Na een paar weken bezienswaardigheden hoppen in China, vonden we het wel mooi geweest en besloten we naar Ulaanbaatar, Mongolië te vliegen. Een dag voor vertrek hebben we via internet (waar anders) de mogelijkheden bekeken en het bleek dat Air China een mooie verbinding had vanuit Zhengzhou via Beijing naar Ulaanbaatar. De prijs was redelijk, maar we besloten toch even te bellen met het call center om te kijken of de prijs nog wat lager kon (zoals met bijna alles wat je als buitenlander in China probeert aan te schaffen). En inderdaad, de prijs viel bijna twintig procent lager uit. Oké, het kost wat moeite om je naam te spellen en je moet via een Word-document je credit card gegevens doorgeven, maar uiteindelijk werd het ticket geissued en konden we online inchecken.
Dat online inchecken viel niet mee. Het was niet mogelijk om voor de internationale vlucht in te checken omdat de website die optie niet ondersteunde. Voor de binnenlandse vlucht konden we wel inchecken, alleen 1 voor 1 en niet als gezelschap. Snel handelen zorgde ervoor dat we toch naast elkaar zaten. Ook zagen we dat we met een A321 zouden vliegen, het vlaggenschip van de Airbus A32- reeks.
Op de luchthaven aangekomen stond er een korte rij bij de check-in balie. Daar moesten we naar toe om onze koffer af te geven en in te checken voor de aansluitende vlucht naar Ulaanbaatar. Zoals zo vaak in China, werd het al snel een chaos. Mensen hier snappen het idee van rustig op hun beurt wachten niet en sowieso vindt iedere Chinees dat hij voor de buitenlanders mag. Na wat duwen, stonden wij eindelijk vooraan en konden we inchecken, dachten we. De vrouw achter de balie kon onze reservering niet vinden en ondanks dat we haar het reserveringsnummer gaven, bleef ze volhouden dat we niet op de vlucht zaten. Ondertussen moesten uiteraard nog wat Chinezen geholpen worden en zat ze aan diverse telefoons om allerlei andere mensen te helpen. Pas toen wij de op de computer opslagen boarding passen lieten zien (we waren immers al ingecheckt voor de vlucht naar Beijing), was ze overtuigd en handelde de formaliteiten af. Voor de aansluitende vlucht werden we vrolijk op stoel 17A en 33A gezet. Na een boze blik begreep ze gelukkig wel dat dat niet echt gezellig is en werden we allebei op rij 33 gezet, naast elkaar. Wauw.
Zhengzhou is een redelijk klein, modern vliegveld en al snel waren we door de controle en stonden we airside. Ons toestel stond al te wachten. Eerst nog even een koffie gekocht voor ruim 7 euro (!) en na een half uurtje wachten konden we aan boord.
Vlucht CA1498 zat ongeveer 85 procent vol en wij zaten op de derde rij van de economy klasse. Voorin 3 rijen met 2+2 business class en daarachter 30 rijen economy met 3+3. De A321 is een lang toestel. De stoelen waren erg comfortabel, de beenruimte prima en het toestel zag er zeer nieuw uit. Er werden Chinese kranten uitgedeeld (ook in economy). De veiligheidsinstructie werd getoond op schermpjes die uit het plafond kwamen. Omdat er buitenlanders aan boord waren (wij en nog 1 persoon in de business class), werden alle mededelingen ook in het Engels gedaan, attent.
Precies op tijd vertrokken we voor de vlucht van ruim een uur naar Beijing. Het scherm toonde de bekende vluchtinformatie. Als ontbijt kregen we een hamburger (!) en een flesje water. De vlucht verliep vlot. De ‘stoelriemen vast lampjes’ bleven de hele vlucht aan in verband met turbulentie. Van turbulentie was weinig te merken; waarschijnlijk wilde het personeel gewoon dat iedereen bleef zitten zodat ze het hele vliegtuig van eten konden voorzien en de rommel konden opruimen tijdens de korte vlucht. Al snel stonden we in Beijing.
Op de moderne luchthaven ven Beijing moesten we van terminal wisselen. In het vliegtuig werd gezegd dat er een medewerker klaar zou staan om ons te begeleiden. De medewerker had zich waarschijnlijk verslapen, want bovenaan de airbrigde stond niemand op ons te wachten. Een luchthaven is een luchthaven en we hebben dus zelf de weg maar gevonden, wat niet ingewikkeld was. Nadat we nog even bij de transferdesk gestopt waren om wat betere stoelen te krijgen voor de aansluitende vlucht, namen we het treintje naar de Internationale terminal. Daar werden de vertrek formaliteiten afgewikkeld.
