De RKK heeft weinig om over te berichten, dezer dagen. Er speelt momenteel niets in katholieke kringen. Daarom hebben ze besloten om hun subsidie te besteden aan de Dakotaramp. Het moet gezegd worden: die katholieke jongens en meiden hebben er een aangrijpende documentaire van gemaakt.

Vreemd alleen dat op de site en in de docu zelf telkens gesproken wordt over ‘een vliegtuigje’. Was die Dakota echt zo klein? Ik heb me er al bij neergelegd dat een Cessna, met een spanwijdte van tien meter, een ‘vliegtuigjé’ genoemd wordt. Maar een Dakota?

Da’s overigens wereldwijd een fenomeen. Een kennis van me ging met z’n Socata TB-20 tanken in Italië, en moest de tankmeneer met de tankauto zijn vliegtuig wijzen. “Ah! O piccolo!”, lachte de Italiaanse tankmeneer. “Dat kleintje daar!” Dan heb je 250.000 euro uitgegeven om een vliegtuig te kopen, en dan word je voor ‘kleintje’ uitgemaakt. “Het is niet eerlijk”, zei Calimero al.

Maar goed, ik dwaal af. Een vliegtuig met dertig personen is neergestort, vijftien jaar geleden. En een TV-zendgemachtigde voor de promotie van het katholieke geloof heeft daar een documentaire over gemaakt. Daar ging het over. “Ik heb die docu toch al betaald, dus laat ik ‘m nou maar bekijken ook,” dacht ik. Op het internet kon ik ‘m nog eens terugzien.

Veel sombermuziek onderstreepte het serieuze onderwerp. Iemand zei af en toe ‘God’. Wat overigens wel meer gebeurt als er over de dood gesproken wordt. Iemand zei ook dat het geloof veel steun gegeven had. Dat zal zeker waar zijn, dat hoor je wel vaker. Misschien dat die docu daarom door de RKK gemaakt moest worden.

Die brugwachters leken me trouwens voornamelijk niet-katholiek. Zowel de overledenen als de overlevenden hadden meer de sombere wenkbrauwen van Noord-Nederlander dan de lachkuiltjes van de Brabander, zeg maar.

Misschien dat die RKK dacht, dat er daar onder die stugge Noord-Hollanders nog wat te winnen viel? “Over de geknakte rug van die arme Dakota”, moest ik denken.

Goof Bakker (55 jaar geleden gedoopt in de St. Pieter)