is uitmuntend bij Singapore Airlines.
Nadat ik had gegeten heb ik weer een poging gedaan om een film te kijken. Ook bij deze Boeing had je de keuze uit 90 films. Ik was gestart met "I Am Legend" maar ik hield het niet echt vol. Ik was erg moe, en heb toen nog maar eens een poging gedaan om wat te slapen. Waar mijn kameraden slaagden, faalde ik enorm, en hoe moe ik ook was, ik heb geen minuut slaap gevonden. Mede doordat ik niet mijn draai kon vinden, mijn benen niet kwijt kon, en het feit dat mijn voor buurman zijn rugleuning achterover had gezet, hielp ook niet echt.
Ik heb er toen maar het beste van gemaakt, na ongeveer één uur en tien minuten gevlogen te hebben werd de daling al weer ingezet. Iedereen die sliep ontwaakte en de cabine werd in orde gemaakt voor de landing. De daling was wederom een zeer saaie, geen turbulentie, en alles ging volgens het boekje (voor zover ik kon zien). Echter de landing was weer een heftige. Volgens mij heeft Singapore Airlines een megadeal met de banden fabrikant, want ook deze klap kan niet goed zijn voor de banden. Maargoed, we hadden onze bestemming bereikt. Nou ja, we hadden nog een bus reis tegemoet van ruim 3 uur, maar die zal ik jullie besparen.
Dan nu de rapportcijfers. Voor de vlucht van Amsterdam naar Singapore (SQ323), durf ik met gemak een ruime 8 te geven. Voor de vlucht van Singapore naar Denpasar-Bali (SQ942) geef ik een 7. Dit omdat hier de beenruimte een stuk minder was.
R. Jansen op de Haar
Het meest zag ik op tegen de vlucht van 12 uur naar Singapore. Niet omdat ik bang ben om te vliegen, maar ik ben zelf 1,96 meter lang, en daarom geen fan van de Economy stoelen. Voor mijn werk vlieg ik heel veel naar de US, echter wij mogen dan Business Class vliegen en heb dan geen last van de stoelen. Maar deze vliegreis moest uit mijn eigen portemonnee komen en dan vind ik een Business class stoel net iets te veel geld.
Maar goed, twee dagen voor vertrek kwamen we voor het eerst in aanraking met Singapore Airlines. Namelijk het online inchecken. Singapore is een van de weinige maatschappijen (naar mijn idee) waar je al tot op de minuut af 48 uur van te voren kan inchecken. De groep waar ik mee op vakantie ging had zeer democratisch besloten dat ik de groep van 9 personen online zou inchecken. Dit omdat ik met mijn ruim 60 vluchten per jaar al redelijk wat ervaring heb met luchtvaartmaatschappijen en vliegvelden.
Het moment was daar, twee dagen voor vertrek zat ik op het werk klaar met alle e-tickets voor mijn neus. Precies 48 uur voor vertrek opende het scherm van Singapore Airlines om in te kunnen checken, Hier kwam ik voor de eerste verassing te staan: ik moest alle paspoortgegevens voor iedere passagier invullen. Dit was nieuw voor me en natuurlijk had ik geen van de paspoortnummers bij me.
Na wat rondbellen had ik alle gegevens verzameld en kon ik alsnog inchecken. Nu ruim een uur verder kon ik de stoelen selecteren, althans normaal gesproken zou dat kunnen, we zaten weliswaar met ons allen op een rij, maar veranderen was niet mogelijk, aangezien alle stoelen al bezet waren. Hier vervloog mijn hoop op een nooduitgang plaats redelijk snel. Maar met de gedachte dat ik over twee dagen vertrok naar het warme Bali, had ik daar wel vrede mee.
Nu een zeer klein sprongetje in de tijd. De dag van vertrek. 's Ochtends vroeg verzamelden we met de hele groep bij het duikcentrum. Een zeer luxe taxibus zou ons van Zutphen naar Schiphol vervoeren. Iedereen was ruim op tijd aanwezig bij het duikcentrum en er was ruim tijd voor een kop koffie en ons mentaal voor te bereiden op de lange vlucht van Amsterdam naar Bali.
