Martinair: Heraklion - Amsterdam, 17 september 2004

17 september 2004
Op 17 september jl. vloog ik na een 6-daagse vakantie samen met een vriendin terug vanaf Heraklion op Kreta met Martinair, aankomst Nederland 01.00 uur. Vooraf was ik blij dat we terugvlogen met Martinair, omdat me dat altijd goed bevallen is, zeker vanwege het zitcomfort in vooral de MD11. Bij de groene brigade van Transavia kom ik meestal met volkomen gekreukelde benen uit de 737-dolmusjes, dus dit zou meevallen. Maar daar kwam ik snel van terug... We vlogen namelijk met de Airbus A320.

Daar heb ik eerder mee gevlogen bij andere maatschappijen en de beenruimte was daar prima, maar bij Martinair hebben ze kennelijk voor de állereenvoudigste configuratie gekozen.

Geloof het of niet, maar ik paste er letterlijk niet in. Ik wilde me aan het raampje posteren, maar ik kon er gewoon echt niet tussen komen. Ik ben best lang (1.89), maar niet een type wolkenkrabber. Ik heb alles geprobeerd, maar kon mijn benen niet recht op de grond zetten in een hoek van 90 graden.

Ik heb de steward gevraagd hoe ik in vredesnaam dan moest gaan zitten, maar die zei doodleuk dat 'iedereen daar last van heeft'. Lijkt me niet de beste reclame voor hun toestellen als ze dat kennelijk vaker horen. Ik heb netjes gevraagd of ik een andere plek kon krijgen (was bij inchecken niet gelukt om bij de nooduitgang een plek te bemachtigen) en dat zou hij proberen te regelen zodra we opgestegen waren en de riemen los mochten.

Om onverklaarbare redenen (want mooie, rustige start/stijgen...) bleven de riemen-vast-lampjes echter zeker 20 minuten aan en zat/stond ik maar in mijn stoel. Heb een stewardess aangesproken dat ik nu toch echt een oplossing wilde en uiteindelijk heeft mijn vriendin zich maar opgeofferd en is ze ondanks haar vliegangst op een lege plek elders gaan zitten, zodat ik twee stoelen had. En toen nog kon ik mijn benen niet volledig strekken, serieus waar. Ik ben absoluut geen zeikerd, maar dit vond ik echt niet meer normaal, zeker niet voor een vlucht van ruim 3,5 uur.

Veel andere mensen vonden dat overigens ook, ook vanwege hun eigen comfort. Het lijkt me tijd worden dat er niet alleen naar lichaamslengte gekeken wordt bij het geven van voorkeursplaatsen, maar juist naar de beenlengte. Natuurlijk weet ik dat een charter altijd wat minder comfort zal bieden, maar dit kun je echt niet maken. Ik vraag me ook telkens weer af waarom er instructies worden gegeven dat je je hoofd tussen je knieën moet doen tijdens een noodgeval, als ik en andere ietwat langere mensen niet eens hun hoofd een halve meter naar voren kunnen doen, want dan zitten ze tegen de stoel vóór zich aan, maar dat terzijde.

En dan maar te zwijgen over het trombose-verhaal bij het te lang in één houding zitten, waar inmiddels diverse gevallen van bekend zijn... Achteraf hoorde ik dat mijn nichtje met een groep vrienden in juli ook dit toestel hadden gehad en daar deden zich dezelfde taferelen voor.

Kennelijk neemt Martinair deze voorvallen niet serieus en deert het ze niet dat meerdere mensen letterlijk niet kunnen zitten in een normale zithouding. Echt een tegenvaller en voor mij reden om bij een volgende vakantie eerst zoveel mogelijk na te gaan of ik niet met de Airbus van Martinair vlieg.

Overigens was het voor het overige allemaal best oké en dan doel ik op eten, entertainment, landing e.d. Het ging mij nu om het zitcomfort, omdat dat in hun zucht naar economisch gewin gewoon een steeds onbelangrijker criterium wordt bij diverse maatschappijen en dat lijkt me een kwalijke zaak.

Cijfer voor deze vlucht: zitcomfort een 1, voor het overige een 7.

E.C. Brill
Copyright Reismedia BV 2024 - Cookieinstellingen