Na bijna twee weken Down Under begon ik op 26 september aan de terugreis naar Nederland. Het reisbureau had de terugweg met de KLM geboekt (KL 4121). De vlucht werd echter uitgevoerd door Malaysia. De KLM komt zo ver niet meer. Doordat Malaysia sinds niet al te lange tijd bij “One World” hoort vervallen veel van de benefits van het Flying Blue programma van KLM/ AF. Eigenlijk is alleen het inchecken en boarden nog een voordeel met korte rijtjes.

De MH 148 (KL 4121) vlucht van 14.30 uur werd uitgevoerd met een A330-300. Ik kreeg na wat moeilijk gedoe (herschikken van complete gezinnen) bij het inchecken stoel 23G. De grondstewardess beloofde mij een lege buurstoel. Ze deed wat ze gezegd had of eigenlijk meer: een hele lege rij van 4 stoelen voor mij alleen. De A330 was dus niet helemaal gevuld. Het vliegtuig vervoerde opvallend veel minder validen en jonge gezinnen met veel kinderen.

Het stormde op Melbourne en in de hele zuidoosthoek van Australië. De start was daarom nog al bumpy. Het eerste deel van de ruim 6400 km naar Kuala Lumpur zou daarom vast gesnoerd worden uitgevoerd. De kleine lieve stewards en stewardessen (ze blijven mooi gekleed en hebben allemaal prachtige kapsels) begonnen toch al snel met het uitdelen van sapjes en pinda’s. Nadat de rust in de lucht (ruim 11km) enigszins was weergekeerd werd de maaltijd uitgedeeld. Er was een keuze uit twee menu’s (kip met aardappelpuree of vis met rijst). Ik koos voor de vis. Deze was best lekker en de moot had ook zeer acceptabele afmetingen. Bij de maaltijd werd ook wijn geserveerd. Na de maaltijd kwam er eerst koffie gevolgd door een ijsje. Het ijsje was een soort blok zonder stokje van geperste diepgevroren mango.

De bemanning ging daarna over tot de verkoop van de “taxfree articles”. Zoals gebruikelijk werd hier ook weer weinig gebruik van gemaakt. Ik had de koers van de Maleise RM niet paraat dus ik kon ook niet bepalen of het duur of goedkoop was. Gedurende de vlucht werden er voortdurend water en sapjes verstrekt. Het inflight entertainment systeem was perfect. Het schermpje zou misschien iets groter geweest mogen zijn. Alles ging goed tot halverwege de vlucht. Een paar rijen voor mij werd er een man onwel. De man ging bij de toiletten tegen de vlakte. De purser: “We need medical assistence”. Een prachtige jonge donkerharige vrouw gaf te kennen dokter te zijn (met zo’n dokter zou je bijna wel ziek willen zijn/ter plaatse willen worden!).

Mijn rij (ik zat er tenslotte alleen) werd gevorderd als bed voor de patiënt. De purser begon mij rond te verhuizen. Na kort op 4 verschillende stoelen gezeten te hebben kwam ik uit op stoel 23D. De patiënt had maar 3 stoelen nodig. Ik had dus alleen een stukje naar links hoeven gaan. De purser vond het vervelend voor mij, ik keek blijkbaar ook erg boos. Zij kwam even later terug met een fles witte wijn vanwege de overlast die ze mij had aangedaan. Helaas verloor ik de fles wijn weer (hij was niet geseald)toen ik aan boord ging van mijn volgende vlucht. (zo gewonnen/zo geronnen).

Een prima vlucht waar niets op aan te merken valt. (Dus een 9) De KLM moet haar zaakjes beter regelen en een andere partner deze kant op zoeken (een 4!) en zorgen dat je weer een lounge in kan als je “KLM” vliegt. Melbourne International T2 is een leuk vrij rustig vliegveld met wat ander soortige winkels (een 8). Zo zijn er bijvoorbeeld heel veel rugby spullen van de Wallaby’s (Australische Nationale Rugby Team) te koop! Voor de spotters zijn er ook weer eens wat andere maatschappijen en vliegtuig typen te zien.

Opmerkelijk is altijd dat je bij binnenkomst op Melbourne altijd lang staat te wachten (circa 45 minuten) en als je het land verlaat heel rap door security en grensbewaking en douane heen bent (10 minuten). Ik ga er vanuit dat er ongeveer evenveel mensen binnenkomen en weggaan.

E. Niemeijer