Toen de koffie op was kwamen we voor een uitdaging te staan: het inladen van onze duikbagage. Aangezien de bus groot genoeg was voor 10 man, was dat niet het geval voor onze koffers, maar na een kwartiertje puzzelen en proppen, kregen we toch de klep dicht, en alles lag in de bus. Vervolgens vertrokken we naar schiphol, maar eerst nog een tussenstop in Apeldoorn. Hier moesten we een van onze duikmaten nog even ophalen. Dit was nog even lachen, want ook hij had een duik koffier bij zich, deze moest ook nog even in de bus. Dus het was weer even passen en meten. Toen ook deze duik kist in de bus zat, konden we onze reis naar schiphol vervolgen.
Aangekomen op schiphol schrokken we ons kapot. Ondanks dat Schiphol zo'n beetje mijn tweede thuis is geworden, had ik het nog nooit zo druk gezien (het was dan ook wel de eerste zaterdag van de voorjaarsvakantie). Nou eerst nog maar even een sigaretje roken voordat we in de rijen zouden aansluiten.
Toen de sigaretten gerookt waren, zijn we op weg gegaan naar de incheckbalies van Singapore Airlines. Al slalommend en bijna in paniek rakend bij het aanschouwen van alle rijen bij andere maatschappijen, kwamen we aan bij de incheckbalie. Hier kwamen we voor een aangename verassing te staan, want er stonden maar twee personen voor ons. Dus nog geen zes minuten later stonden we al met onze boarding pass in de handen. Ook de 8 kilo die we gemiddeld per persoon te veel bij ons hadden, was helemaal geen probleem en werd zonder problemen ingecheckt. Nou nu nog maar even een sigaretje roken en dan door de douane heen.
Bij de douane was het wat drukker. Maar ook niet overdreven druk, zelf was ik met mijn Priviumpas binnen 30 seconden door de passage heen, en mijn duikmaten volgden al vrij snel. Eerst maar even een kop koffie drinken en daarna Schiphol Plaza leeg kopen. Voordat we het wisten was de 2 uur wachttijd voorbij en konden we boarden. Alles ging op tijd, de security checks en het boarden verliep uitermate soepel.
Wij zaten redelijk achterin in het vliegtuig, en we mochten als laatste naar binnen. Dit vond ik een beetje onlogisch, maar goed geen ramp. Aangekomen bij onze stoelen had ik een zeer aangename verassing. Ondanks ik niet bij een nooduitgang zat, of in de business class, heeft Singapore Airlines zeer veel been ruimte in de Economy class en ik kon zeer riant zitten. En als ik mijn schoenen uit trok, zelfs mijn benen volledig strekken. Hier was ik dus zeer tevreden mee en deze plek in combinatie met het gangpad, in één woord heerlijk.
Na ongeveer 20 minuten op mijn stoel te hebben gezeten, begon het toch wel warm te worden in het vliegtuig. Maar het grappige was, enkele seconden later kwam de gezagvoerder over de PA met de mededeling dat de APU (de derde motor in de staart die het vliegtuig van stroom en luchtkoeling voorziet als de motoren niet draaien) defect was. Eerst schrok ik, dacht oh nee, vertraging, maar de piloot zei al snel dat dit geen reden was voor vertraging, en dat zodra de motoren zouden starten, het snel koeler zou worden in het toestel. Zo gezegd zo gedaan, 15 minuten later werden de motoren gestart en de airco even vol vermogen aangezet. Nog voordat we vertrokken, was het zelfs even koud in het toestel.
Na een uitgebreide security-uitleg te hebben gehad van het cabinepersoneel vertrok de Boeing 777-200ER vanaf de Kaagbaan naar Singapore. Bij de 10.000 foot gingen de ‘riemen vast lampen’ uit en direct stonden overal mensen op om spullen uit hun handbagage te halen. Zelf besloot ik om een filmpje te gaan kijken op het inflight entertainment system. Ook hier was ik onder de indruk, ik kon namelijk kiezen uit ruim 90 films. En begon daarom maar met een leuk filmpje, namelijk Bee Movie.
