Terug naar zo’n 30 jaar later. Aan boord van een vliegtuig ‘staan vrouwen ook hun mannetje’: voor de vluchtveiligheid worden we getraind om brandweerman, hulpverlener en politieagent te zijn. Dit allemaal naast de serviceverlening die wij bieden.

Recent vertrok ik op een vlucht naar Paramaribo: in mijn damesuniform maak ik me op en trek mijn hoge hakken aan. De laatste twee handelingen doe ik omdat ík het wil, maar wat als je dat nu niet wilt? Bij de meeste luchtvaartmaatschappijen behoren make-up en hakken echter tot de voorschriften. Lees: het is verplicht. Hoe rijmt dat eigenlijk met gelijkheid ten opzichte van mannen? En omgekeerd, bij veel werkgevers is het voor mannen niet toegestaan om make-up te dragen, laat staan een kittig hakje onder het ‘herenuniform’. Is het redelijk om een deel van je personeel iets te verplichten dat je bij een ander deel verbiedt? Dit alles onder het mom van ‘verzorgd en uniform’. Dat roept vragen op: ben je als vrouw zonder make-up onverzorgd en als man niet? En is dit uniformiteit?

Persoonlijk houd ik niet van denken in stereotypen. Bovendien staat deze verplichting voor de één en het verbod voor de ander haaks op de wet gelijke behandeling. En in de tegenwoordige tijd, waarin diversiteit door diverse luchtvaartmaatschappijen wordt gebruikt ter promotie en om aan populariteit te winnen, past dus op zijn minst keuzevrijheid op basis van gelijkheid.

In andere landen, waar wij onder andere komen door ons werk als cabinepersoneel, is er aan vrijheid en gelijke rechten ook nog een wereld te winnen. De verandering zal van sterke mensen moeten komen én van onderlinge solidariteit.

Ingrid Brama
Hoofd Communicatie en bestuurder VNC
Stewardess KLM