<img src=" http://www.luchtvaartnieuws.nl/pictures/maps/cgo-pek-uln.jpg " alt="Foto: Great Circle Mapper "/>
Op de hele luchthaven van Beijing is gratis Wifi en op diverse plaatsten staan computers die gratis gebruikt kunnen worden. Voor het gebruik van Wifi moet er een wachtwoord gehaald worden bij bv het business center. Ondanks dat het internet gratis is, wilde de persoon toch 30 Yuan hebben om het wachtwoord te vertellen. We stonden nota bene naast een bord waarop het gratis internet geadverteerd werd! Een vriendelijk verzoek om een supervisor te mogen spreken was voldoen om het wachtwoord te overhandigen.
Air China is onderdeel van Star Alliance, waar ik geen status heb. Dus geen lounge-toegang, maar gewoon aanschuiven in de rij voor een tafeltje bij 1 van de 7 eetgelegenheden in de internationale terminal. Na een redelijke lunch, naar de gate waar tot onze verbazing een 757 klaarstond in plaats van de verwachte 737-800. Nu is de 757 mijn favoriete toestel, dus geen probleem. Helaas werd de 757 ongeveer een uur voor vertrek weggesleept en kwam de verwachte 737-800 aanrijden. Ook een prima toestel voor de 2 uur durende vlucht naar Ulaanbaatar.
Het boarden begon netjes op tijd en zowaar ontstond er iets van een ordelijke rij. Dat kwam waarschijnlijk door het grote aantal Westerlingen dat naar Mongolië op vakantie gaan. Nadat bijna iedereen ingestapt was, gingen wij als 1 van de laatsten aan boord. Het toestel zat helemaal vol, op onze rij na. Rij 16 was nog helemaal leeg en we hadden dan ook meer dan genoeg ruimte met een extra vrije stoel. Keurig op tijd vertrokken we richting het noorden. Er werden broodjes uitgedeeld en wat te drinken. De broodjes smaakten prima, en het was geen probleem om een extra broodje te krijgen.
Na een wat hobbelige vlucht en vooral een harde landing tussen de bergen, waren we ruim voor schematijd in Ulaanbaatar. Omdat we van rij 33 naar rij 16 verhuisd waren (Air China begint het nummeren van de economy klasse bij 11), stonden we als 1 van de eersten bij de douane. Daarna moesten we helaas heel lang wachten bij de bagageband: onze koffer kwam als laatste op de band. Samen met alle koffers die een prioritylabel gekregen hadden, sowieso het meest nutteloze, zogenaamde voordeel van elk frequent flyer programma.
Al met al zijn we redelijk tevreden over de prestatie van Air China. Mooie, moderne vliegtuigen, keurig op tijd, mooie vluchtinformatie op de schermpjes, redelijke beenruimte. Maar de service op de grond is gewoon slecht. Daarom krijgen ze net een voldoende: een 5 voor de eerste vlucht (vooral veroorzaakt door het waardeloze inchecken) en een 6,5 voor de tweede vlucht.
M. de Neef
Dat online inchecken viel niet mee. Het was niet mogelijk om voor de internationale vlucht in te checken omdat de website die optie niet ondersteunde. Voor de binnenlandse vlucht konden we wel inchecken, alleen 1 voor 1 en niet als gezelschap. Snel handelen zorgde ervoor dat we toch naast elkaar zaten. Ook zagen we dat we met een A321 zouden vliegen, het vlaggenschip van de Airbus A32- reeks.
Op de luchthaven aangekomen stond er een korte rij bij de check-in balie. Daar moesten we naar toe om onze koffer af te geven en in te checken voor de aansluitende vlucht naar Ulaanbaatar. Zoals zo vaak in China, werd het al snel een chaos. Mensen hier snappen het idee van rustig op hun beurt wachten niet en sowieso vindt iedere Chinees dat hij voor de buitenlanders mag. Na wat duwen, stonden wij eindelijk vooraan en konden we inchecken, dachten we. De vrouw achter de balie kon onze reservering niet vinden en ondanks dat we haar het reserveringsnummer gaven, bleef ze volhouden dat we niet op de vlucht zaten. Ondertussen moesten uiteraard nog wat Chinezen geholpen worden en zat ze aan diverse telefoons om allerlei andere mensen te helpen. Pas toen wij de op de computer opslagen boarding passen lieten zien (we waren immers al ingecheckt voor de vlucht naar Beijing), was ze overtuigd en handelde de formaliteiten af. Voor de aansluitende vlucht werden we vrolijk op stoel 17A en 33A gezet. Na een boze blik begreep ze gelukkig wel dat dat niet echt gezellig is en werden we allebei op rij 33 gezet, naast elkaar. Wauw.
Zhengzhou is een redelijk klein, modern vliegveld en al snel waren we door de controle en stonden we airside. Ons toestel stond al te wachten. Eerst nog even een koffie gekocht voor ruim 7 euro (!) en na een half uurtje wachten konden we aan boord.