Veel van het kijken kwam er eigenlijk niet, een beetje dollen en praten met mijn kameraden, en al snel kwamen de zeer mooie dames van Singapore Airlines het eerste drankje aan bieden. Samen met mijn vaste duikbuddy voor deze vakantie besloten we een biertje te nemen. Helemaal verrukt waren we toen ze ons favoriete uit Groenlo afkomstige biertje hadden. Heerlijk genietend hiervan volgde al snel de warme maaltijd. Ook hier namen we weer een biertje bij.
Voor de maaltijd was er keuze uit twee gerechten, namelijk kip of vis. Zelf lust ik nog wel graag een visje, en heb daarom de vis gekozen, Erwin, mijn duikbuddy die naast mij zat nam zelf de kip. Dit was mooi, want dan konden we een beetje vergelijken. Ik moet zeggen dat me de vis erg goed smaakte.
Het was zelfs veel beter dan de business class maaltijden die ik bij veel Amerikaanse maatschappijen gekregen heb. De kip was echter iets aan de droge kant maar toch zeker acceptabel. Nadat we beiden de zeer uitgebreide maaltijd hadden genuttigd bestelden we ons derde biertje. Hier gebeurde echter iets vreemd. Omdat dit ons derde biertje in 2 uur tijd was, kregen we de vraag of we dronken waren. Eerste dachten we dat het een grapje was. Maar door de ernst van de blik van de stewardess, beseften we dat ze serieus was.
Nadat we haar gerust hadden gesteld, kregen we ons biertje. Overigens moet ik er hier bij zeggen, dat we veel lol hadden en dat de vraag misschien wel een beetje terecht was. De lege dineer trays werden ook weer opgehaald en toen heb ik onder het genot van een ijsje de film maar afgekeken die ik al ruim een uur op pauze had staan.
Nu een klein sprongetje in de vlucht, na ongeveer 6 uur gevlogen te hebben, en twee films te hebben gekeken kreeg ik een beetje genoeg van het zitten. Inmiddels was het ook al donker geworden buiten, en ik besloot om naar de wc te gaan. Niet omdat ik echt moest, maar gewoon om even te lopen. Aangekomen bij de wc's was het vrij rustig, het halve toestel sliep, en ik hoefde dus niet te wachten. De wc's waren ondanks we ruim 6 uur onder weg waren erg schoon, maar wel erg krap. Maar ja, het is ook niet een plek waar je 5 uur op gaat zitten.
Nadat ik mijn behoefte had gedaan, besloot ik om nog niet terug te gaan naar mijn stoel, maar ik bleef even staan bij één van de nooduitgangen. Al gauw kwamen er een stel van mijn duikkameraden er bij staan. Het was erg gezellig, na ongeveer 10 minuten gestaan te hebben, kwam er een stewardess naar ons toe. Ik dacht bij mijzelf: nu moeten we terug naar onze stoel, want dit was ik immers gewend bij de Amerikaanse maatschappijen waar ik veel mee vloog, maar nee, zij vroeg of we wat wilde drinken. Toen nog maar een
biertje besteld. Echter, ze was nu door haar voorraad Nederlandse bier heen, dus we kregen een biertje uit Singapore. Dit was zeker geen straf, want ook dit biertje gleed erg goed naar binnen.
Ongeveer een uurtje hebben we staan praten bij de nooduitgang alvorens ik weer terug ging naar mijn stoel. Hier deed ik mijn zoveelste poging in mijn leven om in een economy class stoel in slaap te vallen. Alleen was dit mij nog nooit eerder gelukt, maar ja, toch maar een poging wagen. Zowaar werd ik na ongeveer 2 uur later wakker. Het was dan weliswaar geen lange dut, maar toch weer 2 uur verder in de vlucht.
