Omdat het in de cabine nog vrij donker was, kon ik niet zo goed zien wat het was, al voelde ik direct dat er iets niet helemaal goed zat. Toen ik nog eens goed keek, ontdekte ik dat het bloed was. Er liep een straal bloed uit mijn neus! Dit was niet een gewone bloedneus, dit was de rode versie van de Niagarawatervallen! Ik pakte de papieren servetjes die ik bij het ontbijt gekregen had, maar die waren binnen een paar seconden doorweekt met mijn bloed. De passagiers om mij heen begonnen ook te ontdekken dat er een medisch probleem was ontstaan.

Als piloot weet ik dat de meest voorkomende noodsituatie in een verkeersvliegtuig bijna altijd een medische oorzaak heeft. De cabinebemanning verleent eerste hulp en roept indien nodig via de satelliettelefoon de medische dienst op. Soms wordt er gevraagd of er misschien een dokter aan boord is en als het noodzakelijk is krijgen wij uiteindelijk te horen dat we zo snel mogelijk moeten landen. In dit geval waren we zo dicht bij Schiphol dat het geen zin had om uit te wijken. Mijn vrouw begon zich ernstige zorgen te maken over de hoeveelheid bloed die ik aan het verliezen was.

Hoewel ik mijn neus stijf dicht geknepen had, bleef het bloed gestaag naar buiten druppelen. De stewardess, die inmiddels met een vuilniszak en meer tissues op de crimescene gearriveerd was, zei dat ik mijn hoofd achterover moest houden. Dat was geen goed idee, want daardoor liep mijn mond binnendoor vol met bloed. Ze zei ook nog dat ik me geen zorgen hoefde te maken en dat het kwam door de droge lucht in het vliegtuig. Na meer dan 25.000 uur zonder problemen rondgevlogen te hebben in deze lucht, moest dit blijkbaar een keer gebeuren. Ik was erg blij dat ik vandaag niet in de cockpit zat.

Na de landing werd ik opgewacht door de medische dienst die me gelijk naar de Eerste Hulp bracht, waar ik werd geholpen door een bijzonder vriendelijke arts. “Ah, een slagadertje in de neus. Ga maar even boven de gootsteen hangen. Even flink snuiten, dan komen de bloedproppen als eerste naar buiten. Daarna voorover blijven staan en de neus tegen het harde gedeelte dichtknijpen. Het is even vervelend, maar over vijf minuten is het over. Tsja, dat krijg je af en toe van die droge lucht in een vliegtuig.”

Tien minuten later liep ik geheel opgedroogd naar buiten. Het kwam dus door de droge lucht en ik mocht een week niet heet douchen, zwaar tillen of in mijn neus peuteren. Het is echt waar: als je vliegt blijf je leren.

Deze column verscheen eerder in Luchtvaartnieuws Magazine. Columns als eerste lezen, word dan member en ontvang als eerste Luchtvaartnieuws Magazine op de deurmat. Klik hier om member te worden.