Hoe de F-16 vloog? Stel je een Formule 1-auto voor, maar dan in de lucht, en vermenigvuldig dat gevoel met tien. Het moment van de take-off is onvergetelijk. Je selecteert full afterburner (full AB) met de gashendel en denkt in eerste instantie nog: "Nou, is dit alles?" Maar dan, amper 0,5 seconden later, word je compleet overrompeld.

De acceleratie voelt niet als een simpele versnelling, het is alsof je versnelling op versnelling voelt. Je merkt hoe de straalmotor zijn werk doet. De vijf brandstofringen in de uitlaat gaan één voor één open en geven nog meer brandstof aan de motor. Deze vijf klappen voel je ook in je rug. Binnen vijftien seconden heb je al 160 knopen (290 km/u) bereikt en laat je het asfalt achter je met nog geen 600 meter baanlengte. En als je de AB ingeschakeld houdt, schiet je na nog eens vijftien seconden door de 1.000 km/u. Voor je het weet, breek je de geluidsbarrière en dat is nog geen minuut nadat je de remmen hebt losgelaten.

Wat me vooral opviel, was het gevoel dat je meer ‘op’ het vliegtuig zit dan ‘erin’. Alhoewel: zitten? Eigenlijk lig je meer in de stoel die 30 graden naar achteren is gekanteld, wat het comfort bij hoge g-krachten aanzienlijk verbeterde.

Het zicht was ronduit spectaculair. Als je over je schouder kijkt, kan je gewoon je eigen staart zien, iets wat ik nooit eerder in de burgerluchtvaart heb ervaren. Behalve op die Cessna 172 dan. De g-krachten waren beperkt tot 9,5, een grens die door het fly-by-wire systeem werd bewaakt om te voorkomen dat de structuur van de F-16 te zwaar werd belast. Maar de G-krachten waren lichamelijk zeer zwaar en konden wel tientallen seconden lang aanhouden. Langer dan een bochtje in een F-1 auto.

Kortom, waar een Formule 1-auto denk ik, al een adembenemende ervaring is, is een F-16 de ultieme overtreffende trap. Zo voelde het voor mij om met deze kist te mogen vliegen.