Nu ging ik weer naar de WC. Bij de wc's aan gekomen was net een stewardess bezig om een van de toiletten te reinigen, blijkbaar had een passagier veel moeite gehad om de pot te raken, want, er lag meer naast de wc dan erin. Wel top trouwens dat het personeel van
Singapore bereid is om dit tijdens de vlucht schoon te maken.
Omdat nu iedereen sliep die ik kende aan boord van het vliegtuig, ben ik weer even alleen gaan staan bij de nood uitgang. Nu onder het genot van een kop koffie en wat snoep (waar je bij Singapore helemaal mee word vol gestopt) heb ik door het raampje van het vliegtuig wat naar buiten gestaard. De lucht was erg helder, maar de lamp aan het einde van de vleugel verpeste het zicht een beetje. Maar ja, ik kan moeilijk even de cockpit binnen lopen om te vragen of ze de lamp even uit wilden doen.
Twee uur voor de landing op Singapore werd het cabinelicht weer aangedaan. Dit ging wel heel abrupt. Het zou misschien wat vriendelijker zijn als de lampen aan de hand van een dimsysteem aan werden gedaan. Maar dit terzijde, kregen we nu weer een maaltijd. Ditmaal ging het om een ontbijt wat bestond uit een croissantje, een gebakken eitje en vers fruit. Ook dit ontbijtje was erg lekker en zeker de moeite waard. Zelf had ik niet heel
veel honger, want ik had mijzelf helemaal vol gestopt met de chocola die tijdens de vlucht werd uitgedeeld.
Iedereen had genoten van het ontbijt, waarna het cabinepersoneel het toestel begon klaar te maken voor de landing op Singapore. De daling verliep soepel. Jammer vond ik alleen dat ik nu niet aan het raam zat, ik mag namelijk graag naar buiten kijken tijdens een landing. Ik had echter ook het idee dat de landing te soepel verliep, want het cabinepersoneel begon steeds harder te rennen. Volgens mij zaten ze een beetje in tijdnood, maar toen een van de piloten over de PA de zin ‘2 minutes before landing’ zei, ging ook het cabine personeel op hun stoel zitten.
Ondanks dat de daling naar Singapore erg soepel verliep en zonder turbulentie, was de landing zelf iets anders. Het leek wel of een Chimpansee het toestel landde. We stuiterden twee keer en de wielen van het toestel raakten niet tegelijk het asfalt. Maar goed, ik kan niet oordelen over hoe het weer op de grond was.
Na de landing was het nog ongeveer 10 minuten taxiën voordat we bij de gate waren. In deze tijd besefte ik me hoe snel deze vlucht voorbij was gegaan. Bij de gate aangekomen zagen we dat bij de gate naast ons een Airbus A380 geparkeerd stond, dus je begrijpt het al, hier moesten wat foto's van gemaakt worden. Want ik had hem nog nooit in het echt gezien, ooit hoop ik nog eens in dit toestel te vliegen.
Aangekomen op Singapore hadden een aantel van mijn kamaraden maar één doel voor ogen: ROKEN! Het was even zoeken, maar uiteindelijk vonden we een rokerspunt. Dit was buiten. Hier kregen we een eerste introductie van het weer in Azië. Want we liepen van een koele hal van 22 graden in een zeer benauwde buitenlucht van 35 graden met een luchtvochtigheid van ongeveer tachtig procent. Geen pretje dus. Het zweet brak bij iedereen aan alle kanten uit. Maar ja, er was ruim 15 uur niet meer gerookt. Dus het was wel heel noodzakelijk dat het even gebeurde.
Toen iedereen zijn rookverslaving had bijgewerkt, gingen we maar eens op verkenning uit. Op zoek naar de volgende gate, kregen we een aardige indruk over de grootte van het vliegveld van Singapore. Zelfs met een automatische metro van terminal gewisseld. Aangekomen in de terminal waar we moesten zijn, zijn we eerst met ons allen een biertje gaan drinken, dit ondanks het 7 uur in de morgen was. Ik moet zeggen, het smaakte erg goed, maar sloeg wel in als een bom.
