Of ik over 2 dagen naar Tahiti wilde...met deze vraag werd ik een tijdje terug door mijn werkgever gebeld. Echt lang hoefde ik daar niet over na te denken. Alleen de naam van de luchtvaartmaatschappij bezorgde mij enige twijfel: Air Tahiti Nui, dat klonk wel erg tropisch voor een maatschappij die mij naar de andere kant van de wereld moest brengen.


Echter veel tijd om mij daarover druk te maken had ik niet, en voor dat ik het besefte liep ik op CDG op zoek naar de incheckbalie van Air Tahiti, het was voor mij de eerste keer op CDG en ik vond het een behoorlijke speurtocht. Maar goed, het inchecken verliep soepel, door een dame in Tahitiaanse outfit, versierd met prachtige bloemen.

Aan boord van de A340-313X had ik een mooie plaats bij het raam, en een vrije stoel naast mij, in het overigens bijna volle toestel.

De start verliep keurig op tijd, en weldra vlogen we al boven Londen, Ierland, onderlangs IJsland, Groenland, Canada, de meren, en voor mijn gevoel bleven we vliegen, daarna eindeloze landbouwvlaktes in Amerika, woestijnen en uiteindelijk een werkelijk super zachte landing op LAX. Hier mochten we na allerlei douane formaliteiten even de benen strekken. Na twee uur weer de verplichte douane formaliteiten, om vervolgens weer in het inmiddels zo vertrouwde toestel F-OSEA te stappen. Na LAX vlogen we gelijk boven de Pacific, een eindeloze leegte, en al gauw viel de nacht ook in, waardoor alles nog leger leek.

Slapen lukt mij helaas in een vliegtuig niet, ten eerst ben ik te nieuwsgierig, en daarnaast vind ik vliegen veel te leuk. Aan boord werden we overigens prima verzorgd, heerlijk eten, en een geweldige gastvrijheid, hetgeen een duidelijke voorbode van het eiland zelf is. Eindelijk na 26 uur daarvoor op AMS te zijn vertrokken, landen we op het vliegveld van Papeete (Tahiti), waar nog vier van deze prachtige A340's stonden. Het vliegveld is niet veel meer dan een bamboe overkapping, but who cares. Op PPT mag je overigens als EU-burger gewoon zonder visa het eiland betreden.

In de lange rij van vermoeide reizigers, werden door de douane de reizigers met kinderen en de al wat oudere reizigers er keurig tussenuit gevist, om vervolgens versneld te mogen uitchecken, mijn complimenten daarvoor. Nu nog mijn koffers oppikken en dan....helaas bij alles wat voorbij kwam geen koffers van ondergetekende. En in deze koffers zat al mijn gereedschap en onderdelen voor mijn klus, en ook schone kleren leken mij heerlijk na zo'n lange vlucht. Helaas, deze stonden nog op Parijs CDG..Gelukkig kon men aan boord van het schip waar ik naar toe moest mijn kleren keurig wassen en werden toiletspullen voor mij aangeschaft.

Op de terugreis een week later, werd ik er tot mijn verassing tijdens het inchecken tussenuit geroepen, en werden mijn koffers voorzien van knalrode Priority-stickers. Vast een goedmakertje voor het vier dagen wachten op mijn koffers, maar je raad het al: op AMS waren de eerste koffers op de band mijn koffers. Air Tahiti ga zo door, ik heb ervan genoten, en weet weer waarom ik reizen zo leuk vindt.

Cijfer: 8

P. Roskam