Uit het voorlopige onderzoek van het Interstate Aviation Committee (IAC) in Moskou blijkt dat de vliegers tijdens de handmatige landing de weersomstandigheden moeilijk waren, met windstoten van achttien meter per seconde, zware turbulentie en matige windshear.

Na een eerder afgebroken landing besloot de crew bij de tweede poging om op een hoogte van 220 meter opnieuw een go-around te maken.

Op een vlieghoogte van negenhonderd meter werd door een abrupte simultane input van de stuurkolom de neus van het toestel plotseling omlaag gedrukt. Daardoor kwam de 737 in een steile duikvlucht terecht en crashte met een snelheid van 600 km/h en een dalingshoek van vijftig graden. Het lukte de vliegers niet meer uit die duikvlucht te komen.

Het onderzoekt van IAC concentreert zich nu op de cockpitgesprekken gedurende de vlucht. In Russische media wordt gesuggereerd dat op basis van deze gesprekken zou blijken dat de vliegers het oneens waren over de juiste manier van handelen in de situatie waarin ze zich bevonden. Omdat de gesprekken in het Engels en Spaans worden gevoerd, zijn bij het analyseren van de gesprekken ook Amerikaanse en Spaanse onderzoekers betrokken.

Het IAC laat zich in de verklaring niet uit over mogelijke oorzaken van de crash. Eerder werd gesuggereerd dat de crash waarschijnlijk veroorzaakt is voor oververmoeidheid en desoriëntatie van de piloten.