Eenmaal het biertje genuttigd zijn we wat gaan rondlopen op Singapore Airport. Dit vliegveld heeft net als Schiphol veel exclusieve winkels, waar genoeg te zien valt (kijken, kijken, niks kopen). Omdat we allen redelijk moe waren, zijn we vrij snel naar de gate gegaan, om daar rustig te wachten tot het boarden begon. Ook deze vlucht van Singapore
naar Denpasar (Bali) zou worden uitgevoerd met een Boeing 777-200. Het toestel stond al klaar aan de gate. De security check op Singapore verloopt beduidend chaotischer dan op Schiphol. Zo is er maar éé röntgenapparaat waar alles door moet, en negen van de tien keer moet de tas toch open gemaakt worden voor een handmatige controle.
Dit is mij ook overkomen. Want kennelijk is mijn automatische octopus die ik gebruik voor het duiken een zeer geavanceerde bom. Die niet mee zou mogen. Pas toen de kerel zag dat we allemaal zo'n ding bij ons hadden verdween zijn argwaan, en liet ons door gaan. Kenbaar waren wij de eerste duikers ooit die van Singapore naar Bali vlogen.
Maargoed. Eenmaal door de controle heen, begon het boarden weer. Ook deze vlucht was uitverkocht, maar omdat dit toestel iets meer economy en minder business stoelen had als de vorige vlucht, was het een stuk drukker. Ook hier begon het boarden van voor naar achter. Ondanks dat ik nog steeds niet heb kunnen achterhalen waarom dat is, ben ik rustig ingestapt. Dit keer was ik wat meer teleurgesteld, de stoelen stonden hier dichter op
elkaar, en ik kon niet fatsoenlijk zitten. Om het nog erger te maken had ik de middenstoel van de middelste rij. Niet echt prettig dus. Maar goed, de vlucht is maar 1 uur en 50 minuten, dus dat zou ik wel kunnen overleven.
Het toestel vertrok op tijd en al snel na de takeoff werd er weer een ontbijtje geserveerd, Dit ontbijt verschilde niet veel met het ontbijt dat we op de eerste vlucht hebben gehad. Echt trek had ik niet, maar ik heb het wel opgegeten, want het eten is uitmuntend bij Singapore Airlines.
Nadat ik had gegeten heb ik weer een poging gedaan om een film te kijken. Ook bij deze Boeing had je de keuze uit 90 films. Ik was gestart met "I Am Legend" maar ik hield het niet echt vol. Ik was erg moe, en heb toen nog maar eens een poging gedaan om wat te slapen. Waar mijn kameraden slaagden, faalde ik enorm, en hoe moe ik ook was, ik heb geen minuut slaap gevonden. Mede doordat ik niet mijn draai kon vinden, mijn benen niet kwijt kon, en het feit dat mijn voor buurman zijn rugleuning achterover had gezet, hielp ook niet echt.
Ik heb er toen maar het beste van gemaakt, na ongeveer één uur en tien minuten gevlogen te hebben werd de daling al weer ingezet. Iedereen die sliep ontwaakte en de cabine werd in orde gemaakt voor de landing. De daling was wederom een zeer saaie, geen turbulentie, en alles ging volgens het boekje (voor zover ik kon zien). Echter de landing was weer een heftige. Volgens mij heeft Singapore Airlines een megadeal met de banden fabrikant, want ook deze klap kan niet goed zijn voor de banden. Maargoed, we hadden onze bestemming bereikt. Nou ja, we hadden nog een bus reis tegemoet van ruim 3 uur, maar die zal ik jullie besparen.
Dan nu de rapportcijfers. Voor de vlucht van Amsterdam naar Singapore (SQ323), durf ik met gemak een ruime 8 te geven. Voor de vlucht van Singapore naar Denpasar-Bali (SQ942) geef ik een 7. Dit omdat hier de beenruimte een stuk minder was.
R. Jansen op de Haar
