Voor mijn werk reis ik regelmatig op en neer tussen Accra en Amsterdam. Dit was echter de eerste keer dat ik met TAP vloog en een overstap in Lissabon had. Ik was daarom erg benieuwd. Met een Airbus A320 was ik rond 13:45 uur die dag aangekomen op Lissabon en had ik een aantal uurtjes te spenderen in de terminal.
Het vliegveld van Lissabon bestaat uit twee terminals, waarbij terminal 2 alleen door easyJet wordt gebruikt. Terminal 1 ziet er verzorgd en overzichtelijk uit, maar mist nog wel het een en ander. Zo zijn er niet veel winkeltjes, en is er maar een redelijk ‘foodcourt’, waar wel voor ieder wat wils te vinden is. Daarnaast is het langgerekt met nauwelijks transportbanden en was het twintig minuten lopen naar de boardinggate, 44B, waar ik om 15:45 uur werd verwacht.
Eenmaal daar aangekomen was het nog even wachten en bleek dat we niet via de slurf het vliegtuig binnen zouden gaan, maar met de bus naar het vliegtuig gebracht werden. Geen probleem natuurlijk, maar toch onhandig. Nu wacht ik meestal even met boarden totdat de rij een stuk kleiner is, zodat ik meestal zo door kan lopen. In dit geval kon ik ook zo doorlopen naar de bus, maar eenmaal in de bus moesten we nog zowat twintig minuten wachten in een, toch wel warm Lissabon.
Uiteindelijk gingen we rond 16:50 uur de lucht in, 25 minuten later dan verwacht. De Airbus A319 was lang niet vol en nadat mijn buurvrouw naar een andere rij was verhuist had ik drie stoelen voor mezelf. Prima. De afzonderlijke beenruimte is verder ook goed te noemen en de stoelen kunnen redelijk achteroven gedaan worden.
Op kruishoogte kregen we onze maaltijd, gehakt met aardappelpuree daarboven op. Deze vond ik redelijk en heb ik voor een deel laten staan. Daarbij zaten twee broodjes, wat kaas en boter, een salade en een toetje. Standaard dus. Het personeel was erg vriendelijk. Er werd een keer drankjes uitgedeeld en verder kon men achter in het toestel terecht voor extra drankjes en tegen het eind van de vlucht een simpel broodje.
Wat ik echt vond ontbreken was een inflight entertainment system. Het enige dat vertoond werd op de schermpjes in het toestel waren wat logofilmpjes van TAP, eventuele bestemmingen en wat promotie voor Portugal. Verder ontbrak ook een koptelefooningang om eventueel nog ergens naar te luisteren. Dit vond ik toch vrij opmerkelijk, aangezien het Portugal's nationale carrier is. Zelfs in de business class ontbrak enige vorm van entertainmant. Enig research achteraf leert dat TAP dit alleen aanbiedt in haar A330's. Persoonlijk vindt ik dat hier best wat aan verbeterd kan worden, vooral op langer vluchten zoals 5,5 uur naar Accra.
De daling werd ingezet en verliep zonder problemen, waarna landing met een enkele stuit volgde om 21:05 uur, wat tien minuten voor schema was en de totale vluchttijd op vijf uur en vijftien minuten bracht.
De terminal van Accra is zoals altijd een rommeltje en na enig gerommel over mijn visa kon ik mijn bagage ophalen. Dit ging dit keer redelijk snel en stond ik na een uur buiten in een warm en vochtig Ghana.
Al met al een 7,5.
C. van Diepen
