Vrijdagavond rond 8 uur belde mijn vrouw. Ik was op weg naar een afspraak. "Ton Scherrenberg is overleden", vertelde ze. Ik moest goed nadenken en de combinatie in mijn hoofd leggen. Ton Scherrenberg, nee dat kan niet. Ik liet het tot me doordringen wat ik net te horen kreeg. De emotie nam het denken plots over van de ratio. Een brok in mijn keel deed me besluiten mijn auto even aan de kant te zetten.

Nog maar een keer mijn vrouw bellen om het nogmaals te horen want dit is zo onwerkelijk. Het kan ook helemaal niet want Ton is belangrijk in de Nederlandse luchtvaartindustrie, we hebben hem nodig. "Ja, het is echt waar, wacht...ik stuur het mailtje van de VNC wel even door".

Inderdaad, het staat er echt. Even kijken wie er van de redactie bereikbaar is. Een kort overleg. Wat doen we? We moeten dit delen met onze lezers, maar we moeten ook terughoudend zijn. "Oké, we wachten tot zaterdagochtend."

Tijdens de avond belde de VNC zelf al, sms'te een collega-journalist en besloot een van de redacteuren dat we het overlijden van Ton moesten plaatsen op onze website.

's Avonds laat toen ik terugreed van mijn afspraak, was het rustig op de weg. Alles om me heen was donker. Ik haalde de beelden voor ogen van hoe Ton de VNC de afgelopen zeven jaar tot een belangrijk team heeft gemaakt die meespeelt in de Eredivisie van de Nederlandse Luchtvaartindustrie. Je kon Ton altijd bellen en niet zelden zat hij in het buitenland op een van zijn trips als senior purser. Hij gaf antwoord op alle vragen, met het belang van de luchtvaartindustrie en zijn werkgever altijd in zijn achterhoofd.

Als ik op Schiphol-Oost langs het VNC-kantoor reed zag ik hem vaak zitten achter zijn bureau. Ton was er niet de man naar om na een lange trip een aantal dagen rust te nemen. Zo gauw het kon zat hij alweer op kantoor om zijn werk als voorzitter met een ongekende drive, enthousiasme en humor op te pakken.

Een paar maanden geleden was ik nog even op kantoor bij de VNC. Ton en zijn collega's waren extra opgewekt. "KLM gaat weer cabinepersoneel aannemen", vertelde hij vol trots. Dat was goed nieuws. Maar er waren ook minder positieve zaken die Ton voor zijn kiezen kreeg, zoals het drankincident met twee pursers waarin de voorzitter van de belangenvereniging in een lastig parket kwam. Zijn werkgever aan de ene kant en het verlies van twee gemotiveerde cabinepersoneelsleden aan de andere kant.

Ton heeft zich met zijn collega's ook sterk gemaakt voor de cabinepersoneelsleden van nieuwkomer ArkeFly, die in groten getale werden aangenomen vanwege de sterke groei van de maatschappij. Hij heeft er alles aangedaan om ook bij ArkeFly erkenning te krijgen als onderhandelingspartner voor de belangen van hun medewerkers. Dat hij zelf voor de KLM werkte maakte absoluut niet uit. Het ging hem om het belang van de beroepsgroep die hij vertegenwoordigde.

Vanochtend heb ik gebeld met de VNC om mijn medeleven te betuigen. Na een uitgebreid gesprek met een van de medewerkers, waarin stiltes vielen om van beide kanten de stem weer tot rust te brengen en de emotie te beteugelen, viel het mij op hoe groot het ongeloof en de verslagenheid zijn binnen de VNC.

Ton ging op vrijdag vaak iets eerder weg van kantoor om te kunnen tennissen. Dat is er gisteren niet meer van gekomen. Schiphol-Oost was vrijdag zijn eindbestemming.

Rob Somsen