SCHIPHOL OOST - Een eigen AOC. Ambassadors in plaats van sponsors. Crewmembers in plaats van vrijwilligers. Zelfs een gedeeltelijk eigendom van vliegveld Texel behoort tot de plannen... Bijna vijfentwintig jaar bestaat de goeie, ouwe DDA nu. Tijd voor een metamorfose, vinden voorzitter Anne Cor Groenveld en zijn naaste medewerkers.
De clubgedachte heeft de DDA groot gemaakt, maar elke vorm van amateurisme, hoe sympathiek ook, wordt in de nieuwe aanpak verleden tijd. De DDA wordt in rap tempo omgevormd tot een organisatie die middels zorgvuldige marketing en planning klaar is om nog vele jaren met een het eminente staat verkerende materieel te vliegen. Zelfs de naam wordt breder en professioneler: DDA Classic Airlines.
Met name de fondsenwerving wordt professioneler aangepakt. Volwassen tegenprestaties heeft de nieuwe DDA in petto voor haar 'ambassadors'; bedrijven of particulieren die tot 2500 euro per jaar fourneren. Die zullen vanuit een eigen affiniteit met het vliegend erfgoed voor deze positie kiezen, maar de nieuwe airline wellicht ook inzetten als middel om zakelijk of sociaal te netwerken.
Maximaal honderdvijftig ambassadors kunnen toetreden tot DDA Classic Airlines. Zij verbinden zich voor een periode van minimaal drie jaar en doneren daarbij per jaar 2500 euro. Daar wordt natuurlijk het nodige tegenover gesteld; om te beginnen jaarlijks een aantal overdraagbare rondvluchten ter waarde van zeshonderd euro.
Maar ook heel nieuwe vormen van participatie streven Groenveld en zijn crew na. De voorzitter meldt tegenover Luchtvaartnieuws: "De tijd van het zoeken naar klassieke sponsors ligt achter ons. Toch zijn we vastbesloten om de middelen te blijven verwerven om al onze kennis en kunde te behouden, voordat deze door de toenemende vergrijzing voor altijd verloren gaat."
Het kapitaal dat in de geheel schuldenvrije organisatie, in het vastgoed, maar vooral ook in de zorgvuldig onderhouden toestellen besloten ligt kan worden uitgezet in participaties, die overdraagbaar en zelfs vererfbaar zijn.
Met name kosten die niet direct samenhangen met de exploitatie van de beide Dakota's kunnen hiermee gedekt worden: onverwachte uitgaven door veranderende regelgeving, maar ook de opleiding van bemanningen en technici, alsmede de regelmatig terugkerende inspecties. Financiën dienen natuurlijk ook als buffer bij tegenwind. Zelfs letterlijk: de DDA verloor in 2005 liefst 26 vliegdagen door slecht weer. Daarnaast liep men een omzet van vijfendertigduizend euro mis door het ontbreken van 'slots' op Rotterdam.
De plannen voor het komend jaar zijn niet gering. Rond de tweehonderd vlieguren denkt de nieuwe Classic Airline te gaan maken, waarvan vijfenzeventig opleidingsuren zonder passagiers.
Daarnaast zal een begin worden gemaakt met het trainen van bemanningen op de Frascasimulator in cockpitprocedures (CPT's), zonder dat een beroep hoeft te worden gedaan op een van beide Dakota's. Door deze aanpak hoopt DDA Classic Airlines in 2006 vier nieuwe vliegers op te leiden, om uiteindelijk over vijf volledige cockpit-crews te kunnen beschikken.
Deels komt dit alles voort uit de autonome wens van de DDA om het roer te wenden, maar deels wordt men ook gedwongen door omstandigheden. Een steeds veeleisender omgeving vraagt om een krachtige, maar flexibele organisatie.
Vooral de regelgeving van de EASA bezorgt de organisatie grote zorgen. Passagiersvliegtuigen zwaarder dan twaalf ton dienen bijvoorbeeld uitgerust zijn met TCAS, EGPWS en GPS. En dat geldt dus ook voor een Dakota, al vliegt die met 140 knopen, vrijwel uitsluitend 'VFR' in kastelenweer...
Zaterdag 17 december zal de nieuwe airline officieel het licht zien, precies zeventig jaar nadat dat eerste Dakota vloog. Waaruit maar weer eens moge blijken dat tradities een sterk punt blijven van de DDA Classsic Airline.
