Delta Airlines: Amsterdam - Orlando, 9 juli 2013

21 augustus 2013

Om 9 uur zouden we met vlucht 175 van Delta naar Atlanta vliegen. We waren ruim op tijd op Schiphol en meldden ons bij de balie om ons in te checken. Dit, omdat we zowel thuis bij het proberen in te checken, als op Schiphol de melding kregen dat meneer niet online ingecheckt kon worden en dat we dat dus bij de balie moesten doen. Waarom dit eigenlijk moest (de grondstewardess van de KLM moest ook de helpdesk bellen om te vragen wat ze moest doen om meneer ingecheckt te krijgen)weten we nog niet, maar het is uiteindelijk gelukt. Vreemd was wel dat ik ons op de stoelen 26 ABC had gezet en dat we nu opeens op 22B en 23 A en B zaten. Maar goed, we zaten bij elkaar en wij volwassenen aan het gangpad, dus we lieten het maar zo.

Voordat de vlucht begon, kregen we zo’n beetje het hele vluchtplan door van de piloot. We vlogen in een Airbus A330 en oh, dat was toch wel zo’n fantastisch toestel! We zouden van onze vlucht gaan genieten. Er werd gevlogen met drie piloten in verband met veiligheid, dus als we een piloot door het vliegtuig zagen lopen, dan kon dat geen kwaad, want er waren altijd twee piloten in de cockpit aanwezig. Verder waren er problemen met het persoonlijke entertainment systeem. Tijdens de vlucht van Detroit naar Amsterdam bleken de schermen het niet meer te doen en Delta had er alles aan gedaan om dit probleem te verhelpen, maar iemand van Panasonic kon alleen maar zeggen dat het probleem groter was dan gedacht en kon het ook niet verhelpen. In ieder geval was het zeer wijs dat iedereen met zijn vingertjes van de Modeknop afbleef en dat werd ons zeker tien keer op het hart gedrukt!

Overigens hadden we ook een Nederlands sprekende Amerikaanse steward die dit hele verhaal ook vertaalde naar het Nederlands. We sukkelden via naar de Polderbaan en kregen ondertussen het grappige Deltafilmpje met de veiligheidsvoorschriften te zien. Ha, het systeem deed het toch weer, dachten we althans. Om kwart over negen kozen we het luchtruim en al vrij snel viel het iedereen op dat er geen airshow op de grote schermen draaide. Daar zagen we alleen het Skyteam beginscherm. Onze entertainment schermen leden aan skipperitus, want de film die mogelijk draaide, spoelde fragmentmatig door.

Twee uur later kon men meedelen dat de films het weer deden. Inderdaad was de film nu gewoon te zien, maar welke film er op welk kanaal draaide, daar kwamen we niet achter. Films op een kanaal? Ja, we konden alleen maar het kanaalknopje bedienen en volgens mij was er slechts één film actief die op ieder kanaal op een ander punt in de film zat. De eerste eetronde kwam en ik moet zeggen dat de Spaanse omelet gevuld met kaas best lekker was. Bijkomstige dingen als crackers, fruit en broodjes werden weer zwaar onderling verhandeld en zo vlogen we gezapig verder.

Weer een uur later viel niet alleen het scherm uit, maar ook het licht. Dat laatste hadden we niet eens in de gaten, want de luiken van de ramen waren open en je kreeg fors licht binnen. Even later ratelden op de hoofdschermen een riedel aan letters over het beeld en toen kwam ook weer een update van de piloot. Men beschikte in dit toestel over twee generatoren voor het entertainment en het licht en één van die generatoren was uitgevallen. Dat kon natuurlijk helemaal geen kwaad, want er was nog een generator die het wel deed, maar ja, het entertainmentsysteem moest gereboot worden en dat kon wel even gaan duren. Vreemd genoeg werd dit verhaal niet in het Nederlands vertaald. Gelukkig toonden de hoofdschermen inmiddels de airshow, dus we zagen dat we al richting Canada waren gevlogen en iedereen ging met de camera naar de schermen om daarvan een foto te maken!

