Op 15 mei vloog ik met vlucht KL 809, van Amsterdam naar Jakarta. Met de KLM dus. Niet uit chauvinisme maar echt puur economisch, het was het goedkoopst. Voor ons als zeer frequent (niet zakelijk maar voor de fun) Azië-reizigers een belangrijk criterium. Drie keer per jaar , met het gezinnetje, op vakantie ( naar opa en oma in indonesie) is niet niks.
Lufthansa en de Singapore airlines waren , dit jaar, voorgegaan. Lufthansa in Juli , Singapore Airlines in januari.

Oneerlijk zou je zeggen. Inderdaad, als het aan de maand lag zou ik altijd in januari vliegen, maar dat is dus niet zo, Singapore Airlines is gewoon het beste dat wij tot nu toe mee mochten maken, en dat al twee keer. Daar kan ik heel veel over vertellen, maar dat doe ik niet omdat ik nu toch echt reclame wil maken voor onze eigen KLM. Ik ga ze wel vergelijken, let op.

Singapore Airlines, prachtige jonge dames en heren die je proberen van alle comfort en genot te voorzien, heel goed. Komen we binnen bij de KLM staat er een grijze dame bij de deur die je op de meest vriendelijke wijze welkom heet aan boord, alsof je thuis komt bij moeders. Ga je op je stoel zitten, ach ja een vliegtuig zit niet lekker, en vooral niet als je er bijna 13 uur in moet zitten, maar toch kon ik (1,90 m) mijn benen kwijt, en denk , niet slecht.

Eenmaal in de lucht wordt je weer door de zelfde zorgzame dames en heren van alles voorzien wat je nodig hebt. Een warm doekje voor handen en gezicht (Singapore Airlines?? nee KLM) aardig eten (geen Michelin *, maar toch) en alles tussen door wat je maar wenst, ijsjes, noodles??? je zegt het maar. En veel, vooral veel water en jus.

Maar goed, eten en drinken is natuurlijk niet alles op zo'n lange vlucht. Er was iets veel belangrijker: een lampje , boven elke stoel, gordeltjes. Riemen vast. Die beweging heb ik toch al diverse malen gemaakt, en vooral op momenten dat ik het niet wilde, als ik lag te slapen , als ik moet pissen. Niet een keer op 12000 km de riemen vast. Turbulentie. Een rammelend en schuddend vliegtuig. Ook dat deed hij nu, niet extreem maar toch.

Maar geen lampje. Eindelijk iemand aan het stuur die begreep dat als ik bang was dat ik naar beneden zou vallen , ik helemaal niet in dat stuk aluminium zou gaan zitten, we vallen niet naar beneden, en ook niet uit onze stoel. Zelden heb ik me zo veilig en thuis gevoeld op een eenzame 11 kilometer hoogte. Lekker geslapen en lekker gegeten, uitgerust op bestemming.
KLM (ook al twee keer) blijf me verrassen, ik ga voor goud.

Nu nog een cijfer, een volle 8.

M. Mooij