Het einde van het VFR-traject komt in zicht. Dat is makkelijk, wanneer je VFR vliegt. Zie je ‘t tenminste aankomen. Overzichtelijk. M’n syllabus schrijft nog 4 examentrainingen voor, daarna examen. Na VFR ga ik door in het IFR traject. Gezellig met je IFR-brilletje op, zodat je niet stiekem naar buiten kunt spieken. Traditiegetrouw is daar dan ook ergens de ‘lange solo’. Maar liefst 4 uur, 300 nautische mijlen of verder. Voor mij werd dat Lake Havasu.

Heerlijke vlucht, rustig weer, fijn decadent ontbijten in de kist, van het uitzicht genieten en aldaar tanken en ‘complementary’ volgestopt worden met popcorn en smoothies. En we kregen een ‘crewcar’ mee. Een klasgenoot bleek toevallig ook gepland te hebben naar Havasu. In ons uniform cruisen we het eiland over.

Een dag eerder vloog ik crosscountry naar Ryan, in de buurt van Tucson. Vroegah zaten op dat vliegveld twee vliegscholen gevestigd. Heden ten dage schrikt de toren echter op wanneer er ‘traffic’ in de buurt is. Zo ook bij mij. Volledig alleen in de buurt van het vliegveld, geen ander kistje te bekennen.

Ik moet tanken. Mijn vliegveld-gidsje zegt dat het zelfservice betreft. Opgedragen door de toren, hobbel ik - na het verlaten van de landingsbaan - over de blauwe lijn, ‘n kind kan de was doen, richting fuelstation, en parkeer ik m’n kistje zo ongeveer TEGEN de pomp aan. Dat moet, volgens de blauwe lijn. Gebruiksaanwijzing lezen, creditcard van school door ‘t apparaat schuiven, blokken tegen de voorband van de kist aan, vliegtuig ‘grounden’ en slang erin. Wachten op het slappe stroompje brandstof.

Geen fuel.
Opnieuw in het handvat knijpen. Checken of ik aan de juiste pomp sta als waar ik voor betaald heb.
Geen fuel.
Verborgen camera zoeken. Bij stuntelen altijd blijven lachen. Niets aan de hand. Blond is ook mooi.
Gebruiksaanwijzing opnieuw lezen. “Switch pump lever”.
Op zoek naar pump lever.
Draai van de complete tank en pomp elke kraan open en dicht, switch alle kleppen naar de andere zijde.
Geen fuel. Enkel tsjirpende krekels op de achtergrond. Een zwarte dikke vlieg op m’n vleugel die z’n hoofd zit te poetsen met z’n twee voorpootjes.

Ken je dat? Dan opeens is daar De Redder. Met een vioolconcert onthaald stapt hij uit z’n tweemotorige Citation-nog-iets. Dertig windblazers achter de filmcamera opgesteld om z’n Amerikaanse wapperende haren stoer en nonchalant te laten uitkomen onder z’n vlieghelm. Semi Malboro-Breitling scene. Op de rode loper zweeft hij me in z'n Pall Mall Aviator broek tegemoet. Ik zweef met immens grote dankbaarheid over het loeihete asfalt naar hem toe.

“Sir, eeh… I’ve got a kind of stereotype female-question… Can you help me refuelling my aircraft?”

De redder in nood blijkt bij beter kijken een doodnormale dikke Amerikaan, die op z’n witte gympen naar me toe komt waggelen. Brede glimlach op z’n gezicht.
Hij ziet van ver af al mijn probleem en zet eenvoudig een switch om. Ik lach als een boerin met kiespijn, kan weer tanken, bedank de man, en vervolg m’n weg terug naar Falcon Field.

Christa Kloosman