Steeds meer van deze dames worden hier afgeleverd, met bosjes komen ze uit de afgeragde Toepolevs en Ilyushins die op Sharjah landen. De fletsblauwe ogen van Candy kijken me aan. In werkelijkheid zal ze wel Svetlana heten of zo, ik vraag me af van wat voor kolchoze achter de Oeral ze ontvlucht is om ‘s werelds oudste beroep hier op te pakken. Het zal er wel geen pretje geweest zijn.

Misschien keken haar melancholieke vensters op de wereld ooit naar onmetelijke steppen met dorpjes, kerkjes met uivormige koepels. De sonore chant van orthodoxe monniken maakt mooie achtergrond muziek. Boeren mennen paard en wagen waarop goudgeel koren zich opstapelt, brood en vodka in de maak. Ruw word ik uit de TransSiberie Express gerukt als Candy haar laatste salespush maakt; “ I only want 350 dirhams”. Nou nog mooier. Ik grap terug dat ik een heel mooie opblaaspop in m’n koffer heb. Ze reageert niet. “If you see what I’m packin’, you’d be paying me money”. Nog steeds kan er geen lachje af, al vond ik ‘m zelf echt goed....Nee, ik heb niks met deze kille zakenvrouw.

Wat was het wat m’n verzekeringsman ook al weer zei: Het verschil tussen een lelijke en een mooie vrouw is  een half kratje bier. Indachtig deze wijsheid besluit ik maar aan de cola te gaan, om niet in verzoeking geleid te worden. We bevinden ons in  een hippe uitgaanstent in Dubai, onderin het Crowne Plaza hotel. Hier dansen de jonge mensen van Dubai. Arabieren die hun traditionele garderobe hebben verwisseld voor D&G en Armani, met strakke baardjes, en dure sieraden. Cabinebemanning van Emirates, offshore bankers, inshore olieboorders, een verdwaalde freightdog van de Mac, Filippino au-pairs, een computernerd uit Mumbai, het is een multiculti bedoening. Wat is hier zo speciaal dat mensen weet hoe lang in de rij willen staan om zo’n tent binnen te komen? Wij mazzelen, met onze kamersleutel plus ID mogen we direct doorlopen. Want ik heb een broertje dood aan in de rij staan. Hoe dan ook, mijn marktwaarde  laat een vertekend beeld zien dankzij de vleierij van m’n Russische gesprekspartner die nog steeds hoopt dat ik voor wat ‘connubial bliss’ m’n portemonnee ga trekken. Mr. Bartender, another coke please.

Na strovya
Aldus geschiedde na de vlucht van Amsterdam naar Doha en Sjarjah toen we in ons  hotel waren aangeland, toen nog het Dubai Crowne Plaza. Dit was het eerste deel van een driehoekje (min of meer) Amsterdam-Emiraten-Kenia-Amsterdam. En aantal werkperioden later maakten we dezelfde slag weer, van Sharjah naar Eldoret in het noordwesten van Kenia, vliegend over het ongenaakbare landschap van Oman en Jemen, om verder te gaan over Djibouti en Ethiopië. Om dan het laatste stukje de daling te maken, de Great Rift Valley in. Wat is het hier toch ontzettend mooi. Met een linker bocht over het veld een linkercircuit gevlogen om op baan 26 te landen. Op het vrachtplatform parkeerden we naast een Ilyushin 76. Omdat we drie uur de tijd hadden voordat de vracht van de pallets was geladen en de lege pallets weer aan boord waren geladen voor Nairobi, besloten we een kijkje te nemen in de Ilyushin. Zelden heb ik zo’n ongeregeld zooitje bemanning gezien. Iedereen liep in een ander kloffie, de een in een overall met camouflagemotief, een ander in onder de knie afgeknipte sweatpants en een groezelig t-shirt waar de mouwen van verdwenen waren. De gezagvoerder zag er nog het netst uit, met een spijkerbroek en een rood poloshirt. Er liep een man of zes aan boord rond, en het was niet onomstotelijk vast te stellen wat die nou voor functie bekleedden. Maar een zware crew was het wel. Met een trapje kon je omhoog naar de cockpit, en met een ander trapje naar beneden naar de neuskoepel, waar uit een kast voor en links van de koepel, horizontaal een paar gelaarsde benen staken. In het voorbij gaan van de man in de camouflage-overall rook ik  alcohol, jemig die vent loopt gewoon met een kegel van hier tot gunder. Later bleek het de loadmaster te zijn. Hopelijk is ie genoeg bij de pinken voor een goed zwaartepunt en de verder simpele optelsom van een loadsheet.

