Ondanks de tekorten en een gemiddelde arbeidsparticipatie, wordt er nergens ter wereld méér part time gewerkt dan in Nederland. Ruim 42 procent werkt in deeltijd, in de zorg is dit schommelt dit zelfs rond de 80 procent. Dit is bijna drie maal het Europese gemiddelde en bijna het dubbele van progressieve economieën als Denemarken (22 procent), Zweden (21 procent) en Finland (17 procent).

In de afgelopen kabinetten is het aantal ambtenaren met maar liefst 26 procent toegenomen. De bouw is vrijwel stilgelegd door stikstofdoelen, de modernste agrarische sector van Europa moest gehalveerd worden en Schiphol moest krimpen. Daarnaast torst men de relatief zwaarste milieuagenda uit de Eurozone met zich mee van zo’n 60 miljard euro voor klimaat, transitie en stikstof. Door de dure liefhebberijen had onze vriendelijke papiereter steeds meer spijs nodig.

De belastingen op elektriciteit, brandstof, vermogen en arbeid behoren inmiddels tot de hoogste van Europa. Iedereen die wel eens in onze buurlanden boodschappen doet herkent dit. Het Financieele Dagblad publiceerde onlangs dat de ‘afslag’ tussen het BBP en de consumptie nergens in de EU hoger is dan in Nederland.  Anders gezegd, we verdienen op zich goed, echter na alle belastingen blijft daar in Nederland relatief gezien het minst van over.  Over eetlust gesproken.  

Om de gevolgen enigszins te beperken is een groentesoep aan toeslagen geïntroduceerd, behalve voor belasting op arbeid. Zo kon het gebeuren dat het reeds bestaande progressiviteitsbeginsel in het stelsel van loonbelastingen juist verder verstérkt werd door de toeslagen. In de cijfers van het CBS is precies terug te zien dat de deeltijdarbeid evenredig toenam naarmate er toeslagen bijkwamen. Als burgers meer overhouden door minder te werken zijn de personeelstekorten niet zo vreemd. Op basis van wederkerigheid keert deze ook langzaam weer terug naarmate de belasting op werk weer afneemt en mensen meer overhouden. 

Het is niet meer dan rechtvaardig dat burgers die méér werken hier ook eerlijk voor worden beloond en daarom doe ik een oproep aan de nieuwe minister van Sociale zaken en Werkgelegenheid Eddy van Hijum en staatssecretaris Jurgen Nobel om herstel aan te brengen in de disbalans. De kosten worden volledig goedgemaakt door nieuwe economische groei. Net als in Duitsland en het Verenigd Koninkrijk kan er ook gewoonweg een beroep gedaan worden op de milieuagenda; welvaart is immers de belangrijkste voorwaarde voor verduurzaming.

De partijprogramma’s van VVD, NSC en PVV vinden dat Gijs moet afslanken en dat de belasting op arbeid lager moet. Laat de werkende burgers weer eerlijk verdienen conform uw programma: noblesse oblige!