Er wordt op dit moment dan wel enigszins gevlogen, maar niemand reist als het niet echt nodig is; de praktijk staat al een tijd op een veel te stil waakvlammetje.
RTL4 heeft een aantal uitzendingen waarin de huidige situatie op de werkvloer bij KLM in beeld wordt gebracht. De eerste uitzending raakte me als gepensioneerd KLM’er behoorlijk. Ik wist eerst niet waarom.
Je kan dat blauwe bedrijf bijna vergelijken met een lichaam; het hart is het personeel; het bloed door de aderen de passagiers; de botten de gebouwen; de spieren de logistiek en de ledematen de vliegtuigen. En dat lichaam ligt enigszins comateus in het twijfelachtig gereputeerde Ben Smith Ziekenhuis. Het is gekoppeld aan euro-infusen en wordt beademd om het stikstof- en CO2-gehalte omlaag te krijgen. Dokter Carkaxhija is zojuist aangesteld als behandelend arts. Zijn doel is troebel. Is hij er om de patiënt of het ziekenhuis te redden? Het is niet duidelijk of deze patiënt er sowieso ooit weer bovenop komt, en zo ja, wat er dan van over is.
Langzaam drong tot me door wat me zo raakte aan die tv-uitzending. Voor mij was het bedrijf niet zomaar iets. Die patiënt van nu is altijd iets van een pleegouder voor me geweest. En hoewel ik inmiddels ‘op kamers’ ben, blijft die emotionele band. De emotionele band die begon met het moment dat m’n pleegouder me in de ogen keek en zei: “kom maar” en ik mocht gaan helpen met het doppen van eigen boontjes uit de moestuin. Ik hoorde er bij.
Het ging niet altijd even goed, met tuin, pleegouder of al die andere kinderen, er waren soms ruzies, onenigheden of discussies. Maar we redden het altijd onder haar (zijn) zorg met compromis, begrip en een soort van liefde voor elkaar.
Op dit moment lopen al die pleegkinderen tijdens het schaarse werk stilletjes zacht om het bed heen en kijken oprecht bezorgd naar hun pleegouder. Ze scharrelen wat door de verschrompelende denkbeeldige moestuin en leggen wat boontjes op schoot, maar de pleegouder reageert nauwelijks meer. Het duurt al een poosje en de bezorgdheid, frustraties en spanningen onder de kinderen groeien. De hoop dat het ooit weer als vanouds zal zijn, begint het te verliezen van de onzekerheid over blijvende hartschade en invaliditeit; zelfs afscheid dringt zich op.
Een begin van stille rouw, dat was wat ik voelde.
Paul Melkert
[email protected]
Deze column verscheen eerder in de september-editie van Luchtvaartnieuws Magazine. Bestel een los exemplaar of neem een voordelig abonnement.
