Na een rondreis per auto door Cuba was het de 19e tijd om weer terug te keren richting Havana. Om een saaie autorit en wat tijd te besparen hadden we besloten om terug te vliegen. Via een bekende touroperator is voor 99 euro per persoon een vlucht geboekt.


De vertrektijd stond gepland om acht uur in de morgen. Volgens de papieren dienden we ons twee uur voor vertrek te melden op de luchthaven. Dus stonden wij netjes om zes uur voor de binnenlandse terminal van de luchthaven. Deze bleek echter nog gesloten te zijn. Na een kwartiertje wachten kwam de eerste medewerker aan die de deuren opende, en ons naar binnen wuifde. Desondanks vond de beste man het nog niet nodig om de verlichting in de terminal aan te doen, behalve dan in zijn kantoortje. Ach, na een paar weken Cuba kijk je er niet echt meer van op. Na te zijn neergestreken op een bankje druppelden langzaam aan meer personeel en reizigers binnen. Na een klein uur werd de verlichting ingeschakeld en werd er één van de drie incheckbalies geopend.

Het inchecken zelf ging op de ouderwetse manier zonder computer. De instapkaart werd met de hand ingevuld..nou ja, alleen het stoelnummer werd opgeschreven. De overige velden zoals vluchtnummer en dergelijke werden blanco gelaten. Dit was ook niet echt nodig omdat er maar één vlucht vertrekt in de morgen. Na de instapkaart in ontvangst te hebben genomen, moesten we nog een kwartier wachten totdat we richting de gate konden gaan.

Tijdens dat kwartiertje arriveerden er diverse bussen met passagiers waardoor de kleine terminal een behoorlijk overbevolkt werd. Desondanks bleef alleen die ene incheckbalie open, wel met twee medewerkers. Als je dan die rij ziet, ben ik blij dat we wat vroeg waren.

Uiteindelijk richting de gate gewandeld. Zoals gebruikelijk eerst door de controle. Daar aangekomen staat er voor de deur een employee die de deur pas open doet nadat de persoon voor je door de controle is. Het voordeel is dat daar een rustige sfeer is.

In de wachtruimte zelf is niet veel te beleven. Naast een kleine bar waar je drinken en een broodje kan kopen staan er een paar rijen met stoelen. Een klein taxfree winkeltje was hermetisch afgesloten. Wel heb je een goed uitzicht op het platform.

Global Air
Na enige tijd landde ons toestel, een oude 737-200. Dit toestel bleek niet van Aero Caribbean te zijn, maar van de Mexicaanse maatschappij Global Air. De zogenaamde luchtbruggen zijn in Holguin nog niet aanwezig dus het boarden gaat via een korte wandeling over het platform. Ik moet zeggen dat ik dit toch altijd leuker vind dan via zo'n luchtbrug.

Het toestel was uitgevoerd met alleen economy stoelen. Ik had stoelnummer 5A toegewezen gekregen, dus lekker voorin het toestel. Met mijn gemiddelde lengte van 1,80 meter zat ik compleet klem tussen de stoelen. De zitruimte was dus zeer krap, waarschijnlijk afgestemd op kleine Mexicanen. De inrichting van het toestel zag er wat smoezelig uit, met hier en daar een ontbrekende afdekstrip.

Nadat alle passagiers op hun stoel zaten, werden snel de deuren gesloten en de motoren gestart. Buiten de drie crewleden om liepen er nog opvallend veel medewerkers van Aero Caribbean heen en weer in het toestel.

Na een korte taxirit over de baan werd er aan het eind gekeerd en ging het gas erop, gevolgd door een hels kabaal van een paar containers die uit de galley vielen. Na een korte klim werd er koers gezet naar Cayo Coco voor een tussenstop. De gezagvoerder deelde mee dat de vlucht naar Cayo Coco vijftig minuten zou duren. De rest van zijn verhaal was echter niet verstaanbaar. Een vorm van IFE was niet aanwezig in het toestel, maar het uitzicht langs de kust bood genoeg vermaak. Behalve dat de purser de gevallen containers weer terug plaatste hebben we deze vlucht geen personeel meer gezien.

Veiligheidsinstructie
Na veertig minuten werd de daling ingezet naar Cayo Coco. De aanvliegroute was langs de luchthaven en kort voor de baan indraaien. Mede door de krappe bochten was het een leuke landing. Na een goede breaktest stonden we direct voor de terminal. Nadat de deur werd geopend stapten er nog tien mensen in, uitstappers waren er niet. Nadat zij alle een vrije stoel hadden gevonden ging de deur weer dicht. Direct daarna werd er in sneltreintempo de veiligheidsinstructie verteld. De crewleden zaten uiteindelijk amper op hun plek en er werd begonnen aan de start. Alles bij elkaar hebben we nog geen twintig minuten aan de grond gestaan. Tijdens deze start bleven de containers wel op hun plaats staan. Het praatje van de gezagvoerder was wederom niet verstaanbaar.

Nadat we onze kruishoogte hebben bereikt, begon de crew met het serveren van een drankje en een mini muffin. Deze smaakte overigens zeer goed.

De vlucht naar Havana duurt eveneens vijftig minuten. Voor je het weet werd er alweer begonnen aan de daling. Helaas was dit een zeer trage daling met slechts een paar korte bochten. Opvallend was wel dat de crew niet controleerde of iedereen de gordel om heeft en dat de stoelleuning rechtop staat. Dit was bij de landing in Cayo Coco en vertrek ook niet het geval. Uiteindelijk landden we netjes op tijd op de luchthaven van Havana.

Na een korte busrit naar de terminal was het even wachten op de bagage. De binnenlandse terminal van Havana stelt niet veel voor. Het is niet meer dan een kleine benauwde ruimte met een zeer kleine bagageband. Na een goede tien minuten konden we de bagage van de band afplukken.

Al met al was het een normale vlucht met een minimale service en weinig zitruimte. De snelheid op de luchthavens was boven verwachting.

De waardering: een 6.

R. Breuer