Bij de nationale (militaire) luchtvaartmaatschappij TAME reserveerden we een enkele reis van Quito naar Macas in het Ecuadoriaanse Amazonegebied. Het vertrek voor vlucht EQ203 stond gepland voor 14.00 uur, maar toen we ons een uur van tevoren bij de incheckbalie meldden bleek dat de vlucht voor onbepaalde tijd was uitgesteld vanwege slecht zicht in Macas. Het feit dat de vlucht niet vermeld stond op de informatieschermen beloofde niet veel goeds.
Na de veiligheidscontrole zat er niets anders op dan te wachten op verdere informatie. Het uitzicht op de enige start- en landingsbaan van de luchthaven Mariscal Sucre maakte veel goed. Toestellen van TAME vlogen af en aan, waaronder twee Airbus A320's en twee Fokker F-28's. Verder zagen we toestellen van Icaro (F-28), TACA (A320's), Santa Barbara Airlines (Boeing 727), AeroGal (Boeing 737-200), LAN (Boeing 767 Cargo) en een startende MD-11 van Martinair.
Na een dik uur wachten kregen we plots te horen dat we ons moesten melden bij Gate 4. Ik ging er aanvankelijk vanuit dat we met een F-28 zouden vliegen, maar tot mijn verrassing werden we verzocht in een busje te stappen. Daarmee werden we naar een uithoek van de luchthaven gebracht, waar het busje stopte bij een Embraer 120 Brasilia van de chartermaatschappij Saereo. Het bleek dat TAME de tweewekelijkse F-28 vlucht naar Macas had vervangen door een vijfwekelijkse dienst met een gecharterde E-120 met 33 stoelen.
Het interieur van de E-120 zag er wat oud uit. Ook was het door de kleine omvang van het toestel lastig om de handbagage op te bergen. Door mijn lengte van ruim 1.90 meter kon ik niet rechtop staan. We hadden twee stoelen op rij 10, de op één na laatste rij in het vliegtuig. Uiteindelijk stegen we om 14.50 uur op. Al snel kwamen we in het dichte wolkendek terecht, waar we pas kort voor de landing in Macas uitkwamen. Tijdens de veertig minuten durende vlucht kregen we een broodje, koffie en een flesje cola, water of vruchtensap door de enige stewardess geserveerd.
Om 15.30 landden we in Macas, een klein vliegveld waar vooral militairen gebuik van maken. De stad heeft slechts zo'n 30.000 inwoners en de lijndienst naar Quito is momenteel de enige. De bagageafhandeling van het toestel werd door slechts een persoon uitgevoerd, die een tractor met bagagekar eigenhandig het aankomsthalletje binnenreed. Hij stapelde de koffers en tassen vervolgens op een balie, zodat de passagiers hun eigendommen konden verzamelen.
Een nadeel van een turboproptoestel als de E-120 is het geluidsniveau, dat toch hoger ligt dan in straalvliegtuigen. Toch was de service aan boord bij Saereo niet slecht. Als eindoordeel voor deze vlucht geef ik een 7.
N. Vernooij
Na de veiligheidscontrole zat er niets anders op dan te wachten op verdere informatie. Het uitzicht op de enige start- en landingsbaan van de luchthaven Mariscal Sucre maakte veel goed. Toestellen van TAME vlogen af en aan, waaronder twee Airbus A320's en twee Fokker F-28's. Verder zagen we toestellen van Icaro (F-28), TACA (A320's), Santa Barbara Airlines (Boeing 727), AeroGal (Boeing 737-200), LAN (Boeing 767 Cargo) en een startende MD-11 van Martinair.
Na een dik uur wachten kregen we plots te horen dat we ons moesten melden bij Gate 4. Ik ging er aanvankelijk vanuit dat we met een F-28 zouden vliegen, maar tot mijn verrassing werden we verzocht in een busje te stappen. Daarmee werden we naar een uithoek van de luchthaven gebracht, waar het busje stopte bij een Embraer 120 Brasilia van de chartermaatschappij Saereo. Het bleek dat TAME de tweewekelijkse F-28 vlucht naar Macas had vervangen door een vijfwekelijkse dienst met een gecharterde E-120 met 33 stoelen.
Het interieur van de E-120 zag er wat oud uit. Ook was het door de kleine omvang van het toestel lastig om de handbagage op te bergen. Door mijn lengte van ruim 1.90 meter kon ik niet rechtop staan. We hadden twee stoelen op rij 10, de op één na laatste rij in het vliegtuig. Uiteindelijk stegen we om 14.50 uur op. Al snel kwamen we in het dichte wolkendek terecht, waar we pas kort voor de landing in Macas uitkwamen. Tijdens de veertig minuten durende vlucht kregen we een broodje, koffie en een flesje cola, water of vruchtensap door de enige stewardess geserveerd.
Om 15.30 landden we in Macas, een klein vliegveld waar vooral militairen gebuik van maken. De stad heeft slechts zo'n 30.000 inwoners en de lijndienst naar Quito is momenteel de enige. De bagageafhandeling van het toestel werd door slechts een persoon uitgevoerd, die een tractor met bagagekar eigenhandig het aankomsthalletje binnenreed. Hij stapelde de koffers en tassen vervolgens op een balie, zodat de passagiers hun eigendommen konden verzamelen.
Een nadeel van een turboproptoestel als de E-120 is het geluidsniveau, dat toch hoger ligt dan in straalvliegtuigen. Toch was de service aan boord bij Saereo niet slecht. Als eindoordeel voor deze vlucht geef ik een 7.
N. Vernooij
