Inmiddels is het aantal jaren dat ik op de zogenaamde bizjets vlieg, niet meer op twee handen te tellen. Toch overkomt het me nog regelmatig dat ik mij verbaas over de zin, maar misschien vaker nog over de onzin van business aviation.
Afhankelijk van aan wie je het vraagt, zijn wij óf de crème de la crème en het ultieme vliegen, óf we zijn en blijven -niets meer dan- de opstap naar die zo dominante grote luchtvaart. Natuurlijk delen we hetzelfde luchtruim en landen we op dezelfde vliegvelden...of ..?
Waar in de zakenluchtvaart wordt gevlogen met het nieuwste van het nieuwste, in toestellen van minder dan een jaar oud (gemiddelde leeftijd van al onze toestellen is minder dan 18 maanden) met nog geen 500 uur op het klokje. Zo maken de airlines -op een paar prijsvechters na nog volop gebruik van modellen uit de jaren ’70 en ’80 en zal het menig nieuwe first officer overkomen dat het vliegtuig ouder is dan hem of haar.
Zittend in zo’n moderne cockpit, kruizend op flightlevels vanaf 410 – 470 ver boven de airbussen en boeings én het meeste weer, met een Mach getal van .83 (om economische redenen...) en snelheden over de grond die varieren van 800-1100 km/uur en een vers, warm bakje koffie, is het elke vlucht weer volop genieten. Helemaal als je de dames en heren van de grote vaart op 10000’ of meer onder je hoort uitwijken voor onweersbuien en last hebben van turbulentie. Laat één ding wel heel erg duidelijk zijn; ik vind dat NIET leuk voor hen en gun iedereen een rustige en soepele vlucht. Maar het aantal keer dat wij moeten uitwijken voor zo’n cb is minimaal en dan vaak ook alleen nog als we ons rond de evenaar bewegen.
Als wij dan meneer of mevrouw de zaken...euh...persoon in één rechte lijn op hún tijdschema naar hún bestemming vliegen. Met aan boord verukkelijke hapjes, maaltijden en exclusieve drankjes -voor bedragen die als maandsalaris niet zouden misstaan- altijd geserveerd met een vriendelijke lach. Of, als het een nachtvlucht betreft, het bed reeds opgemaakt klaar staat. (bed ja, 100 x 210). Dan vraag je je wel eens af: “Is there any other way?”
Kan het nog extremer? Ja hoor! Het is een -niet al te bekend- feit dat over het algemeen met een volle business en/ of first class het financiëel gezien al rendabel is voor een airline om de vlucht uit te voeren. Met andere woorden, dan betaalt dus ca 50 man voor het hele toestel. Bij ons is het vaker regel dan uitzondering dat 1 persoon dit doet. Deze persoon vliegt dan inderdaad alleen, met 3 man bemanning. Overigens kan je aardig wat business class tickets krijgen voor het bedrag dat deze persoon per uur betaalt...
Deze discussie heb ik regelmatig met vrinden van mij die hun weg naar de heavies al hebben gevonden. Zij vallen stijl achterover als ze dit soort voorbeelden horen, toch weten zij wel beter dan dat het alleen maar rozengeur en maneschijn is. Als ze mij vragen waar ik morgen heen ga, of hoe lang ik ergens ben, dan weten ze dat ik daar geen antwoord op heb.
Zij genieten daarentegen van hun vastigheid. Ruim van te voren weten ze waar ze heen gaan en vaak tot op de minuuut nauwkeurig hoelang ze daar blijven. Maar ook welk vliegveld en hotel. Als wij naar London vliegen hebben wij, nou de passagiers dan, keuze uit niet minder dan zeven vliegvelden en derhalve een veelvoud daarvan aan hotels, om maar een voorbeeld te noemen. Voordeel is dan wel dat onze passagiers niet door die enorme terminals met elle lange wachtrijen hoeven. Voor hen staat de limo aan de bodem van de trap klaar.
Nu ben ik natuurlijk -theoretisch- 2 weken onderweg en 2 weken thuis, derhalve maakt het ook niet uit hoe laat we waarheen dan ook gaan. Of dat we vertraging hebben of niet. Het is toch allemaal de baas z’n tijd.
En het zal erom hangen wie er aan het eind van de maand de meeste nuttige tijd thuis heeft doorgebracht. Mijn twee weken off zijn namelijk heilig, hierin word ik zelden tot nooit “gestoord”. En hoef ik dus niet voor te slapen voor een early am departure, of bij te komen na een ULR van 10+ uur over 8-9 tijdzones.
Eerlijk is eerlijk, de banen liggen helaas –nog steeds- niet voor het oprapen en we moeten blij zijn met, en vooral dankbaar zijn voor wat we hebben, hoe leuk is het dan om elkaar naar de troon te steken. Juist omdat we allemaal nog zo goed weten hoe ook wij begonnen zijn met circuitjes in een 172 en tig brieven (toen nog) per maand de deur uit naar bekende en minder bekende airlines.
Zijn de dames/ heren piloten van de airline (air)buschauffeurs, dan zijn wij niets meer dan limousine chauffeurs, maar zolang wij geen loterij winnen zullen we beiden altijd voorin zitten.
Maar de grote vraag blijft: vóór of áchter het neuswiel..?
Eric van Walsem
First Officer Bombardier Global Express
