De popgroep Bloem had het kunnen zingen: “Graag een kaartje van vijf gulden, voor het vliegtuig vàn vanahàvond…” Helaas moesten we ons ‘kaartje’ al eerder bestellen en bleek die wat duurder uit te vallen dan vijf gulden. Op de luchthaven van Hato, Curaçao, ons vertrekpunt, wachtte ons een ongewenste verrassing: een luchthavenbelasting van niet minder dan 57 Antilliaanse gulden, ongeveer 32 dollar per enkele reis.

Na betaling van de tax mochten we door naar de immigratiedienst. De geüniformeerde garde struikelde erover dat we onze Curaçaose immigratieformulieren, ons uitgereikt tijdens de vlucht vanuit Amsterdam, niet bij ons hadden. “Aruba immers buitenlandse bestemming weet je...” Na zes verschillende paspoort- en ticketcontroles mochten we eindelijk naar de wachtruimte bij de ‘gate’. Om 17.30 uur zou het instappen beginnen. De vlucht was echter wat vertraagd.

Na een klein half uur, eigenlijk op de oorspronkelijke vertrektijd, zaten we aan boord van de kleine Shorts 360 van het Arubaanse luchtvaartmaatschappijtje Tiara Air. Links van het gangpad bevond zich één rij stoelen, rechts twee rijen. Slechts één steward stond ons tijdens deze vlucht, die ongeveer 25 minuten zou duren, tot onze beschikking. In tegenstelling tot veel andere ‘ronde’ vliegtuigen heeft de romp van de Shorts 360 een karakteristieke, bijna vierkante vorm. Dat is ook merkbaar aan de binnenkant.

Het korte vliegtuig heeft van binnen iets weg van een touringcar. Een blik naar buiten vindt echter al snel de onvermijdelijke vleugels aan de bovenkant van de romp. Deze herinneren er aan dat men toch écht in een vliegtuig is beland. De mensen op deze ‘busvlucht’ zitten net wanneer de deuren worden dichtgetrokken.
Vrijwel meteen hierna worden de motoren tot leven gewekt. De hele reutemeteut van instappen, motoren starten, taxiën en opstijgen, gaat vaak verbazingwekkend snel bij een dergelijk klein toestel, vergeleken bij grote jets. Ook nu is dat het geval. De steward gaf ons een vliegveiligheidsinstructie waarbij alleen de stoelriem en het zwemvest aan bod kwamen.

Hoewel de Shorts 360 terdege over een drukcabine beschikt, was de kruishoogte op de korte vlucht naar Aruba dermate gering, dat een zuurstofmasker overbodig was.

We taxieden redelijk vlot naar de baan, waar we op een landend en startend toestel moesten wachten. Eenmaal op de baan verliep de start verrassend soepel, vlekkeloos en rustig. De Shorts kwam voorzichtig los van de grond en voerde ons over een schemerachtig Curaçao naar een hoogte van ongeveer 2000 voet (iets minder dan 610 meter hoogte). Sommige plaatsen op het eiland kwamen bekend voor, andere (nog) niet. Op kruishoogte beland, kwam de aardige steward langs met een pakje heerlijk mangosap, merk ter wille van de reclamewet niet nader omschreven. Mooie service voor zo’n korte vlucht!

Het is bijzonder hoe snel het donker wordt op de Benedenwindse Antilliaanse eilanden. Hoewel het nog geen half uur vliegen was tussen Curaçao en Aruba, was het praktisch donker toen we de landing op Aruba inzetten. Ons eerste contact met Aruba was een voorzichtige stuiter van de Shorts. Eenmaal op de luchthaven gearriveerd, waren de immigratieformulieren snel ingevuld en konden we op zoek naar een taxi. We hadden toen een zeer goede, rustige en comfortabele vlucht achter de rug.

Tiara Air verdient een dikke 8,5. Klein detail voor de geïnteresseerden: Tiara is de enige regionale carrier die actief is op de Benedenwindse Eilanden (Aruba, Bonaire en Curaçao) met Aruba als thuisbasis.

V. Carlier