Om 00.30 stapten we aan boord van een Airbus A340-300 van Lufthansa (vlucht LH719). De bemanning aan boord was, in tegenstelling tot de heenweg, vriendelijk en de Deutsche Gemütlichkeit straalde ervan af. De captain vertelde vlak voor vertrek ook vrolijk dat het startgewicht ruim 240 ton was terwijl in het inflightmagazine stond dat 233 ton het maximale startgewicht was. Dit riep wat vraagtekens op, zeker tijdens de start, want het toestel bleef maar rijden en de initiële klim leek niet erg vlot te gaan.

De vlucht duurde uiteindelijk 11 uur en 30 minuten. Erg lang dus. Zeker nadat de bemanning na zeven uur gevlogen te hebben besloot om de flighttracking op de monitoren uit te zetten. De A340-300's (en verassend genoeg ook de hypermoderne Lufthansa A340-600) hebben geen Personal Video Screens en dus was de reis erg lang.

Onderweg was er nog een incident. Na ongeveer twee uur lag er een Koreaanse vrouw gestrekt in het gangpad. Toen duidelijk werd dat dit niet een recalcitrante slaper was, werd er via de intercom gevraagd of er mensen aan boord waren met medische kennis. Gelukkig zijn die er bijna altijd wel en na een half uur bezig geweest te zijn met het oplappen van de patiënt liep de "dokter" weer terug naar zijn plaats en even later de patiënt ook. Na een heel behoorlijk ontbijt een zachte landing landden we rond vijven in München.

De laatste etappe werd uitgevoerd met een CRJ 900, een redelijk nieuwe Regional Jet. De vlucht (LH4690) duurde een uur en verliep prima hoewel opviel (hoewel we op rij 11 zaten) dat het toestel, en zeker de airco, een hoop herrie maakt. De landing was op de Aalsmeerbaan.

Lufthansa krijgt een 6,5 omdat het inflight entertainment tegenviel (en vooral op de heenweg met de A340-600 die als hypermodern en nieuw bekend staat). Het cabinepersoneel was prima, de vlucht was op tijd maar het was over het algemeen gezien niet erg bijzonder, maar voor de prijs prima.

F. Lustig