Het is een goed gevoel te werken voor een club die swingt, die geld verdient als water, die groeit als kool. Een club die een VOC-mentaliteit aan de dag legt (als ze dat Nederlandse begrip al zouden kennen) die sinds het pensioneren van de laatste Nederlandse luchtreder, in ons luchtvaartland bijna geheel verdwenen is. Het is een goed gevoel van in plaats passief af te wachten wat je gaat overkomen, het roer zelf ter hand te nemen en je toekomst opnieuw in te richten. Het brengt een heel andere dynamiek en levendigheid in je bestaan, echt een aanrader!

Vorige week in het hotel in Istanbul hoorde ik een ex -Martinair collega aan over hoe hij met veel leedvermaak zo nu en dan een schuin oog wierp op het VNV-forum, alwaar men elkaar de tent uit schijnt te vechten. De collega in kwestie hoopte eigenlijk maar op een ding: dat de KLM hard onderuit zou gaan en daarmee de vliegers een koekje van eigen deeg zouden krijgen. Er zat duidelijk nog veel oud zeer over de manier waarop de Martinairvlieger bejegend is door ‘Badhoevedorp’.

Gelukkig kijk ik op geen forum, lees ik geen ‘Op de hoogtes’ meer en heb op generlei wijze nog wat te maken met dit blauwe bolwerk. Wel heb ik de laatste tijd steeds meer het gevoel dat ik de VNV misschien nog een keer moet gaan bedanken voor het opzeggen van het Ringvaart Akkoord (Wat baanzekerheid voor de Martinairvlieger zou betekenen binnen de KL-AF groep). Bedanken omdat ik nu een veel betere koers vaar dan ik een jaar geleden voor mogelijk achtte. Had het RVA nog bestaan, dan waren we nu als Martinairvlieger van de regen in de drup geraakt. Eerst vijftien jaar onder een grauwsluier leven van een niet aflatende teloorgang om vervolgens weer zoiets dramatisch mee te moeten maken, teveel voor mijn ouwe hart.

Onlangs zette iemand van de collega’s in Turkije de brief van dhr. Verhagen in de chatgroep. In de eerste alinea stond eloquent verwoord, met zorgvuldig gekozen woorden, hoe de vlieger met gouden kettingen vast zit aan de KLM. Gelukkig maar, dan is er niet veel aan de hand. Ik begon voor mijn geestesoog al  horrorbeelden te zien van VNV-leden met bolle buiken van hongeroedeem, met holle ogen, ergens in de goot in Bloemendaal of ‘t Gooi. Met een staketselig armpje wenkend om compassie.

De brief was een drie pagina’s tellend epistel met een zeer doorwrocht nivelleringsplan wat veel weg had van een verkiezingsprogramma van de Socialistische Partij. Het enige punt waarop men in de kolchoz van Badhoevedorp afwijkt van de linkse politiek is de compassie met diegene die het ‘t moeilijkst hebben. De achtergebleven Martinairvlieger dobbert nog altijd rond in een lekkende slide zonder canopy terwijl het eigen volk de zaken wederom goed heeft dichtgespijkerd. De Mac-ers komen er niet in, mochten ze nu nog achter hun productie aan willen. Geloof me beste mensen, the justice of bad karma is wicked…

Als ik lees hoe personeel van Delta en United bijvoorbeeld, bijna hun halve salaris hebben ingeleverd in de crisis, hoe vliegers tijdelijk (jaren in ballingschap in de woestijn) werden ontslagen (furloughed), pensioenpotten omgekeerd, alles uit de kast gehaald om de boel te redden. Daar zijn de ‘offers’ hier in Nederland peanuts bij vergeleken. Maar je kan zeggen wat je wil, de Amerikanen hebben voorlopig wel de continuïteit gewaarborgd. Nu plukken de Amerikanen de vruchten en cashen bonussen voor hun loyaliteit. Ik ben benieuwd, nu men in Nederland de problemen niet meer bij een ander kan parkeren, hoe groot de bereidheid tot offeren werkelijk is. En of men begrijpt dat het onvermijdelijk is. Want zonder continuïteit geen geld…

Herman Mateboer