Na een kort vluchtje van Orlando naar Nassau op de Bahamas lopen we door een lange gang naar de aankomsthal. Het is warm. Halverwege de gang horen we de eerste noten van een vrolijk welkomstmuziekje. Het klinkt alsof er een bandje live staat te spelen, want zo vals krijg je het niet op een CD. Maar eerlijk is eerlijk, vrolijk klinkt het wel. Als we de zweterige hal inlopen zien we een enorme rij wachtenden voor de poortjes van de immigratie.

Achterin de hal zit inderdaad een bandje te spelen. Een breekbaar oud mannetje op de bas, een dikke drummer die bijna in slaap valt en een vrolijk zingende gitarist. Samen spelen ze tropische eilandmuziek en zorgen voor de muzikale ondersteuning bij het lange wachten voordat toeristen het land in mogen. We sluiten achteraan de rij. Met nog ongeveer dertig wachtenden voor ons, schat ik dat we hier nog wel een stief kwartiertje zullen staan. Iedereen wiebelt gezellig heen en weer op de maat van de muziek. De vakantie is begonnen.

Plotseling is het stil. Ik draai me om en kijk vragend naar de gitarist. Die wijst vrolijk naar boven. Uit de luidsprekers klinkt een oproep voor iemand wiens paspoort zojuist gevonden is. Alles op zijn tijd. Na de mededeling zet de band weer in. Deze keer zonder de drummer, die tijdens de korte pauze op zijn drumstel in slaap gevallen is. Blijkbaar pakt hij in zijn mooie droom de muzikale kokosnoten weer gemakkelijk op en zes maten verder doet hij weer helemaal mee.

Op de een of andere manier wil iedereen na een vlucht altijd meteen het vliegtuig uit. Snel door de immigratie om daarna weer rustig op je koffers te kunnen wachten. In veel landen heb je tegenwoordig elektronische paspoort controle, waardoor je nauwelijks meer in een rij hoeft te wachten. Dat klinkt allemaal wel leuk, maar als je vervolgens weer een uur op je koffer kan wachten, is het netto resultaat natuurlijk minimaal.

Geef mij dan maar de de muzikale ontvangst zoals hier op de Bahamas. Lekker langzaam swingend naar de immigratie. Kun je ook alvast wennen aan het warme, trage ritme van het eiland. Eenmaal aangekomen bij de mevrouw achter het loket is de ontvangst niet minder warm. Met veel belangstelling vraagt ze naar de vakantie plannen. Daarna volgt de ouderwetse vette stempel in het paspoort.

De muziek stopt weer. Ik luister naar de aankondiging die niet komt. Net voorbij het hokje kijk ik om naar het bandje. Nu zijn zowel de drummer als de bassist in slaap gevallen. De gitarist is opgestaan en probeert zijn maatjes wakker te maken. Als ik de hoek om ga richting bagagehal is dat nog altijd niet gelukt.

Jan Cocheret
[email protected]