Toen ging het licht aan en floep, de hoofdschermen weer uit! Vervolgens ging het licht ook weer meteen uit. Om een lang verhaal kort te maken, we kregen de film met veiligheidsvoorschriften nog een keer te zien (hadden we toch weer wat te kijken) en verder bleven alle schermen in de economy class in ieder geval op zwart staan! Wel deed de audio het opeens weer, dus we konden wel muziek luisteren! En dan duurt een vlucht van 9 uur best heel lang. Dus ga je maar in het rond kijken wat de andere passagiers zitten te doen. Wat waren we blij dat we rond 12 uur op Atlanta landden en het toestel uit konden. En hebben we echt genoten van deze reis? Nou, qua rustig vliegen zeker, maar qua entertainment helaas niet nee.

Eerst door Immigrations zien te komen en oh jee, dat ging voor mij helemaal verkeerd! Ik moest mijn vingerafdrukken laten scannen, maar mijn vingerafdrukken zijn eigenlijk niet te scannen! Mijn handen waren ook koud en ik moest van de beambte wachten tot man en dochter aan de beurt geweest waren. Bij hen ging het scannen van de vingerafdruk meteen goed en toen moest ik weer. De eerste keer lukte er niets, de tweede keer gaf de man mij goede hoop, maar bleek er toch niets te zien te zijn op het scherm dus weer opnieuw! Onder het dreigement dat als het nu niet lukte, ik naar een apart kamertje moest en dat ik mijn aansluitende vlucht dan ongetwijfeld zou missen, werd het apparaat helemaal schoongemaakt en moest ik mijn handen ook met speciale crème schoonmaken. Gelukkig lukte het toen wel om de felbegeerde vingerafdrukken te krijgen, maar ik was op dat moment een zenuwinstorting nabij!

We haalden onze koffers op, gingen de douane door, gaven de koffers weer af en togen naar de gate voor onze aansluitende vlucht. We hadden nog geen boardingpassen voor die vlucht gekregen, maar er was ook nog niemand bij die gate, dus eerst wat eten en drinken. Pas daarna togen we weer naar de gate, haalden onze boardingpassen en dit keer hadden we wel de stoelen die ik zelf vastgelegd had, namelijk 22 ABC.

We vlogen nu met een Boeing 757 en ook dit toestel zat weer propvol. In tegenstelling tot de Airbus zijn de stoelen echter rampzalig simpel. Echte rugpijnopwekkers. Wel leuk is om te zien hoe een gemiddelde Amerikaan met zijn handbagage binnenkomt: een verwilderde blik in de ogen om te kijken of al zijn spullen nog in de handbagagevakken kunnen. En ook al kun je op voorhand zien dat een koffer niet eens past, het vriendelijke personeel van Delta gaat desnoods je koffer insnoeren om hem net wat kleiner te krijgen, maar die koffer gaat in het handbagagevak passen!

Op tijd vertrokken we richting Orlando. We kregen weer een waarschuwing op basis van weersomstandig-heden en we zouden een snelle start maken, zodat we niet teveel last van turbulentie zouden hebben. Wij vonden niet dat er iets aan de hand was, maar de piloot bleef maar paniek zaaien. Er was zwaar weer op komst, dus hij zou proberen hoger te gaan vliegen. In verband met het slechte weer kon men geen drankjes serveren, maar er zou iemand langskomen om alleen water uit te delen en we mochten niet van onze stoel af komen, want in verband met de turbulentie moest iedereen op zijn plek blijven zitten. Iedereen die met een trein reist, heeft meer aan “turbulentie” meegemaakt dan wij tijdens deze vlucht, want we hebben niets gemerkt en er was nauwelijks sprake van enig geschud of wat dan ook! We vragen ons inmiddels af wat er wordt omgeroepen als er echt sprake van turbulentie is! Dat hopen we dan natuurlijk niet zelf mee te maken. Rond half vijf kwamen we op Orlando International aan en wederom kwam mijn koffer weer als laatste op de band aan!

Ams-Atl: een 8 (vanwege het kapotte entertainment)
Atl-Mco: een 7 (klein toestel, geen fijne stoelen)

Naam inzender bij de redactie bekend

Copyright Reismedia BV 2024 - Cookieinstellingen