Het is maart 2012 en we zijn net geland in Beirut. Drie keer raden wat mijn vrouw en ik hier gaan doen. Wij gaan op wintersport. Inderdaad, skiën in Libanon. Maar voordat we de bergen ingaan, eerst even pinnen. Pasje erin en hopen dat er iets gebeurt. Gelukkig komt er wat uit, al zijn het geen Libanese ponden maar Amerikaanse dollars.

Tot onze grote verrassing ligt in de Libanese bergen bijna vier meter supersneeuw en het is ook nog eens een stuk rustiger dan op de Europese pistes. Op een gezellig terrasje check ik bij een kopje Libanese koffie via internet het laatste Nederlandse nieuws. De PVV wil de gulden terug in Nederland. Heerlijk, we gaan terug in de tijd! Terug naar de tijd toen alles nog goed was. De tijd waarin ik met tientallen envelopjes buitenlands geld de wereld rondvloog. Een heerlijke tijd waarin we gezellig met zijn allen stonden te wachten bij de grensovergangen, zelfs die met België.

Als je met een vliegtuig naar Engeland ging en niet gelijk terugkeerde, maar doorvloog naar een tweede bestemming binnen het Verenigd Koninkrijk, dan mocht je de stapel formulieren invullen voor de aangifte van tijdelijke import van een luchtvaartuig. Elke tankbeurt werd per land in de lokale valuta berekend. Aan het eind van de rit moesten al die verschillende valuta’s omgerekend en afgerekend worden en daarbij hebben vooral de banken altijd uitstekende zaken gedaan. De grootste verliezers bij de invoering van de euro zijn dan ook de banken, die hun provisie op internationale betalingen zagen verdwijnen. Waarmee ook gelijk de diepere oorzaak van de jongste bankencrisis verklaard is.

Het is een prima plan. We halen de gulden terug en maken onze oude vertrouwde munt het officiële betaalmiddel van het openluchtmuseum in Arnhem. Ter verhoging van de realiteitsbeleving zetten we een hoog hek om het museum met aan de voorkant een echte poort inclusief slagbomen en een douanehokje. Als vanzelf ontstaan ouderwetse grensfiles voordat norse grensbewakers minutenlang je paspoort bekijken en daarna beslissen of je er wel of niet in mag.

Eenmaal binnen ben je in het paradijs. Je kunt van alles kopen met de gulden. Het is niet duur en er zijn ouderwets degelijke spullen te koop. Bezems en klompen, van die dingen. Als we aan het eind van ons bezoek het museum verlaten, moeten we weer achter in de rij aansluiten. De douane wil dat we over al onze aankopen eerst even afrekenen. Het mag ook in guldens.

Voordat ik weer in de skilift stap, reken ik de koffie af. Het is hier gelukkig nog goed te betalen en ik mag zelf kiezen, in dollars of in Libanese ponden.

Jan Cocheret
[email protected]