Vlucht CA1498 zat ongeveer 85 procent vol en wij zaten op de derde rij van de economy klasse. Voorin 3 rijen met 2+2 business class en daarachter 30 rijen economy met 3+3. De A321 is een lang toestel. De stoelen waren erg comfortabel, de beenruimte prima en het toestel zag er zeer nieuw uit. Er werden Chinese kranten uitgedeeld (ook in economy). De veiligheidsinstructie werd getoond op schermpjes die uit het plafond kwamen. Omdat er buitenlanders aan boord waren (wij en nog 1 persoon in de business class), werden alle mededelingen ook in het Engels gedaan, attent.
Precies op tijd vertrokken we voor de vlucht van ruim een uur naar Beijing. Het scherm toonde de bekende vluchtinformatie. Als ontbijt kregen we een hamburger (!) en een flesje water. De vlucht verliep vlot. De ‘stoelriemen vast lampjes’ bleven de hele vlucht aan in verband met turbulentie. Van turbulentie was weinig te merken; waarschijnlijk wilde het personeel gewoon dat iedereen bleef zitten zodat ze het hele vliegtuig van eten konden voorzien en de rommel konden opruimen tijdens de korte vlucht. Al snel stonden we in Beijing.
Op de moderne luchthaven ven Beijing moesten we van terminal wisselen. In het vliegtuig werd gezegd dat er een medewerker klaar zou staan om ons te begeleiden. De medewerker had zich waarschijnlijk verslapen, want bovenaan de airbrigde stond niemand op ons te wachten. Een luchthaven is een luchthaven en we hebben dus zelf de weg maar gevonden, wat niet ingewikkeld was. Nadat we nog even bij de transferdesk gestopt waren om wat betere stoelen te krijgen voor de aansluitende vlucht, namen we het treintje naar de Internationale terminal. Daar werden de vertrek formaliteiten afgewikkeld.
<img src=" http://www.luchtvaartnieuws.nl/pictures/maps/cgo-pek-uln.jpg " alt="Foto: Great Circle Mapper "/>
Op de hele luchthaven van Beijing is gratis Wifi en op diverse plaatsten staan computers die gratis gebruikt kunnen worden. Voor het gebruik van Wifi moet er een wachtwoord gehaald worden bij bv het business center. Ondanks dat het internet gratis is, wilde de persoon toch 30 Yuan hebben om het wachtwoord te vertellen. We stonden nota bene naast een bord waarop het gratis internet geadverteerd werd! Een vriendelijk verzoek om een supervisor te mogen spreken was voldoen om het wachtwoord te overhandigen.
Air China is onderdeel van Star Alliance, waar ik geen status heb. Dus geen lounge-toegang, maar gewoon aanschuiven in de rij voor een tafeltje bij 1 van de 7 eetgelegenheden in de internationale terminal. Na een redelijke lunch, naar de gate waar tot onze verbazing een 757 klaarstond in plaats van de verwachte 737-800. Nu is de 757 mijn favoriete toestel, dus geen probleem. Helaas werd de 757 ongeveer een uur voor vertrek weggesleept en kwam de verwachte 737-800 aanrijden. Ook een prima toestel voor de 2 uur durende vlucht naar Ulaanbaatar.
Het boarden begon netjes op tijd en zowaar ontstond er iets van een ordelijke rij. Dat kwam waarschijnlijk door het grote aantal Westerlingen dat naar Mongolië op vakantie gaan. Nadat bijna iedereen ingestapt was, gingen wij als 1 van de laatsten aan boord. Het toestel zat helemaal vol, op onze rij na. Rij 16 was nog helemaal leeg en we hadden dan ook meer dan genoeg ruimte met een extra vrije stoel. Keurig op tijd vertrokken we richting het noorden. Er werden broodjes uitgedeeld en wat te drinken. De broodjes smaakten prima, en het was geen probleem om een extra broodje te krijgen.
Na een wat hobbelige vlucht en vooral een harde landing tussen de bergen, waren we ruim voor schematijd in Ulaanbaatar. Omdat we van rij 33 naar rij 16 verhuisd waren (Air China begint het nummeren van de economy klasse bij 11), stonden we als 1 van de eersten bij de douane. Daarna moesten we helaas heel lang wachten bij de bagageband: onze koffer kwam als laatste op de band. Samen met alle koffers die een prioritylabel gekregen hadden, sowieso het meest nutteloze, zogenaamde voordeel van elk frequent flyer programma.
Al met al zijn we redelijk tevreden over de prestatie van Air China. Mooie, moderne vliegtuigen, keurig op tijd, mooie vluchtinformatie op de schermpjes, redelijke beenruimte. Maar de service op de grond is gewoon slecht. Daarom krijgen ze net een voldoende: een 5 voor de eerste vlucht (vooral veroorzaakt door het waardeloze inchecken) en een 6,5 voor de tweede vlucht.
M. de Neef
