Een aantal jaar geleden werkte ik voor een kleine luchtvaartmaatschappij in Toronto en pendelde ik af en toe op en neer tussen de grootste stad van Canada en Albuquerque, New Mexico. Mijn vrouw werkte op dat moment in de buurt van die stad en ik leefde het zogeheten commuterbestaan. Het is overigens niet zo romantisch als dat het klinkt.
Eén keer per maand ging ik op en neer richting New Mexico. Een hele wereldreis, want als onderbetaalde co-piloot maak je natuurlijk gebruik van de IPB-regeling. Dus eerst met mijn eigen bedrijfje naar Chicago Midway, en vanaf daar met Southwest richting Albuquerque. Southwest zit altijd mudjevol. Voor de zakenreiziger is het, los van de afwezigheid van enige comfort, een perfect bedrijf door de vluchtfrequentie tussen een groot aantal steden. Als je vergadering wat vroeger afgelopen is, dan is het makkelijk zat om en vroegere vlucht te pakken, en zodoende wat vroeger thuis te zijn.
Bij Southwest loopt de cabinebemanning in de zomer in sportschoenen, korte broeken en een polo., je krijgt snacks met veel corn sirup (Amerikaans voor: suiker) en alles is low cost. De formule werkt en het is één van de meest succesvolle airlines in de Verenigde Staten.
Het is ook de grootste gebruiker in de wereld van de Boeing 737. Meer dan 700 hebben ze er, en Southwest is de enige reden dat de nieuwe versie van dit type (de MAX) los van een vernieuwde vleugel, wat aerodynamische aanpassingen en betere motoren nog steeds een heel ouderwets toestel is, maar daar schrijf ik later misschien nog wel eens een blog over.
Een grote basis van Southwest is Chicago Midway Airport. Ik leerde Midway kennen met Microsoft Flight Simulator 5.1 in de jaren negentig, vroeger op de oude Pentium van mijn ouders. Dan steeg ik op van Meigs Field, vloog over downtown en zag dat veldje links liggen. Soms probeerde ik er te landen, en dat viel niet mee. Die landingsbanen, al waren het er veel, waren erg kort. Ik heb er in real life veel mogen landen met de Dash 8, en de banen zijn nog steeds erg kort. Nu vliegt Southwest er, los van een tragische uitschieter in 2005, al jaren zonder problemen in en uit. Als passagier zat ik hem wel een beetje te knijpen tijdens de landingen daar, en vroeg ik me net na touchdown af of het langzamerhand geen tijd was om te beginnen met remmen.
Knap staaltje
De veilige landing van Southwest 1380, de vlucht die afgelopen week in de problemen kwam, was een knap staaltje vliegwerk. Op het moment dat de motor in elkaar liep zette het een aaneenschakeling van gebeurtenissen in werking waar de twee piloten op een geweldige manier mee omgingen.
Als een fanblade in een turbinemotor losraakt, dan wordt dit een ongeleid projectiel. Dat gebeurt met zo'n snelheid dat het een schade aanricht tot het punt waar een motor zichzelf als het ware begint op te eten. Dat brengt een enorme vibratie met zich mee die je doet geloven (zo zeggen piloten die het daadwerkelijk hebben meegemaakt) dat het vliegtuig uit mekaar gaat schudden.
Deze bemanning had te maken met allerlei alarmbellen dat er een motorprobleem was, een decompressie en vibraties die je doen denken dat boel dadelijk uit mekaar schudt. Eerst hebben ze de zuurstofmaskers opgezet, vervolgens een nooddaling ingezet en ondertussen de nummer 1 motor uitgezet, of wat er nog van over was.
Aerodynamisch hadden ze te maken met een motor die als een Tesla met lege batterijen aan de linkervleugel hing. Daarnaast waren ook de flaps beschadigd, en daardoor moest ook de landing aangepast worden. Alles lijkt volgens het boekje gedaan te zijn. De co-piloot kreeg de controle over het vliegtuig, en zo had de captain de handen vrij om te doen wat gedaan moest worden. Overleggen met de verkeersleiding, de cabine bemanning en passagiers inlichten, en ondertussen overzien dat de situatie onder controle was. Het was overigens fijn te lezen dat er niet zoveel te doen was over het feit dat de captain een vrouw was... Hopelijk zijn we in de luchtvaart op een punt beland waar je beoordeeld wordt op je skills en niet op het feit of dat je een jongetje of meisje bent.
Dat de motorfragmenten zoveel schade aanrichtten is opmerkelijk en zal grondig onderzocht moeten worden. Ook omdat het de tweede keer is in korte tijd dat het dezelfde maatschappij betreft.
Triest dat een passagier kwam te overlijden. We staan er niet zo vaak of zelfs nooit bij stil over hoe je van plaats A naar B gaat. Welke taxi je neemt naar het vliegveld, welk vliegtuig je pakt, waarom de vergadering uitliep of werd ingekort? Waarom je een stoel bij het raam nam, en niet het gangpad, en waarom die rij en niet de rij ervoor? Je kunt je lot van het leven misschien niet tarten, maar wellicht zorgen dat je plukt wat er van elke dag te plukken valt.
David van Vliet
[email protected]
