Ik vertel mijn co-piloot over een van mijn mooiste vakanties. In een pick-up truck met een oude Alpenkreuzer-vouwwagen ingenieus (zonder de wielen uiteraard) door Klaas op het frame van de robuuste Toyota geschroefd. Rek voor de ATB’s achterop, we trokken wat bekijks met die vouwcamper.

Over de pub in een dorpje op Achill Island, zonder geluidsinstallatie, waar op vrijdagavond Sheamus, Paddy en Angus binnenkwamen met een timpan, een fiddle en een accordeon en de sterren van de hemel speelden. Dorstig stonden ze na een tijdje op, liepen stijfjes en stram naar de bar en bestelden een pint Guinness. In het geroezemoes hief een vrouw een lied aan en de hele kroeg viel in. Over Eamon die naar Boston ging of David die op het gevangenisschip werd gezet naar Botany Bay omdat hij eten stal voor zijn familie. Het klonk alsof dit volk haar hele historie op zang had gezet en het doorgaf door de eeuwen. Bonkige koppen met rammelige gebitten, luid zingend, totdat Paddy en z’n band de dorst hadden gelest en weer verder speelden.

Buiten hing de geur van turfvuur in de lucht, in juli aan de wilde County Mayo kust, kil en guur.

Ik ben er nooit weer geweest en ik kleur mijn nostalgische droom steeds mooier. Ik reis naar allerlei oorden voor mijn werkgever maar ik zou eigenlijk naar oorden moeten gaan waar ik zelf wil zijn, waar ik verwantschap mee voel.

Mijn broer vertelt me dat over al die jaren Ierland, mede dankzij de geldstromen uit Brussel, erg veranderd is. Ik hoop ooit te zien dat hij ongelijk heeft, als is het maar een beetje.
Ik moet er weer heen, het is long overdue. Ik weet niet of de laatste generaties die versjes en liedjes hebben geleerd of dat ze die vergeten zijn in de ruis en overkill van electronica en social media.

Ik moet dat uitzoeken maar het kan mijn mooi gekleurde herinnering om zeep helpen. Of ik kan niet gaan, nooit gaan. Gewoon er naar kijken vanuit mijn stuurhutje, Tir Na Nog, het gedroomde land.

Herman Mateboer
[email protected]