Het zal dan ook niemand verwonderen dat de banden met het Oranjehuis warm en sterk zijn. De toestemming om de PH-PBA te vernoemen naar prinses Amalia is al binnen; de officiële ceremonie zal waarschijnlijk eveneens in 2006 plaatsvinden. Tradities, daarvoor worden de mannen en vrouwen van de Dakota nooit te professioneel.
Door Goof Bakker
De clubgedachte heeft de DDA groot gemaakt, maar elke vorm van amateurisme, hoe sympathiek ook, wordt in de nieuwe aanpak verleden tijd. De DDA wordt in rap tempo omgevormd tot een organisatie die middels zorgvuldige marketing en planning klaar is om nog vele jaren met een het eminente staat verkerende materieel te vliegen. Zelfs de naam wordt breder en professioneler: DDA Classic Airlines.
Met name de fondsenwerving wordt professioneler aangepakt. Volwassen tegenprestaties heeft de nieuwe DDA in petto voor haar 'ambassadors'; bedrijven of particulieren die tot 2500 euro per jaar fourneren. Die zullen vanuit een eigen affiniteit met het vliegend erfgoed voor deze positie kiezen, maar de nieuwe airline wellicht ook inzetten als middel om zakelijk of sociaal te netwerken.
Maximaal honderdvijftig ambassadors kunnen toetreden tot DDA Classic Airlines. Zij verbinden zich voor een periode van minimaal drie jaar en doneren daarbij per jaar 2500 euro. Daar wordt natuurlijk het nodige tegenover gesteld; om te beginnen jaarlijks een aantal overdraagbare rondvluchten ter waarde van zeshonderd euro.
Maar ook heel nieuwe vormen van participatie streven Groenveld en zijn crew na. De voorzitter meldt tegenover Luchtvaartnieuws: "De tijd van het zoeken naar klassieke sponsors ligt achter ons. Toch zijn we vastbesloten om de middelen te blijven verwerven om al onze kennis en kunde te behouden, voordat deze door de toenemende vergrijzing voor altijd verloren gaat."
Het kapitaal dat in de geheel schuldenvrije organisatie, in het vastgoed, maar vooral ook in de zorgvuldig onderhouden toestellen besloten ligt kan worden uitgezet in participaties, die overdraagbaar en zelfs vererfbaar zijn.
Met name kosten die niet direct samenhangen met de exploitatie van de beide Dakota's kunnen hiermee gedekt worden: onverwachte uitgaven door veranderende regelgeving, maar ook de opleiding van bemanningen en technici, alsmede de regelmatig terugkerende inspecties. Financiën dienen natuurlijk ook als buffer bij tegenwind. Zelfs letterlijk: de DDA verloor in 2005 liefst 26 vliegdagen door slecht weer. Daarnaast liep men een omzet van vijfendertigduizend euro mis door het ontbreken van 'slots' op Rotterdam.
De plannen voor het komend jaar zijn niet gering. Rond de tweehonderd vlieguren denkt de nieuwe Classic Airline te gaan maken, waarvan vijfenzeventig opleidingsuren zonder passagiers.
Daarnaast zal een begin worden gemaakt met het trainen van bemanningen op de Frascasimulator in cockpitprocedures (CPT's), zonder dat een beroep hoeft te worden gedaan op een van beide Dakota's. Door deze aanpak hoopt DDA Classic Airlines in 2006 vier nieuwe vliegers op te leiden, om uiteindelijk over vijf volledige cockpit-crews te kunnen beschikken.
Deels komt dit alles voort uit de autonome wens van de DDA om het roer te wenden, maar deels wordt men ook gedwongen door omstandigheden. Een steeds veeleisender omgeving vraagt om een krachtige, maar flexibele organisatie.
Vooral de regelgeving van de EASA bezorgt de organisatie grote zorgen. Passagiersvliegtuigen zwaarder dan twaalf ton dienen bijvoorbeeld uitgerust zijn met TCAS, EGPWS en GPS. En dat geldt dus ook voor een Dakota, al vliegt die met 140 knopen, vrijwel uitsluitend 'VFR' in kastelenweer...
Zaterdag 17 december zal de nieuwe airline officieel het licht zien, precies zeventig jaar nadat dat eerste Dakota vloog. Waaruit maar weer eens moge blijken dat tradities een sterk punt blijven van de DDA Classsic Airline.
Het zal dan ook niemand verwonderen dat de banden met het Oranjehuis warm en sterk zijn. De toestemming om de PH-PBA te vernoemen naar prinses Amalia is al binnen; de officiële ceremonie zal waarschijnlijk eveneens in 2006 plaatsvinden. Tradities, daarvoor worden de mannen en vrouwen van de Dakota nooit te professioneel.
Door Goof Bakker
