Er is altijd strijdlust in het voetbal. Er is strategie, souplesse, competitie. Elke club wil laten zien wat het waard is. In de Nederlandse luchtvaart daarentegen heerst een andere spanning: politieke spelers die het spel vertragen, milieukabouters die de bal wegtrappen nog voor de aftrap en beleidsmakers die doen alsof winnen een teken van moreel falen is. Nederland heeft zich, zonder het hardop te zeggen, al neergelegd bij verlies. Of toch niet?

Het contrast is schrijnend. In het voetbalstadion vieren we snelheid, kracht en samenwerking. In de Nederlandse luchtvaart veroordelen we diezelfde eigenschappen als problematisch. Het elftal dat met precisie en discipline naar de top traint, wordt bejubeld. De Nederlandse luchtvaartmaatschappijen, die met evenveel toewijding veiligheid, efficiëntie en duurzaamheid tot kunst verheft, wordt gewantrouwd. Alsof vliegen geen symbool van internationale verbinding is, maar schuldig is bevonden door op voorhand al te framen.

We prijzen spelers die na elke nederlaag opnieuw durven aanvallen, maar we trekken de rode kaart bij een sector die dagelijks innoveert om stiller, schoner en veiliger te worden. Terwijl vliegtuigen steeds zuiniger en stiller vliegen, kerosine steeds groener wordt en CO₂-uitstoot per reizigerskilometer verminderd, blijft het publiek geloven dat de Nederlandse luchtvaart een verloren zaak is. Een keeper die al vijf tegendoelpunten heeft gehad, maar de wedstrijd nog niet opgaf, zou juist applaus en waardering krijgen.

De Nederlandse luchtvaart krijgt partijdige restricties. Speeltijd wordt afgenomen, rode kaarten en tariefsverhogingen vliegen om de oren. En in het buitenland scoort men doelpunt na doelpunt en ze blijven maar lachen.

De komende verkiezingen zijn bepalend. Wordt het een wedstrijd waarin Nederland weer vooruit kan spelen, of blijven we hangen met die drie partijdige scheidsrechters en die milieukabouters? De keuze is helder. Wie inzet op innovatie, training en slim spel, investeert in toekomst. Wie blijft hangen in angst en verboden, speelt de bal alleen maar achteruit.

Ondertussen kijken duizenden professionals machteloos toe. Engineers, schoonmakers, taxichauffeurs, verkeersleiders, piloten, onderhoudsteams. Mensen die hun vak met militaire precisie uitoefenen, maar politiek worden behandeld als overtollige vuile spelers. Hun roeping is veiligheid, hun drijfveer perfectie, hun beloning publieke achterdocht.

Niet omdat ze tegen verandering zijn, maar omdat ze zich niet meer herkennen in de manier waarop vooruitgang wordt gedefinieerd. Wat ooit symbool stond voor internationale verbinding, wordt nu gezien als vervuiling. Wat ooit onze blauwe nationale trots was, is verworden tot collectieve schaamte. “Foei foei foei” zeggen de milieukabouters.

We spreken over stikstof, geluidsnormen en grenzen, maar niet over de waarde van de economie, kennis, trots en menselijk vakmanschap. Over de duizenden jongeren die hun droom van werken in de luchtvaart opgeven omdat hun land het geloof in de Nederlandse luchtvaart verloren heeft.

Misschien begint herstel daar waar we weer durven toegeven dat vooruitgang geen vijand is, maar de goede richting. Dat een land dat zijn luchtvaart afremt, net zo weinig toekomst heeft als een team dat weigert te trainen en ook nog partijdige scheidsrechters heeft.

De komende verkiezingen zijn meer dan een politieke aftrap. Ze zijn een keuze tussen meespelen of voor altijd toekijken vanaf de bank. Tussen visie en angst. Tussen een land dat zijn vleugels al meer dan honderd jaar uitslaat en een land dat politiek gedwongen vast staat aan de grond. De vraag is niet wie het hardst schreeuwt, maar wie nog gelooft dat winnen mag. Daarom vakbonden, werkgeverorganisaties en andere belanghebbenden in de Nederlandse luchtvaart. Ga daarom stemmen. De extra speelminuten zijn na 28 oktober definitief voorbij!