Hoewel Ecuador een relatief klein land is, is reizen over land een tijdrovende onderneming. Zo duurt een busreis tussen de hoofdstad Quito en de zuidelijk gelegen stad Cuenca al gauw tien uur. Op de terugweg naar Cuenca koos ik daarom voor een vliegreis van een half uurtje. Met de nationale maatschappij TAME betaalde ik voor een enkeltje 63 dollar.
Omdat ik me pas een half uur voor schematijd bij de incheckbalie op de luchthaven Mariscal Sucre van Quito meldde, waren er geen raamplaatsen meer beschikbaar. Na een supersnelle veiligheidscontrole konden de passagiers voor vlucht EQ175 zich melden bij de gate.
Het toestel dat klaarstond was zoals gebruikelijk een 34 jaar oude Boeing 727-100 (HC-BLV), waarvan het interieur nog uit de jaren zeventig lijkt te stammen. Behalve de stoelen zag het toestel er van binnen nogal afgeragd uit, met hier een daar provisorisch gerepareerde onderdelen. Dit toestel zal binnenkort de vloot van TAME verlaten. De passagiers werden door het cabinepersoneel verwelkomd met een wat koeltjes ‘buenas tardes’ (goedemiddag). Op elke rij stoelen lag een krantje klaar.
Mijn stoel (10C) was precies ter hoogte van de middengalley, kenmerkend voor de 727-100. Tijdens de start (vijf minuten te laat) rammelde daarin van alles, en ik had een lichte schrikreactie toen een dienblad met een harde klap op de vloer viel. Verder verliep de start rustig. Het geluidsniveau voor in de 727 is zeer gering, omdat de drie motoren achter op het toestel zijn geplaatst. Over de beenruimte had ik ondanks mijn lengte niets te klagen.
Tijdens de vlucht werd koffie, thee en fris geserveerd met een gebakje of een broodje. Verder genoot ik van het schitterende uitzicht op het Andesgebergte, met hier een daar een met sneeuw bedekte vulkaan waar we vlak langs vlogen.
Tegen 17.00 uur, 25 minuten na vertrek, werd de landing ingezet. De vliegers manoeuvreerden de Boeing rustig het dal in waarin Cuenca ligt en om 17.05 uur (tien minuten voor schematijd) landden we op de luchthaven Mariscal Lamar. Aangezien ik alleen handbagage had stond ik binnen een minuut al buiten de kleine luchthaventerminal.
Cijfer voor deze vlucht: 7
T. Pelaez
Omdat ik me pas een half uur voor schematijd bij de incheckbalie op de luchthaven Mariscal Sucre van Quito meldde, waren er geen raamplaatsen meer beschikbaar. Na een supersnelle veiligheidscontrole konden de passagiers voor vlucht EQ175 zich melden bij de gate.
Het toestel dat klaarstond was zoals gebruikelijk een 34 jaar oude Boeing 727-100 (HC-BLV), waarvan het interieur nog uit de jaren zeventig lijkt te stammen. Behalve de stoelen zag het toestel er van binnen nogal afgeragd uit, met hier een daar provisorisch gerepareerde onderdelen. Dit toestel zal binnenkort de vloot van TAME verlaten. De passagiers werden door het cabinepersoneel verwelkomd met een wat koeltjes ‘buenas tardes’ (goedemiddag). Op elke rij stoelen lag een krantje klaar.
Mijn stoel (10C) was precies ter hoogte van de middengalley, kenmerkend voor de 727-100. Tijdens de start (vijf minuten te laat) rammelde daarin van alles, en ik had een lichte schrikreactie toen een dienblad met een harde klap op de vloer viel. Verder verliep de start rustig. Het geluidsniveau voor in de 727 is zeer gering, omdat de drie motoren achter op het toestel zijn geplaatst. Over de beenruimte had ik ondanks mijn lengte niets te klagen.
Tijdens de vlucht werd koffie, thee en fris geserveerd met een gebakje of een broodje. Verder genoot ik van het schitterende uitzicht op het Andesgebergte, met hier een daar een met sneeuw bedekte vulkaan waar we vlak langs vlogen.
Tegen 17.00 uur, 25 minuten na vertrek, werd de landing ingezet. De vliegers manoeuvreerden de Boeing rustig het dal in waarin Cuenca ligt en om 17.05 uur (tien minuten voor schematijd) landden we op de luchthaven Mariscal Lamar. Aangezien ik alleen handbagage had stond ik binnen een minuut al buiten de kleine luchthaventerminal.
Cijfer voor deze vlucht: 7
T. Pelaez
