Op zondag 16 oktober vlogen we naar Fuerteventura, om onze dochter te bezoeken. (Vlucht HV 549, 05.40 uur, Amsterdam - Fuerteventura). Bij D-reizen had ik een reis uitgezocht en geboekt, met Martinair. Na de laatste ervaringen met Transavia hebben we besloten daar nooit meer mee te vliegen. Edoch, D-reizen deed zijn werk erg goed, en veranderde geheel eigenzinnig de reis naar een andere touroperator omdat die goedkoper was.

Ja, mijn neus, nu zaten we weer met Transavia opgescheept. Jeetje wat had ik de pest er al in. We vertrokken waardeloos vroeg, en dat betekent vanuit Vlissingen dat je om middernacht moet gaan rijden. Vette aanrijding bij Rotterdam, dus weg afgesloten, en dan ben je zo een half uur kwijt. Parkeren op Schiphol, en een eeuwigheid staan wachten op een volgende bus, want de eerste was stamp en stamp vol. En het is vroeg en koud en winderig. Dus nog meer vertraging. Elke tien minuten een bus, maar wel voor veel te veel mensen tegelijk. Wanneer komt hier een betere pendeldienst voor? Van de dure parkeertarieven moet dat wel lukken.

We checken dus niet als eerste in en de langebenenplaatsen zijn al weg, maar ieders aan een kant van het gangpad dan maar. Ook wel te doen denken we. We zijn ruim op tijd bij de gate. In tegenstelling tot wat op de website van Schiphol staat is er wel van alles open midden in de nacht. Winkels en bars, koffie en broodjes volop te krijgen. Volgens de website is het pas om 6 uur open. We hebben dus van alles bij ons. Gelukkig maar, want als we in het vliegtuig zitten (oei, wat een krappe stoelen en wat weinig ruimte tussen de rijen) krijgen we langzaam door dat hier alles wel te koop is, maar tegen dure tarieven. Lekker hoor ons eigen broodje kaas. En die zijn tenminste niet klef en van eergisteren. Tarieven voor een blikje Fristie waar je thuis een heel literpak voor hebt. Er wordt niet heel veel verkocht maar ze blijven er mee leuren, en die kar gaat maar heen en weer. Afschuwelijk als je de beenruimte op het gangpad nodig hebt.

U begrijpt het al, wij zijn lange Hollanders. Zouden die er meer zijn in dit land denkt u? Nou Transavia denkt van niet. Mijn man zit met zijn knieën tegen de rugleuning van zijn voorbuurman en het metalen stangetje van de zak staat in zijn benen gekerft. Af en toe maar even lopen dan. Oh nee, die grieten komen alweer met die rotkar langs. Hier wordt je moe van. En dat om deze tijd. Slapen lukt niet met opgevouwen benen. Het is bovendien koud in de cabine, ondanks mijn jasje. De film is net uit het filmmuseum gehaald.

Terug gaan we uiteraard tegengesteld met vlucht HV 550 om 09.40 uur. We zijn goed voorbereid, en gaan met dochter een kwartier eerder dan de bussen op weg naar het vliegveld. We checken nu als eerste in en krijgen, hoera, een lange benenplaats. Dachten we. Het blijkt een rij erachter te zijn, en daar is het nog krapper dan op de heenreis. Domme Canarische doos achter de incheckbalie! We nemen het op met de purser. Op de lange benenrij zitten vrouwtjes die zelfs onder de bagagerekken nog rechtop kunnen staan! Nog een heel grote man op onze rij zit ook totaal opgevouwen. De steward zegt dat hij er even een collega bij zal halen. We zien hem de hele reis niet meer terug. Ook bij het verlaten van het toestel is hij er ineens niet meer, met zijn drie strepen. Zijn naam kon ik dus niet opnemen. Maar aangezien het de enige man was tijdens de vlucht moet het niet moeilijk zijn hem te achterhalen. Service noemen ze dit. Leugenaar noemen wij dat.

We nemen een beker warme noedelsoep, a 3,00 euro per stuk. Ze doet er 'heet' water bij. Nou, zeg maar "lauw" dat klopt beter. Dus duur en slechte kwaliteit van serveren. Het is een heel grote beker die half gevuld is. Je moet hem dan drie minuten laten staan, en dan is hij inmiddels wel helemaal afgekoeld. De film deze keer: Herbie, nog al zo'n gouwe ouwe. En weer dezelfde Mr. Bean van de heenweg.

Tot overmaat van ramp moeten we eerst in de lucht blijven cirkelen en dan op een andere landingsbaan landen, waardoor er behalve extra vliegtijd ook nog extra taxitijd bij komt. We komen geheel verkrampt uit het toestel. Kunnen vervolgens heel snel onze eerste twee tassen pakken van de band, om vervolgens drie kwartier te wachten op de laatste. Hadden we nou maar niet alvast die tas van dochterlief meegenomen. Foutje, even mis gegaan met de bagage.

Dan komen eindelijk de buggies, arme mama's met al die inmiddels jengelende kindjes op de arm. En daarachter de rest van de koffers. Dan vlug naar de bus, weer net een volle bus weg voor onze neus. Het begint te regenen. In de volgende bus is het duwen en trekken, maar we kunnen mee. Auto halen, 75,00 euro erdoor halen voor de parkeerplaats, en dan naar huis. Om negen uur 's avonds komen we thuis. We zijn om 06.00 uur Canarische tijd die ochtend opgestaan, voor deze vlucht. We voelen ons gebroken. Een rampdag en we gaan echt nooit meer met Transavia mee, al is het de laatste maatschappij die vanuit Nederland vliegt. Volgende keer zal ik het reisbureau informeren dat ze niet mogen zoeken naar een goedkoper alternatief.

Ik wil nu eenmaal mijn benen gewoon mee kunnen nemen. 1 meter 78, oke klinkt niet heel lang, maar alle lengte zit in mijn benen. Normale broeken kan ik niet kopen. En mijn echtgenoot is 1 meter 93. Onze jongste zoon is 2.03, die gaat al helemaal niet mee op deze manier.

Eten krijg je niet, wel te koop maar te duur dus cijfer: 4
Stoelen, te smal en te dicht op elkaar, cijfer: 3
Vriendelijkheid cabinepersoneel wel lachen maar niks doen: cijfer 4
Vluchten totaal, zwaar onvoldoende.

Mathilde Droppert