In de cockpit bleken de circuitbrekers uit soort verlengde toggleswitches te bestaan. De achterwand was bedekt met een veld van vijf centimeter lange uit de wand stekende metalen staafjes. De gashandels waren groot genoeg om een wicket voor cricket mee te bouwen. Het was nou niet dat je zegt wat een gracieus ontworpen functionele werkplek. Lomp met hoofdletters is meer de term.

De crew zou naar Tanzania vliegen, daar rusten, en dan, vanwege de korte beentjes van de kist via Khartoum, en Tripoli naar bestemming Bratislava vliegen.

We bedankten de hele mannschaft en boden hen aan om aan boord van onze vracht ‘11’  te komen kijken. Misschien verstonden ze ons niet goed, hoe dan ook, er werd niet op gereageerd. Wij groetten de mensen beleefd en verlieten het toestel. Met nog steeds een zee van tijd liepen we de terminal in, die er verlaten bij lag. Er landden maar zo’n vijf vluchten per dag op Eldoret, het knuffelproject van gewezen president Daniel arap Moi. Ons toestel was aan het oog onttrokken door de Rus, en kwam weer in zicht toen we onder de staart van de Rus doorliepen. Eenmaal de trap opgelopen het toestel in, stonden we verbaasd te kijken, de gehele Russische equipe had blijkbaar toch gehoor gegeven aan  onze uitnodiging, want de cockpit was stampvol met druk gebarende en rap pratende Russen. De security-Kikuyu onderaan de trap had ze geen strobreed in de weggelegd. De captain in de rode polo zat links voorin op mijn plekje, hij draaide zich om en grijnsde breed terwijl hij met beide handen stevig de stuurknuppel vasthield. Hij stak z’n verbazing niet onder stoelen of banken over het feit dat je maar twee man nodig had om dit schip aan de gang te houden.

Hij keek weer naar de beeldschermen, en verzuchtte: “ In aanotherrr life”.  Ze verlieten zacht mompelend de cockpit, en een van hun keerde terug om ons als blijk van dank voor een kijkje in de twintigste eeuw, een fles wodka te overhandigen.

Russische roulette
De Keniaanse zakenman die deze vluchten vaak charterde om z’n handelswaar van Sjarjah naar Eldoret te krijgen vertelde ons dat hij eens met de Russen meegevlogen was naar Eldoret en tijdens de daling en nadering voorin had gezeten. Hij zat wat te dommelen van vermoeidheid, toen ze door een wolkendek zakten, en er zoineens een wild gebrul opging van de crew. De engineer schoof de grote gashandels het vooronder in, de piloten trokken de knuppel ruw naar achteren. De Keniaanse gast zag nog net hoe ze, vlak onder het wolkendek, vlak boven een autoweg zaten. “ I don’t know what road it was, but it definitely was not a runway, we were at a couple of hundred feet, so I could see it really good” , knikte  de zwarte zakenman heftig om zijn woorden kracht bij te zetten, alsof hij bang was dat we hem niet zouden geloven. Ik dacht aan het zooitje ongeregeld wat net onze cockpit was uitgelopen en ik geloofde  hem wel. Het maakte het volkje alleen maar dubieuzer gezien er een goed werkend InstrumentLandingSystem (ILS) voor de baan stond en nog een navigatiebaken op het veld. Het was nog een jonge captain en ik hoopte voor hem dat hij niet eens op een snelweg zou landen of erger, alvorens hij “in aaanotherrr life” met een navigatiedisplay en GPS aan de slag kon. Alhoewel hij met dit soort escapades dat volgende leven natuurlijk best eens kon bespoedigen.

Eenmaal in de crewroom van het Interconti in Nairobi hebben we een karaf sinaasappelsap laten aan rukken, en hebben onder het genot van een aantal wodkaatjes sju de wonderlijke dag nog es doorgenomen. Al vrachtvliegend maak je vreemde dingen mee, vliegt naar luchthavens waar maar weinigen van ons komen, met soms de meest buitenissige vracht en mensen. Never a dull moment!!

Herman Mateboer
Verkeersvlieger