Het was op de eerste herfstige dag na een zalige nazomer dat ik voor een korte zakenbespreking naar London City Airport (LCY) vloog. Mijn VLM-vlucht VG221 stond gepland om halfdrie. Het bedrijf had voor mij geboekt en aangezien VLM sinds kort e-ticketing aanbiedt, hoefde ik minimaal een half uur voor vertrek aanwezig te zijn. Ruim in die marge arriveerde ik op Schiphol.

Even later stond ik voor de check-in-kiosk in terminal 1 (balierij 5), paspoort in de aanslag. Het apparaat scande mijn legitimatie probleemloos en herkende mijn vluchtnummer. De optie om meteen mijn retour-boardingkaart uit te printen, greep ik meteen aan. Op het moment suprème weigerde het beste apparaat de kaarten uit te spuwen. Aangezien ik niet heel ruim in mijn tijd zat, begon ik 'm te knijpen. Maar twee meter verderop zat een VLM-dame achter de traditionele, verder verlaten check-in-balie. Zij draaide alsnog beide kaarten binnen een handomdraai uit en verwees mij attent naar een rustige douane-ingang. Helaas sneed, vlak voor de paspoortcontrole, een enorme groep Hongkongers mij de pas af en stond ik weer met zweet in de handen. Ten slotte had ik nog nooit zo kort van tevoren ingecheckt. Maar precies een half uur voor vertrek - let wel, een kwartier na aankomst in de terminal - was ik door de bagagecontrole en onderweg naar gate D24. Tien minuten wandelen later stond ik aan de gate, waar het boarden net was begonnen.

Het bleek geen geoliede start, want er werd mij gevraagd naar mijn ticket. Onhandig frommelde ik in mijn zakken en haalde mijn boardingkaart tevoorschijn. " Nee mevrouw, uw ticket!" Perplex en onzeker door mijn eerste e-ticket-ervaring stamelde ik dat ik een elektronisch ticket had en dus niets kon laten zien. " Dat moet u voor inchecken bij de informatiebalie afhalen." Wat onderhandelingen en beambten later mocht ik toch mee. Ze zouden ' Londen wel faxen' , zodat ik die avond gewoon mee terug kon naar Amsterdam. Eenmaal door de slurf plofte ik wat aangedaan in de leren stoel van de States of Guernsey. Maar nog geen tien minuten later kwam een vriendelijke Schiphol-medewerker mij alsnog persoonlijk mijn ticket overhandigen: " Inderdaad mevrouw, de check-in-dame had u hier op moeten wijzen." (Bij navraag zou blijken dat het ticket inderdaad niet nodig was. Ach, de service was pas net van start. Zoiets gun je z' n kinderziektes, nietwaar - Dezelfde coulance bij slechte afloop kan ik niet garanderen?).

Vanaf mijn raamstoel 8D had ik een benijdenswaardige plaats vlak achter de propeller van de Fokker 50. Toen de motoren startten, had ik dat ' echte vlieggevoel' : een zurig-rokerige- niet onprettige - geur drong de cabine binnen en de trillingen waren overal voelbaar. 14 uur 36: ' Keurig op tijd' , dacht ik nog. Een kwartier later reden we nog. De piloot grapte verontschuldigend: " Dames en heren, vandaag taxiën wij u naar Londen." De uiteindelijke take-off was fantastisch. Vanuit mijn ' zetel' (ietwat smal; een Bourgondiër krijgt er ademhalingsproblemen in) zag ik hoe het landingsgestel zich als een pelikanenpoot vouwde om in de vleugeluiteinden te verdwijnen. Mijn romantische gevoelens verdiepten zich toen we over de zonbespiegelde Noordzee vlogen en zich een regenboog uitstrekte vanaf de vleugel tot het wateroppervlak.

Een klein uur later strekten de vlakke, dijkloze kusten van Groot-Brittannië zich als een vel op een glas chocolademelk voor ons uit. Ik genoot van het steeds glooiendere landschap; een bruingroene lappendeken die de charme van het Hollandse platteland even reduceerde tot een starre, hoekige herinnering. Aan de horizon verscheen de Britse hoofdstad. We volgden de Thames de stad in. De Millenium Dome, London Bridge...' binnen handbereik' , verbaasde ik mij, totdat we bij een tweede rondje over de stad het Dome-dak er bijna afvlogen. Indrukwekkend. Om drie uur plaatselijke tijd- een kwartiertje verlaat - stonden we aan de grond op de kleine luchthaven. Het was een prettige vlucht geweest. Geen poespas, simpele versnaperingen, vriendelijk personeel en een bijzondere propellervluchtervaring. Terwijl ik de trap van het toestel afdaalde, waande ik me heel even een filmster uit de jaren '50. Mijn voeten raakten het asfalt van de landingsbaan en schrijden richting gate, terwijl mijn hoofd zich langzaam uit de wolken lostrok. Werk aan de winkel..

Marike Popma (redacteur Luchtvaartnieuws.nl / Zakenreisnieuws.nl)